Δεν φτάνει κάθε χρόνο να ευγνωμονούμε τους πυροσβέστες, τους εθελοντές, τον στρατό, την αστυνομία, την πολιτική άμυνα και όλους όσοι βρίσκονται στο πεδίο και αντιστέκονται στην επέλαση των πυρκαγιών. Χρειάζεται να ειπωθεί και να χιλιοειπωθεί ότι κάθε καλοκαίρι η Ελλάδα (και η Κύπρος) βρίσκονται σε πόλεμο και οι ηγεσίες σε ανοιχτή συνθηκολόγηση μπροστά στις φωτιές και τα καιρικά φαινόμενα.
Οι κρατούντες είναι σε πλήρη διάσταση με όσους δίνουν την ψυχή τους στο πεδίο της μάχης, σαν να ελπίζουν να καεί και το τελευταίο δέντρο στην Αθήνα για να ησυχάσουν. Είναι πια προφανές πως πυροσβέστες, δασοπυροσβέστες, εθελοντές αφέθηκαν εντελώς μόνοι και αγνοούνται επιδεικτικά από τις πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες είναι ανίκανες να προλάβουν την καταστροφή ή να φροντίσουν να μειώσουν τις ελλείψεις.
Η Αττική, αν όχι φέτος τότε σε μερικά χρόνια δεν θα έχει οξυγόνο, κάτι που θα συμβεί και στις πόλεις της Κύπρου, καθώς η προχειρότητα είναι πανεθνική.
Και μετά;
Μετά θα σκεφτούν πώς θα αναγεννήσουν το «επιτελικό κράτος» και θα ανακαλύψουν «πράσινες πολιτικές» για να μην πεθάνουμε από ασφυξία. Πάντα σε επίπεδο επικοινωνιακό, όπως οι επιστροφές τους από τις διακοπές για μερικές πόζες μετά το κακό. Και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Βάστα, μάνα...