Κοιτάω το ημερολόγιό μου και δεν μπορώ να πιστέψω πότε πέρασε ο καιρός… Τελικά, ναι, ήταν πολύ δύσκολο διάστημα για όλους μας το τελευταίο τρίμηνο, σε μια εποχή μάλιστα που όλα άνθιζαν και που μεταμορφώνονταν με το μαγικό ραβδί της άνοιξης.
Και μπορεί τα όρια να μπήκαν για το σώμα, όμως το μυαλό μας έμεινε ελεύθερο να θυμάται και να νοσταλγεί τις ευχάριστες στιγμές μιας αλλοτινής εποχής, τρέχοντας μάλιστα με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Και όσο το σώμα έμενε άπραγο, τόσο εκείνο εργάζονταν σκληρά για να εξισορροπήσει τις ασύμμετρες αυτές καταστάσεις.
Για πολλούς άνοιξαν τα χρονοντούλαπα της ιστορίας και οι θύμησες πλημμύρισαν τα σπίτια, δραπετεύοντας μέσα από τα μέσα μαζικής δικτύωσης τρυπώνοντας παντού, όπως ακριβώς τρύπωναν και οι ακτίνες του ήλιου μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών.
Όμως το διάστημα αυτό έφυγε. Και ενώ όλα πια δείχνουν να έχουν γυρίσει στον κανονικό τους ρυθμό, υπάρχουν όλες αυτές οι μικρές απαγορεύσεις που μαρτυρούν πως διανύουμε πλέον μια άλλη εποχή…
Κοιτάω λοιπόν το ημερολόγιό μου και το μυαλό μου ταξιδεύει στο παρελθόν. Για την ακρίβεια αρμενίζει έναν χρόνο πίσω, στην έρευνα που έκανα στις αρχές του μήνα για την μεγάλη γιορτή που λαμβάνει χώρα στην Ύδρα κοντά στα τέλη Ιουνίου, αφιερωμένη στον Υδραίο Ναύαρχο Ανδρέα Μιαούλη.
Εννοείται πως η απόφαση είχε παρθεί πριν καν ολοκληρωθεί η έρευνα, όπως ακριβώς και οι βαλίτσες πριν την αναχώρησή μας. Και μιας και η Ύδρα βρίσκεται τόσο κοντά στην Αθήνα, δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου με την μετάβασή μας εκεί.
Το νησί έμοιαζε να μας περιμένει κάτω από έναν ζεστό καλοκαιρινό ήλιο, χωρίς οι κάτοικοί του να δυσανασχετούν ούτε λεπτό. Η δροσερή θαλασσινή αύρα που κυριαρχεί παντού, τους έχει μάθει να είναι υπομονετικοί αυτή την εποχή του χρόνου, γνωρίζοντας πως όσο ζεστή μπορεί να είναι μια ημέρα, τόσο δροσερό θα είναι το βράδυ που την υποδέχεται.
Τα θαλάσσια ταξί, σαν τρελαμένες μέλισσες γυρνούσαν στο λιμάνι γεμάτα κόσμο που πηγαινοερχόταν από και προς τις γύρω παραλίες, και τα πάντα έμοιαζαν να βρίσκονται σε κίνηση. Μια κίνηση που μόνο ένα ζωντανό νησί μπορεί να σου προσφέρει.
Στα δεξιά και στα αριστερά του λιμανιού, οι προμαχώνες με τα κανόνια, που παλιότερα προστάτευαν την Ύδρα, μας έβαλαν αμέσως στο κλήμα της διαφορετικότητας που μας περίμενε στο νησί, ενώ το εμβληματικό άγαλμα του Ανδρέα Μιαούλη πάνω από τον αριστερό προμαχώνα, που στη βάση του είναι θαμμένα τα οστά του και που στέκει εκεί αγέρωχο από το 1993, μας θύμισε με μιας τον λόγο για τον οποίο ήρθαμε αρχικά στο νησί.
