Τα πρώτα ευρήματα από την εισβολή του Ιουλίου Καίσαρα στη Βρετανία ανακάλυψαν αρχαιολόγοι του Πανεπιστημίου του Λέστερ- τα οποία θα διερευνηθούν στο πλαίσιο του «Digging For Britain» του BBC Four.
Βάσει των νέων αυτών στοιχείων, οι δυνάμεις του Καίσαρα αποβιβάστηκαν αρχικά στον κόλπο του Πέγκγουελ, στο βορειοανατολικό Κεντ. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η εν λόγω τοποθεσία ταιριάζει με τις αναφορές του ίδιου του Καίσαρα περί της απόβασής του το 54 πΧ, και συγκεκριμένα με τρία στοιχεία: την ορατότητα από τη θάλασσα, την ύπαρξη ενός μεγάλου, ανοιχτού κόλπου και την παρουσία υπερυψωμένου εδάφους κοντά.
Στο πλαίσιο της έρευνας εξετάστηκαν οχυρά τα οποία ενδεχομένως να δέχτηκαν την επίθεση του στρατού του Καίσαρα, μελέτες αντικειμένων σε μουσεία τα οποία θεωρείται πως φτιάχτηκαν ή θάφτηκαν κατά την περίοδο των εισβολών κ.α.
Το εγχείρημα του Πανεπιστημίου του Λέστερ προέκυψε μετά την ανακάλυψη μιας μεγάλης αμυντικής τάφρου σε αρχαιολογικές ανασκαφές πριν την κατασκευή ενός νέου δρόμου. Το σχήμα της τάφρου στο Έμπσφλιτ ήταν πολύ κοντινό σε κάποιες από τις ρωμαϊκές άμυνες στην Αλεσία της Γαλλίας, όπου έλαβε χώρα η τελική, αποφασιστική μάχη ανάμεσα στους Ρωμαίους και τους Γαλάτες το 52 πΧ.
Ο αρχαιολογικός χώρος στο Έμπσφλιτ, στο Isle of Thanet στο βορειοανατολικό Κεντ, πάνω από τον κόλπο του Πέγκγουελ, βρίσκεται 900 μέτρα στην ενδοχώρα, αλλά τον καιρό του Καίσαρα ήταν πιο κοντά στην ακτή. Η τάφρος έχει πλάτος 4-5 μέτρα και βάθος 2 και χρονολογήθηκε στον 1ο αιώνα πΧ. Θεωρείται πως το οχυρό στο οποίο ανήκε η τάφρος είχε σκοπό την προστασία των πλοίων του Καίσαρα που είχαν προσαράξει στην κοντινή ακτή.
«Το Θάνετ δεν είχε ποτέ θεωρηθεί πιθανός χώρος απόβασης στο παρελθόν, επειδή χωριζόταν από την ενδοχώρα μέχρι τον Μεσαίωνα» είπε σχετικά ο Dr. Άντριου Φιτζπάτρικ, ερευνητής της Σχολής Αρχαιολογίας και Αρχαίας Ιστορίας του πανεπιστημίου. «Ωστόσο, δεν είναι γνωστό πόσο μεγάλο ήταν το κανάλι που το χώριζε από την ενδοχώρα...προφανώς δεν ήταν σημαντικό εμπόδιο για τους κατοίκους του Θάνετ κατά την Εποχή του Σιδήρου, και σίγουρα δεν θα αποτελούσε πρόβλημα για τις δυνατότητες του Μηχανικού του ρωμαϊκού στρατού» πρόσθεσε.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα πιστευόταν πως, από τη στιγμή που ο Καίσαρας επέστρεψε στη Γαλλία, η εισβολή του στη Βρετανία ήταν αποτυχημένη- και ότι επειδή δεν άφησε δύναμη κατοχής, δεν είχε επιπτώσεις στους κατοίκους της Βρετανίας, Επίσης, υπήρχε η εντύπωση πως επειδή επρόκειτο για σύντομες εκστρατείες, δεν άφησαν πίσω τους αρχαιολογικά ίχνη. Η θέση των ερευνητών είναι πως στη Ρώμη οι εκστρατείες αυτές αντιμετωπίστηκαν ως μεγάλος θρίαμβος: Το ότι ο Καίσαρας πέρασε τη θάλασσα και πήγε πέρα από τον γνωστό κόσμο προκάλεσε αίσθηση- και άλλωστε κατά την περίοδο θεωρούσαν πως η νίκη επιτυγχάνεται νικώντας τον εχθρό στο πεδίο της μάχης, όχι καταλαμβάνοντας τα εδάφη του. Επίσης, οι ερευνητές εκτιμούν πως ο Καίσαρας επηρέασε μακροπρόθεσμα τη Βρετανία, με την επίδρασή του να γίνεται αντιληπτή περίπου 100 χρόνια μετά, κατά την εισβολή του Κλαύδιου.
«Φαίνεται πιθανό οι συνθήκες που έκανε ο Καίσαρας να αποτέλεσαν τη βάση για συμμαχίες μεταξύ της Ρώμης και βρετανικών βασιλικών οικογενειών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι κύριοι ηγέτες της νοτιοανατολικής Αγγλίας να καταστούν βασιλιάδες υποτελείς στη Ρώμη. Περίπου 100 χρόνια μετά τον Καίσαρα, το 43 μΧ, ο αυτοκράτορας Κλαύδιος εισέβαλε στη Βρετανία. Η κατάκτηση της νοτιοανατολικής Αγγλίας φαίνεται πως ήταν ταχεία, πιθανότατα επειδή οι βασιλιάδες της περιοχής ήταν ήδη σύμμαχοι της Ρώμης. Αυτή ήταν η αρχή της μόνιμης ρωμαϊκής κατοχής στη Βρετανία, που περιελάμβανε την Ουαλία και μέρος της Σκοτίας, και κράτησε περίπου 400 χρόνια, υποδεικνύοντας πως ο Κλαύδιος αργότερα εκμεταλλεύτηκε την κληρονομιά του Καίσαρα» αναφέρει ο καθηγητής Κόλιν Χέισελγκροουβ του Πανεπιστημίου του Λέστερ, βασικός ερευνητής του project.