Η κρίση των αερομεταφορών οδήγησε ευρωπαϊκές αεροπορικές εταιρίες τη δεκαετία του 2000, μετά από δεκαετίες κρατικού παρεμβατισμού εν ήδη σωτηρίας της εθνικής υπερηφάνειας, σε χρεοκοπία και εξυγίανση. Η Swiss Air πετσόκοψε όχι μόνο μισθούς αλλά και την ουρίτσα της, απομένοντας Swiss και η SABENA συρρικνώθηκε σε Brussels Airlines, όπως άλλωστε και το Βέλγιο έχει σωρευτεί στην υπερτροφική, αλλά κατά τα άλλα κοσμοπολίτικη, πρωτεύουσά του. Η αγαπημένη μας Ολυμπιακή Αεροπορία δεν τα κατάφερε εν μέσω αποτυχημένων προσπαθειών, νοσταλγικών συνδικαλιστών και ενός ανταγωνιστικού περιβάλλοντος που μόνο ο Δογάνης θα κατανοούσε.
Το glamour και το lifestyle από τα χρόνια του Ωνάση είχε από καιρό εκλείψει δίνοντας τη θέση του σε ατημέλητες αεροσυνοδούς, συνεχείς απεργίες και μια χούφτα Έλληνες που νοσταλγούσαν την Ολυμπιακή που πετούσε μέχρι το Τόκυο, όπως αναπολούσαν τη Μεγάλη Ελλάδα και το «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θά ναι». Παρόλο που το brandname Olympic υπάρχει στις μέρες μας, αυτό έγινε περισσότερο για τα σλοτ των πτήσεων και όχι, όπως θα θέλαμε, για λόγους διατήρησης μιας πολιτιστικής κληρονομιάς των αεροσυνοδών που ντυνόταν με Τσεκλένη και των πιλότων που προερχόταν από την πολεμική αεροπορία.
Στις αδυναμίες έρχονται να προστεθούν τα δίκαια παράπονα των κατοίκων μικρών και μεγάλων νησιών για τις τιμές των εισιτηρίων που έχουν πάει στα ύψη και που, καθώς δεν μπορείς να οδηγήσεις για να πας στην ηπειρωτική Ελλάδα, καταλήγουν απλώς να έχουν μια χρυσή κάρτα μιλίων για τη συλλογή τους! Γεγονός ήσσονος σημασίας, καθώς ούτε η κάρτα χρησιμεύει καθώς στα νησιά, όχι μόνο δεν υπάρχει lounge για να ξεκουραστούν από την πίεση και να δουλέψουν με την ησυχία τους αλλά, οι συνθήκες παραμονής στους χώρους των αεροδρομίων είναι το καλοκαίρι προπολεμικές με ζέστη, έλλειψη καθισμάτων και μυρωδιές πατσουλί.
Όλα αυτά μέχρι να μπεις στο αεροπλάνο του εθνικού αερομεταφορέα. Ο ορισμός του εθνικού αερομεταφορέα είναι όχι μόνον η δημόσια αεροπορική εταιρία που σε μεταφέρει αεροπορικώς από το Α στο Β αλλά, με τον ίδιο τρόπο που η Νταϊάνα ονομάστηκε «πριγκίπισσα του λαού», έτσι και εθνικός αερομεταφορέας μπορεί να είναι όποιος σε κάνει να νιώθεις εθνική υπερηφάνεια όταν ταξιδεύεις εκτός κι όταν επιστρέφεις στην πατρίδα σου. Είναι η συγκίνηση που νιώθεις παρακολουθώντας το απίστευτα καλόγουστο, βίντεο σποτ με τον Αντετοκούμπο, έναν πρεσβευτή της Ελλάδας στον αθλητισμό, στην αλληλεγγύη και στους αιθέρες. Ένα σποτ που μυρίζει Ελλάδα, θάλασσα και μπλε τ´ ουρανού. Μια εικόνα που καλλιεργεί το αίσθημα της ελληνικότητας μέσα μας, με την ίδια ζέση που κάνουν οι παρελάσεις, τα εμβατήρια και οι εθνικές εορτές.
Αυτά κάνει η, κατά κάποιους δαιμονοποιημένη, ιδιωτική πρωτοβουλία. Μπορεί και επιμένει στο όραμα, χτίζει με τα χρόνια και διαχωρίζει την Ελλάδα από την Μπανανία.