Ο θεός πέθανε. Και σήμανε το τέλος μιας εποχής, μιας όμορφης εποχής του παλιού καλού ποδοσφαίρου. Του ποδοσφαίρου εκείνου που δεν χωρούσε αμερικανικά δολάρια, πετροδόλαρα, ρούβλια ή ντόπιους μιζαδόρους της κακιάς ώρας.
Ο θεός πέθανε. Μαζί του πήρε μιαν άλλη πάστα ποδοσφαιρανθρώπων. Μια πάστα ανθρώπων που θα προτιμούσαν να παίξουν στη μέτρια Νάπολι, παρά στην επίχρυση Μάνστεστερ Σίτυ ή την επίπλαστη Παρί Σεν Ζερμέν.
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα δεν θα ήταν αυτός που ήταν αν δεν ήταν ο Μαραντόνα εντός και εκτός γηπέδων. Μεγαλούργησε. Δίδαξε πως το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα άθλημα για κυρίους και κυρίες, για απρόσωπες ομάδες και «φρόνιμους» θεατές, μα ένα άθλημα που παίζεται μέχρις εσχάτων. Δίδαξε πως το ποδόσφαιρο ή θα είναι ποδόσφαιρο σε λασπωμένα γήπεδα, τσιμεντένια καθίσματα και βρώμικες μπάλες ή δεν θα υπάρξει.
Εμείς εδώ στην Κύπρο θα τον θυμόμαστε πάντα για «το χέρι του Θεού». Ήταν, ίσως, η στιγμή που ο Μαραντόνα μετατράπηκε από ποδοσφαιριστής σε σύμβολο. Κυρίως των Αργεντινών, μα και όλων των λαών που έβλεπαν στην Αγγλία όλα τα κακά της αποικιοκρατίας. Ήταν η στιγμή που τον καθόρισε ως ήρωα στην πατρίδα του, στιγμές που δεν αδράττουν οι σημερινοί «καθαροί» ποδοσφαιριστές. Ευχαριστούμε, λοιπόν, Κομαντάντε Ντιέγκο. Θα θυμόμαστε πάντα το χέρι του Θεού και το παλιό καλό βρώμικο ποδόσφαιρό σου.
Πρώτη δημοσίευση στον Φιλελεύθερο της Κύπρου