Για καιρό υποστηρίζουμε πως η σύσφιξη των σχέσεών μας με τη Γαλλία, δεν έχει μόνο ″αντιτουρκικό″ χαρακτήρα. Στη στρατηγική σπανίως παίρνεται μια απόφαση έχοντας πλάνο να πετύχει μόνο έναν στόχο. Όπως συμβαίνει σε όλα τα πράγματα στη ζωή, το να βάζεις όλα τα αυγά σε ένα καλάθι, είναι ταυτόσημο με τη σπατάλη δυνάμεων. Δυστυχώς στην Ελλάδα η διεθνολογική γνώση ξεκίνησε να διαχέεται άτσαλα μετά την οικονομική μας κρίση.
Δυστυχώς, δε γίνεται ακόμη ο να αποβληθεί η ″ηθική″ πρόσληψη αρκετών για τη διεθνή πολιτική. Σαν λαός είμαστε περισσότερο συναισθηματικοί και επομένως ″ιδεαλιστές″ και λιγότερο ρεαλιστές. Παρόλο που έχουμε μια τεράστια βιβλιοθήκη της λεγόμενης και School of Hellas (η σχολή σκέψης στις Διεθνείς Σχέσεις που υποστηρίζει οτι ο κλάδος αυτός ξεκινά από την αρχαία Ελλάδα και όχι από το κείμενο του Martin Wight αρχές 20ου αιώνα) δεν έχουμε μελετήσει τα κίνητρα και την υφή των συγκρούσεων.
Επομένως: Η σχέση μας με τη Γαλλία είναι αναγκαία για τουλάχιστον πέντε λόγους.
Ο πρώτος λόγος, αφορά την ναυτική και ενεργειακή της παρουσία στην Μεσόγειο.
Ο δεύτερος λόγος, αφορά την μείωση του ρόλου των Βρετανών στην Κύπρο.
Ο τρίτος λόγος, αφορά τη θέση μας στην Ε.Ε και να μειώσουμε τη γερμανική πίεση σε δημοσιονομικά και γεωπολιτικά θέματα.
Ο τέταρτος λόγος, αφορά το προσφυγικό.
Ο πέμπτος λόγος, αφορά το ότι η Ελλάδα έχοντας στο πλευρό της μια χώρα που παίζει σημαντικό ρόλο στην Εγγύς Ανατολή, μπορεί να χρησιμοποιεί καλύτερα τον ευρωπαϊκό της ρόλο με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Δεν είναι παντού μόνο η Τουρκία και όπως έχω υποστηρίξει αρκετές φορές, ακόμη και αν θέλαμε να μπούμε στο μάτι της Τουρκίας θα οφείλαμε να κάνουμε αναγωγή των συμφερόντων μας σε περιφερειακό επίπεδο. Από τη στιγμή που η κυριαρχία μας εκχωρείται περισσότερο στην Ε.Ε. (καθώς είμαστε μικρομεσαία δύναμη) έχουμε κάθε συμφέρον να βρισκόμαστε κοντά στις γαλλικές δημοσιονομικές θέσεις και όχι στις βορειοευρωπαϊκές.
Η γαλλική γλώσσα της διαμεσολάβησης.
Η Γαλλία παίζει έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο στην κρίση της Ουκρανίας. Τον πιο ουσιώδη και πιο διακριτικό. Είναι η μόνη χώρα την οποία δεν υποπτεύεται για πιθανό αρνητικό ρόλο, καμία πλευρά (ΗΠΑ, Ρωσία, Ουκρανία). Ο πρώτος λόγος είναι ότι η Γαλλία δεν θεώρησε σωστή την κίνηση του Nord Stream II (άρεσε αυτή η θέση στις ΗΠΑ) και επομένως μοιράζεται κοινές ανησυχίες με τις ΗΠΑ για τις ευρασιατικές σχέσεις Γερμανίας-Ρωσίας-Κίνας.
Επίσης, η Γαλλία δεν υιοθέτησε ποτέ καμία υστερία έναντι της Ρωσίας, βλέποντάς την πάντα σαν μια χώρα που είναι νεκροταφείο όλων των μεγάλων πολέμων και που θα μπορούσε να έχει έναν ρόλο στην ασφάλεια της Ευρώπης(αυτή η θέση αρέσει στην Ρωσία).
Οι Γάλλοι δεν έταξαν στους Ουκρανούς τον ουρανό με τ′ άστρα όπως το έκανε η Γερμανία η οποία είναι πλήρως εκτεθειμένη για τον ρόλο της στην Ουκρανία από το 2007 και ουδέποτε έταξε θέση στο ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, χωρίς όμως να μην υποστηρίξει την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας.
