Με πολύ ενδιαφέρον διάβασα το άρθρο του κ. Σπυρόπουλου της 19/4/2024 («Ψήφος στο Μπελέρη: Το ηχηρότερο μήνυμα προς τη Κυβέρνηση Μητσοτάκη»). Η αναδρομή του αρθρογράφου στα πεπραγμένα των κυβερνήσεων Μητσοτάκη ήταν ακριβέστατη, και σε πλήρη συμφωνία με όσα παρατηρούσα – και σχολίαζα – τα τελευταία τέσσερα χρόνια (βλ. π.χ. εδώ, εδώ και εδώ). Συνοπτικά, ο αρθρογράφος θεωρεί ότι η εθνική, εξωτερική και αμυντική πολιτική της ΝΔ δεν αποτελούν προϊόν ενός ολοκληρωμένου εθνικού οράματος του κ. Μητσοτάκη και του επιτελείου του, αλλά προϊόν εξαναγκασμού από εξωγενείς παράγοντες με γνώμονα την βραχυπρόθεσμη πολιτική επιβίωση. Η διαπίστωση είναι ότι σειρά – πράγματι θετικών – εθνικών επιλογών ήταν κατά βάσιν ενάντιες στην θέληση και το όραμα του ιδίου του κ. Μητσοτάκη, το οποίο εκφράζεται καλύτερα από «τα μαντιλάκια Hermes της κυρίας Αγγελοπούλου και με δηλώσεις περί νεότευκτου ελληνικού έθνους».
Ειλικρινώς δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα.
Η άποψη του αρθρογράφου είναι ότι η ένταξη του Φρέντη Μπελέρη στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ αποτελεί προϊόν πίεσης της πατριωτικής πτέρυγας της ΝΔ απέναντι στην πτέρυγα του κατευνασμού. Καταλήγει δε σε δύο συμπεράσματα. Αφενός στο ότι η υποψηφιότητα Μπελέρη εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα στα διεθνή φόρα – παρέχοντας ως έμμεση περί τούτου απόδειξη τις διαδικτυακές αντιδράσεις του «ρώσικου και φιλορώσικου παράγοντα». Αφετέρου ότι η ισχυρή ψήφος στον Μπελέρη «αποτελεί το ηχηρότερο μήνυμα και στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη της δεύτερης τετραετίας», χωρίς όμως να ξεπέφτει αυτή η ψήφος στην «φαιδρή και τραμπική αντιπολίτευση».
Ελπίζοντας ότι συνόψισα με πιστότητα τις απόψεις του αρθρογράφου, προχωρώ σε κάποια σχόλια.
Πρώτον, στην βασική παραδοχή ότι η επιλογή αυτή ήταν πράγματι μια νίκη της πατριωτικής πτέρυγας της ΝΔ, θα μπορούσα να αντιπαραβάλλω ότι ήταν μια τακτική νίκη αλλά όχι στρατηγική. Σχηματικά, στην σύγκρουση Γεραπετρίτη-Δένδια, ο τελευταίος φαίνεται παγιδευμένος. Στο καθαρά συμβολικό επίπεδο, αυτό διαπιστώνεται από το ότι υποχρεώθηκε να ανεβάσει την περίφημη ομιλία «Το μπλε μένει μπλε» στο 15ο Συνέδριο της ΝΔ στον προσωπικό του λογαριασμό στο Youtube, και καταγεγραμμένη από... κινητό. Δεν κατάφερα να την βρω στα βίντεο στο κανάλι του κόμματος, αν και βρήκα εκείνη του... Νίκου Φίλη (!). Κάποια βίντεο της επίσημης μαγνητοσκόπησης κυκλοφορούν στο Twitter/X, αλλά μόνον ως μικρά κλιπ.
Δεύτερον, ως προς την στρατηγική σημασία της υποψηφιότητας Μπελέρη στα διεθνή φόρα σε σχέση με τα τετελεσμένα που υλοποιούνται στην Χιμάρα, ομολογώ ότι πρόκειται περί δύσκολης εξίσωσης. Πράγματι το πρόβλημα διεθνοποιείται, αλλά ταυτοχρόνως δημιουργούνται περιουσιακά τετελεσμένα όσο χηρεύει η Δημαρχία από τον Μπελέρη, τα οποία διευκολύνονται όσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη υπορρήτως αποδέχεται ότι θα αποτύχει να εξασφαλίσει την ορκωμοσία του.
Τρίτον, ως προς την ψήφο ως μέσον ηχηρού μηνύματος στην ΝΔ «της δεύτερης τετραετίας», θα ήθελα να σημειώσω μια αντίφαση. Ο ίδιος ο αρθρογράφος αναγνωρίζει ότι «το 40% της απόλυτης κυριαρχίας της ΝΔ και [η] διάλυση της ανερμάτιστης αντιπολίτευσης είχαν ως αποτέλεσμα και τη μετακύληση Μητσοτάκη στον παλιό καλό εαυτό του» (έμφαση δική μου). Και έχοντας αναγνωρίσει τούτο ο αρθρογράφος, ελπίζει τώρα ότι ισχυρή ψήφος στην ΝΔ δεν θα ληφθεί ως ενθάρρυνση και «ελευθέρας» για να διολισθήσει ο κ. Μητσοτάκης στον «παλιό καλό εαυτό του», αλλά ως προειδοποίηση.
