Ο βραβευμένος σκηνοθέτης Άγγελος Φραντζής ξέρει να αφηγείται ιστορίες. Μπορεί η πρώτη αυτή διαπίστωση να μοιάζει ταπεινή, μπορεί να έχει επανειλημμένως κατατεθεί, στο τέλος της ημέρας ωστόσο, αφορά την ουσία και είναι μάλλον αναγκαία ως υπενθύμιση. Ο Φραντζής το έχει αποδείξει και έναν χρόνο μετά το «Ακίνητο ποτάμι» του, έρχεται να το επιβεβαιώσει εκ νέου με την «Ευτυχία» (για την οποία, όπως δήλωσε του έγινε πρόταση, παρότι μέχρι τώρα οι ταινίες του βασίζονται σε δικές του ιδέες).
Η πολυδιαφημιζόμενη ταινία για τον βίο και την πολιτεία της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, προβλήθηκε το βράδυ της Δευτέρας 9 Δεκεμβρίου, σε επίσημη πρεμιέρα στην κατάμεστη αίθουσα του «Παλλάς», παρουσία των συντελεστών.
Και όπως φάνηκε από το πρώτο ημίωρο, η «Ευτυχία» ευτύχησε πρωτίστως στη διανομή. Όχι μόνο όσον αφορά στις δύο πρωταγωνίστριες οι οποίες και σηκώνουν το βάρος της ηρωίδας σε διαφορετικές ηλικίες -την, χωρίς υπερβολή, αφοπλιστική ερμηνεία της επίσης βραβευμένης Κάτιας Γκουλιώνη και την πάντα στιβαρή Καρυοφυλλιά Καραμπέτη-, μα και όλους τους ρόλους (βασικούς και μικρούς): Από τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη (Γιώργος) και τον Θάνο Τοκάκη (Λουκάς), μέχρι την Ντίνα Μιχαηλίδη (Μαριόγκα, μητέρα της Ευτυχίας), την Κατερίνα Διδασκάλου (Μαρίκα Κοτοπούλη), τη Χρύσα Ρώπα (η συνάντηση / στιχομυθία Σωτηρίας Μπέλλου - Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου είναι από τις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας), μέχρι τον Κρατερό Κατσούλη (Μανώλης Χιώτης) και τον Λεωνίδα Κακούρη (Βασίλης Τσιτσάνης).
Η Κατερίνα Μπέη παρέδωσε ένα σενάριο ειδικών απαιτήσεων -τόσο όσον αφορά στην ανάδειξη του αντισυμβατικού χαρακτήρα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, όσο και σε δευτερεύοντα στοιχεία, όπως για παράδειγμα, το μικρασιατικό ιδίωμα- πραγματικά καλοδουλεμένο. Όπως έλεγε η συγγραφέας τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Huffpost Greece «από την πρώτη στιγμή που άρχισα να διαβάζω το βιβλίο της εγγονής της Ρέας Μανέλη (στο οποίο βασίστηκε κι η ταινία) όχι μόνο ένιωσα οικειότητα με την Ευτυχία, αλλά με γοήτευσε, με συγκίνησε και με μάγεψε. Είχε κάτι πολύ ‘μοντέρνο‘, πολύ ανατρεπτικό και ουσιαστικά φεμινιστικό, χωρίς ‘σουφραζετισμούς’ και υπερβολές, στον τρόπο που βουτούσε στα πάθη της, χωρίς να υπολογίζει τίποτα και στην ορμή που διεκδικούσε τη ζωή της κι αντιπαρερχόταν τις δυσκολίες».
Παρά τις επιμέρους επισημάνσεις, ως προς τη διάρκεια, η οποία ενδεχομένως θα μπορούσε να είναι κατά τι μικρότερη, η «Ευτυχία» είναι μία ταινία που σε παίρνει μαζί της. Που με αφορμή την Παπαγιαννοπούλου, καταγράφει το πέρασμα από τη στενωπό των αντιθέσεων που ορίζουν τη ζωή όλων μας.
Η αφήγηση ξεκινά με τη νεαρή δασκάλα Ευτυχία, μητέρα ήδη δύο μικρών παιδιών, να φεύγει με την μητέρα και τις κόρες της από το Αϊδίνι με τον διωγμό, αναζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία στην Αθήνα. Την παρακολουθεί ενώ στήνει τη νέα της ζωή, διαβάζει ποίηση, ονειρεύεται, γίνεται ηθοποιός στα μπουλούκια, γράφει ακατάπαυστα -από χαρτιά μέχρι χαρτοπετσέτες και κουτιά από τσιγάρα- ερωτεύεται, χαρτοπαίζει, καπνίζει (αρειμανίως), μεγαλώνει, δίνει τους στίχους της στους πιο σημαντικούς συνθέτες, από τον Βασίλη Τσιτσάνη και τον Απόστολο Καλδάρα, ως τον Μανώλη Χιώτη, τον Αντώνη Ρεπάνη και τον Μάνο Χατζιδάκι και ζει τη μεγαλύτερη δοκιμασία, την απώλεια της κόρης της.
Όσο για τα κορυφαία τραγούδια σε στίχους δικούς της -«Δυό πόρτες έχει η ζωή», «Είμαι αϊτός χωρίς φτερά», «Όνειρο απατηλό», «Περασμένες μου αγάπες», «Η φαντασία», «Είσαι η ζωή μου» κλπ- ο Φραντζής τα μετασχηματίζει σε οδοδείκτες κομβικών στιγμών.
Βγαίνοντας από την αίθουσα κρατάς πολλά -γέλια, δράματα, ανατροπές, σιωπές- αλλά πριν απ′ όλα την Ευτυχία να λέει «τη ζωή μου την περπάτησα όπως ήθελα».
H ταινία είναι παραγωγή της Tanweer Productions, σε συμπαραγωγή της COSMOTE TV, της Splendidway Universe και της Viewmaster Films, η οποία έχει αναλάβει και την εκτέλεση παραγωγής.
Στις κινηματογραφικές αίθουσες την Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2019.