Μας αγανακτεί η βενζίνη που «αγγίζει» τα 2,50€ το λίτρο, και δικαίως. Μας αγανακτεί η ρήτρα αναπροσαρμογής στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, και δικαίως. Και μπορεί μεν το να ανάψει κανείς το κλιματιστικό μέσα στον καύσωνα του Ιουλίου να φοβίζει, πλέον, περισσότερο και από την κατανάλωση πετρελαίου στις επερχόμενες χιονοπτώσεις και κακοκαιρίες του χειμώνα, το φαινόμενο όμως της ενεργειακής κρίσης (sic), της φρενίρους αύξησης των ενεργειακών τιμών και της αναγκαιότητας περιορισμού της κατανάλωσης ενέργειας είναι κάθε άλλο παρά νέο για τη διεθνή και ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Χρειάστηκε απλώς μία μικρή (ή και μεγαλύτερη) ώθηση, μία παγκόσμια υγειονομική κρίση και, κυριότερα, μία πολεμική σύρραξη στα περίχωρα της Ευρώπης, για να συντμηθεί βίαια ο χρόνος μέσα στον οποίο θα καλούμασταν –ή μάλλον θα εξαναγκαζόμασταν- να αντιμετωπίσουμε την ενεργειακή κρίση.
Εκείνο που άλλοτε διαφαινόταν ως αναπόφευκτη λύση για την προστασία του περιβάλλοντος, σήμερα αποτελεί μία επιβεβλημένη αναγκαιότητα επιβίωσης και αποτροπής μίας ενδεχόμενης οικονομικής κατάρρευσης της παγκόσμιας ενεργειακής αγοράς. Γιατί κανείς δεν αμφισβητεί πως επί σειρά ετών προετοιμαζόμασταν και πασχίζαμε να περιορίσουμε τις συνέπειες τις κλιματικής αλλαγής.
«Εκβιαστική» χαρακτηρίζεται στο δημόσιο διάλογο η στάση της Ρωσίας, σε ό,τι αφορά τη διανομή ενέργειας, και πράγματι, ως τέτοια φαίνεται. Ορθά ή εσφαλμένα, μόνο η Ιστορία θα το κρίνει. Όπως, όμως, η πανδημία του κορωνοϊού μας εξώθησε σε αλματώδη πρόοδο σε όρους ψηφιακής διακυβέρνησης και «τηλε-διοίκησης», έτσι, και η «εκβιαστική» αυτή στάση που επιλέγει να τηρήσει η ρωσική πλευρά στον ενεργειακό τομέα, φαίνεται να μας οδηγεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα, στην –κατά τα λοιπά αναπόφευκτη- αντιμετώπιση του ενεργειακού προβλήματος, με πρωταγωνίστριες την δραστική μείωση της κατανάλωσης ενέργειας, σε ατομικό αλλά και καρατικό επίπεδο, αφενός και την ευρύτερη απεξάρτηση των ευρωπαϊκών κρατών από την ασύστολη κατανάλωση ενέργειας αφετέρου.
Η σύσταση της Κομισιόν για προαιρετική –μέχρι ώρας- μείωση κατά 15% της κατανάλωσης ενέργειας από τα ευρωπαϊκά κράτη, η στροφή σε εναλλακτικές πηγές τροφοδότησης ενέργειας είναι μέτρα που μέχρι πρόσφατα φαίνονταν τόσο μακρινά, όσο η ηλεκτρονική θεώρηση γνησίων υπογραφής, που όμως σήμερα αποτελεί το δεδομένο και το πλέον γνωστό. Υπό το πρίσμα αυτό, ένας τσάρος φαίνεται να μας εξανάγκασε σε αυτό που αναπόδραστα κάποια στιγμή θα οδηγούμασταν. Ένας τσάρος φαίνεται να μας ώθησε στην προσπάθεια μεγαλύτερης θωράκισης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ενεργειακής αυτονομίας της.
Αισιόδοξη πτυχή αποτελεί, πάντως, πως η βίαιη και εκβιαστική εξώθηση σε μία ενεργειακή κρίση βρήκε την Ευρωπαϊκή Ένωση με διεγερμένα αντανακλαστικά και με έτοιμες προτάσεις αντιμετώπισης. Αισιόδοξη πτυχή αποτελεί, επίσης, το γεγονός πως η κλιματική αλλαγή και η περιβαλλοντική κρίση, φαίνεται πως θα βρουν την Ευρωπαϊκή Ένωση θωρακισμένη και με δοκιμασμένες λύσεις αντιμετώπισής τους. Ο φόβος όμως για την επιτυχή διέλευση αυτού του Ρουβίκωνα, παραμένει. Ο φόβος για τον χειμώνα που έρχεται, παραμένει. Ο φόβος για τη συνέχιση και επέκταση του πολεμικού μετώπου που ακόμη μένεται στις παρυφές της Ευρώπης, έχει μάλλον λησμονηθεί, αλλά –ελπίζω- ότι παραμένει.