Αποβιβαστήκαμε αμέσως από το καράβι και αφού βγάλαμε τις πρώτες αναμνηστικές φωτογραφίες με τα γαϊδουράκια, τα οποία είναι και το μόνο μεταφορικό μέσο στα στενά γραφικά καλντερίμια της Ύδρας αφού δεν επιτρέπονται τα τροχοφόρα οχήματα, κατευθυνθήκαμε προς το κατάλυμά μας, ενώ λίγη ώρα αργότερα έχοντας αφήσει τις αποσκευές μας ξεχυθήκαμε στην γεμάτη από κόσμο προβλήτα του νησιού.
Αρχίσαμε λοιπόν να περπατάμε ανάμεσα σε κόσμο με κατεύθυνση την Σχολή των Εμποροπλοιάρχων που στεγάζεται στο σπίτι της οικογένειας Τσαμαδού, μιας από τις πολλές οικογένειες τρανών ονομάτων της ιστορίας μας που κατάγονται από το νησί, όταν φτάνοντας έξω από την παλιά μπαρουταποθήκη, το σημερινό χώρο στέγασης του λιμεναρχείου, συναντήσαμε μια πομπή από άνδρες του ναυτικού.
Πίσω τους, μια τεράστια μπάντα, αλλά και άνδρες με παραδοσιακές στολές παρελαύναν με τον δικό τους τρόπο, μεταφέροντας μας σε μια άλλη παρελθοντική εποχή. Νιώσαμε λες και βρεθήκαμε ξαφνικά δύο αιώνες πίσω, όταν ο αγώνας της Επανάστασης των Ελλήνων βρισκόταν προ των πυλών.
Χωρίς να χάσουμε ευκαιρία, ακολουθήσαμε την πομπή, η οποία κατέληξε με ρίψη στεφάνου στη θάλασσα προς τιμήν των ναυμάχων του 1821 αλλά και χαιρετιστήριους κανονιοβολισμούς, καθώς και ανάκρουση του Εθνικού μας Ύμνου.
Το βλέμμα της Ιωάννας μάς επιβεβαίωνε το γεγονός ότι είχαμε πράξει σωστά παίρνοντας αυτή την απόφαση. Η μικρή χαιρόταν τις στιγμές με τον δικό της παιδικό τρόπο και μας τραβούσε πίσω από την πομπή ακόμα και όταν αυτή άρχισε να φθίνει. Όταν δε, της εξηγήσαμε το τι θα επακολουθούσε, μας επέβαλε με τον τρόπο της την καθήλωσή μας ακριβώς απέναντι από το ομοίωμα της τουρκικής ναυαρχίδας που αργά το απόγευμα έκανε την εμφάνισή του στην μπούκα του λιμανιού περιμένοντας στωικά την μοίρα της.
Και ενώ η μέρα έπαιρνε να σβήνει, τα φώτα όλων στρέφονταν στο μεγάλο αγώνα όλων όσων παίρνουν κάθε χρόνο μέρος σε αυτήν την θαυμάσια φαντασμαγορική τελετή. Άνδρες με παραδοσιακές στολές, ενσαρκώνοντας με πάθος τους ήρωες του ΄21, πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας μας στην Ύδρα του τότε, όταν όλα ήταν έτοιμα για την εξέγερση. Από τα στημένα μεγάφωνα η μυστηριακή μουσική αλλά και η εξιστόρηση των γεγονότων συνηγορούσαν στην μεταφορά μας στο παρελθόν. Όταν όμως νύχτωσε για τα καλά, φάνηκαν άνδρες με δάδες στα χέρια να βγαίνουν από την παλιά μπαρουταποθήκη. Η τελετή πλησίαζε στο τέλος της. Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας που έγινε κατά την Ναυμαχία του Γέροντα πήρε σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια πλήθος κόσμου, ενώ ο ουρανός έλαμψε από τα ατελείωτα πυροτεχνήματα τη στιγμή της πυρπόλησης από τον «ίδιο» τον Ανδρέα Μιαούλη.
Ολόκληρο το νησί μια γιορτή… έτσι θα χαρακτήριζα εκείνη την ημέρα στο κλείσιμό της.