Η όλη συζήτηση καταλήγει σε διαχείριση ενός διλήμματος, εκείνου της μη ιδανικής ψήφου όσων ανησυχούν για τα εθνικά θέματα. Προφανώς, η συζήτηση δεν γίνεται για τους εν δυνάμει ψηφοφόρους των ΣΥΡΙΖΑ, «ΜΕΡΑ25», «Πλεύσης» κλπ, αλλά για εκείνους που κλίνουν προς την «Ελληνική Λύση», τους «Σπαρτιάτες», ή την «Νίκη».
Η ΝΔ είναι βεβαίως κόμμα που, παρά σειρά αστοχιών, έχει αποδεδειγμένες ικανότητες διαχείρισης και διαθέτει παγιωμένο σύστημα εξουσίας. Από την άλλη, αν και διαθέτει μια «πατριωτική» πτέρυγα, αυτή είναι μονίμως εξουδετερωμένη από μια «κατευναστική» πτέρυγα, που διαχρονικώς (βλ. Σχέδιο Ανάν) και επανειλημμένως (βλ. Διακήρυξη των Αθηνών) μας δίνει σημάδια ότι αναζητά ένα άνοιγμα για τις «Πρέσπες του Αιγαίου». Και η οποία θα έχει στην διάθεσή της το προαναφερθέν σύστημα εξουσίας για να υλοποιήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα όποτε – και αν – της δοθεί ευκαιρία.
Θα συμφωνήσω με τον αρθρογράφο ότι τα άλλα κόμματα βαρύνονται καθένα από τα δικά του θέματα, στερούμενα ταυτοχρόνως των διαχειριστικών περγαμηνών της ΝΔ. Η «Ελληνική Λύση» θυμίζει περισσότερο κανάλι τηλεπωλήσεων που μαζί με κηραλοιφές και «επιστολές του Ιησού» πουλά πατρίδα, τουλάχιστον όσο αυτό αποδίδει, θυμίζοντας έτσι τους ΑΝΕΛ. Οι «Σπαρτιάτες» αποτελούν μια συνέχεια της «Χρυσής Αυγής» και αυτό αρκεί. Η «Νίκη», παρά την θέση αρχών στα εθνικά θέματα, δοκιμάζει τα όρια της παραίνεσης «τα του Καίσαρος Καίσαρι», φέρνει αμηχανία σε εκκοσμικευμένους ψηφοφόρους της πατριωτικής πτέρυγας, και έχει αποξενώσει γυναίκες ψηφοφόρους με την Ρεπουμπλικανίζουσα στάση της στο θέμα των αμβλώσεων.
Τούτων ρηθέντων, καμία ψήφος δεν συνοδεύεται από υπόμνημα επιθυμιών του ψηφοφόρου, ούτε παίρνεται πίσω αν οι υποσχέσεις διαψευσθούν. Αντιθέτως, κάθε κόμμα την ερμηνεύει ως επικύρωση και την διαχειρίζεται κατά το δοκούν.
Ποια λοιπόν είναι η ψήφος που θα δώσει το «μήνυμα» που προσδοκά ο αρθρογράφος και θα δεσμεύσει την ΝΔ στην αντίστοιχη πολιτική; Ποια ψήφος δεν θα επιτρέψει στον κ. Μητσοτάκη να πετάξει (και) αυτό το μήνυμα στα σκουπίδια, γυρνώντας στον «παλιό καλό εαυτό» του με την πρώτη παροδική νηνεμία; Ποια ψήφος θα εγγυηθεί ότι δεν θα ξαναϋπάρξει «προσπάθεια να υποβαθμιστεί, έως να ξεχαστεί, το θέμα της φυλάκισης Μπελέρη» από την κατευναστική πτέρυγα της ΝΔ;
Ίσως μια πρωτιά Μπελέρη σε σταυρούς; Αν αυτό αρκούσε, τότε ο πρώτος των πρώτων Νίκος Δένδιας (92.976 σταυροί στον Νότιο Τομέα Αθηνών το 2023) θα είχε τον πρώτο λόγο έναντι του Γιώργου Γεραπετρίτη, που δεν ήταν παρά στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας το 2019 και ούτε καν υποψήφιος το 2023. Είναι, νομίζω, σαφές το πώς – και πού – κατέγραψε το μήνυμα αυτής της ψήφου ο κ. Μητσοτάκης.
Απουσία σοβαρών πρωτοβουλιών από την πατριωτική πτέρυγα της ΝΔ, έχει ελπίδα να εισακουσθεί μια τέτοια ψήφος με τον τρόπο που επιθυμεί ο αρθρογράφος;´Αναμορφώνεται η κατευναστική πτέρυγα της ΝΔ με ένα καλό αποτέλεσμα, που ίσως της παράσχει την απαραίτητη νομιμοποίηση να εκτελέσει ένα πρόγραμμα που και ο ίδιος απεύχεται; Ή μήπως ένα ράπισμα είναι ένα πιο ευανάγνωστο μήνυμα, που ίσως γίνει και καταλύτης εσωκομματικών εξελίξεων που μελλοντικά θα μας γλιτώσουν από τέτοια δυσάρεστα διλήμματα;
Είναι και αυτά ερωτήματα που πρέπει να τεθούν...