Η Γαλλία διείδε το αδιέξοδο της τριμερούς σχέσης (ΗΠΑ-Γερμανίας-Ρωσίας) και άδραξε την ευκαιρία (χωρίς πολλές φανφάρες και λόγια σαν αυτά που ακούσαμε στο MSC) να φέρει στο τραπέζι τους πάντες και να αναγκάσει τους Βρετανούς να έρθουν σε αδιέξοδο καθώς αν δεν θέλουν να επαληθευθεί η Ρωσία (ότι οι Βρετανοί παίζουν τον πλέον κακόβουλο ρόλο σε όλη την κρίση) πρέπει να συνταχθούν με αυτήν καθώς αυτό είναι το ″room for diplomacy″.
Η Γαλλία αν κερδίσει αυτήν τη διαμεσολάβηση, θα κερδίσει πολλά περισσότερα από το να είναι ο έντιμος διαμεσολαβητής μεταξύ ΗΠΑ-Ε.Ε.-ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Θα κερδίσει την αναγνώριση ότι πλέον, όταν μιλάμε για την όποια Ε.Ε., αυτή η Ε.Ε. έχει πρωτεύουσα το Παρίσι.
Η Γαλλία στην προεδρία της έχει ήδη ξεκινήσει τον διάλογο μεταξύ Ε.Ε.-Αφρικανικής Ένωσης και προσπαθεί τα εθνικά της συμφέροντα να τα κάνει περιφερειακά (σωστή αντίληψη, να την κοιτάμε και εμείς από το να κάνουμε τσάμπα εγχώρια φασαρία) και έτσι μπορεί να δείξει στις ΗΠΑ οτι η εξάλειψη του ακραίου ισλάμ στην Αφρική αλλά και η μείωση της επιρροής της Κίνας στη Μαύρη Ήπειρο, μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω του γαλλικού ρόλου.
Μια πιθανή ειρήνευση με τη γαλλική πρωτοβουλία θα αφήσει δυσαρεστημένους τους Γερμανούς αλλά ανίκανους να αντιδράσουν γιατί διαφορετικά θα χρειαστεί να φερθούν σχιζοφρενικά. Να καλέσουν την Ε.Ε. σε κυρώσεις που θα τελειώσουν τον αγωγό Nord Stream II και θα γυρίσουν πίσω δεκαετίες τη γερμανική οικονομία.
Αυτή η ειρήνευση θα φέρει χαμόγελα σε ΗΠΑ και Ρωσία που δε θα πάρουν τη χρέωση αποτυχίας/υποχώρησης στο standoff και την Ουκρανία θα την αφήσει χώρα και όχι ένα μεσανατολικό κράτος που απλώς δεν θα είναι στη Μέση Ανατολή.
Η γαλλική πρωτοβουλία αν επιτύχει, θα δείξει και στους Άγγλους ότι το να έχεις την ψευδαίσθηση ″αυτοκρατορίας″ σε συνδυασμό του να είσαι το ″παιδί για τα θελήματα″ των Αμερικανών, δεν αρκεί για να σε υπολογίζουν οι Αμερικανοί.
Όλα αυτά η Γαλλία τα κάνει 5-6 μήνες μετά το ΑUKUS. Φώναξε, ούρλιαξε, νευρίασε και μετά συνέχισε να σκέφτεται ρεαλιστικά και να βαδίσει στο ″it was nothing personal but business only″.
Τελευταία η Τουρκία: Η Τουρκία βλέπει ότι η Γαλλία μετράει όχι μόνο πανευρωπαϊκά αλλά και διεθνώς και τρέμει για το γεγονός ότι η Γαλλία μπορεί να γίνει -με διεθνές κύρος αν τελεσφορήσει η παρούσα πρωτοβουλία της- η δύναμη διαμεσολάβησης στα ελληνοτουρκικά.
Μπράβο στον πρόεδρο της Γαλλίας που μπορεί να μας δείχνει ένα μάθημα ρεαλισμού και έξοχου χειρισμού πολύπλοκων καταστάσεων. Σε χώρα και κοινωνία σαν την Ελλάδα, αυτές οι κινήσεις πρέπει να γίνονται βιβλία τα οποία ίσως στην επόμενη γενιά θα υποκαταστήσουν τη γηπεδοποίηση της εξωτερικής πολιτικής που δεν έχει μαχαιριές αλλά έναν ατέρμονο αγώνα με έπαθλο την σχετική ισχύ.