Η υπόσχεση μιας μελλοντικής επίσκεψης, όχι μόνο για την τρίτη και τελευταία ημέρα των εκδηλώσεων στο νησί, αλλά για όλες τις ημέρες της γιορτής, όπου περιλαμβάνονται εκθέσεις, ομιλίες, μουσικές εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, παιχνίδια, δημοτικοί χοροί, λαμπαδηδρομίες, λεμβοδρομίες αλλά και αθλητικοί αγώνες, δόθηκε και από τους τρείς μας απολαμβάνοντας αργότερα το ποτό μας με την μουσική υπόκρουση ροκ και μπλουζ κομματιών.
Όσο για την εξερεύνηση της αρχοντικής αλλά και κοσμοπολίτικης Ύδρας, που μπορεί να είχε γίνει στο παρελθόν, έγινε εκ νέου τις επόμενες ημέρες της παραμονής μας στο νησί, με άλλο μάτι αυτή τη φορά, κατανοώντας πλέον την σπουδαιότητα της Ύδρας πέρα από την σαγηνευτική της ομορφιά.
Αυτή τη φορά λοιπόν, ο περίπατος στα στενά σοκάκια της, αυτά που περπατήθηκαν κατά το παρελθόν από τον Σαγκάλ, τον Ωνάση, την Κάλλας, τον Ρεξ Χάρισον, τον Πήτερ Ουστίνωφ, την Σοφία Λόρεν, τον Λέοναρντ Κοέν, τους Ρόλινγκ Στόουν αλλά και τόσες ακόμα διασημότητες, είχε μια «πατριωτική» αλλά και «επαναστατική» μυρωδιά, πέρα από την αναζωογονητική μεθυστική οσμή που ανέδυαν οι πανέμορφες λουλουδιασμένες αυλές των σπιτιών.
Τα αρχοντόσπιτα των προσωπικοτήτων δεν έλειψαν από τις βόλτες μας, όπως αυτό του «Κόκκινου Σπιτιού», του σπιτιού δηλαδή του Ανδρέα Μιαούλη στην περιοχή Μεγάλο Καμίνι, που μέχρι τότε δεν γνώριζα την παρουσία του, όπως επίσης και το πετρόχτιστο παραδοσιακό αρχοντικό του Γεώργιου Κουντουριώτη, δείγμα παραδοσιακής Υδραίικης αρχιτεκτονικής, χτισμένο στα τέλη του 18ου αιώνα, με την καταπληκτική θέα ανάμεσα στα πεύκα.
Όσο για τα καταγάλανα νερά της, δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι βουτιές στα λειασμένα βράχια της Υδρονέτας και της Σπηλιάς…
Όμορφες αναμνήσεις…
…Και τώρα δικαίως θα με ρωτήσεις ποιος ήταν ο λόγος που το μυαλό μου πήγε σε εκείνη την περίοδο κοιτώντας το ημερολόγιό μου και όχι κάπου αλλού…
Μα, φυσικά, πλησιάζουν οι μέρες της γιορτής, θα σου απαντήσω.
Όμως φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά, έτσι δεν είναι;
Και όμως… η τριήμερη εορτή της επετείου του θανάτου του Ανδρέα Μιαούλη θα πραγματοποιηθεί ευτυχώς και φέτος στο τέλος του μήνα, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε σαν χώρα και είμαι πολύ χαρούμενος γι ’αυτό. Όσο για την αναπαράσταση της Ναυμαχίας του Γέροντα… δεν θα μπορούσε να λάβει χώρα στην παρούσα κατάσταση με τόσο μεγάλο αριθμό κόσμου, όμως μέσα από επίσημη πηγή, ευελπιστούμε να πραγματοποιηθεί δύο μήνες μετά, δηλαδή τον Αύγουστο, μαζί με την δεύτερη μεγάλη γιορτή του νησιού, τα «Κουντουριώτεια».
Όπως και να είναι πάντως τα πράγματα… Ύδρα σου ερχόμαστε και ελπίζουμε να φτιάξουν γρήγορα τα πράγματα για όλους και να μπορέσουμε να γυρίσουμε στους αρχικούς ρυθμούς της ζωής μας…