Μια γυναίκα σκύβει στην πόρτα ενός τρένου σε έναν σταθμό στο Κίεβο. Ο σύζυγός της στέκεται στην πλατφόρμα από κάτω και σηκώνει το λαιμό του δίνοντάς της ένα φιλί που και οι δύο ελπίζουν να μην είναι το τελευταίο τους.
Καθώς η πόρτα του τρένου κλείνει, η γυναίκα κρατά ψηλά τον δίχρονο γιο τους και εκείνος χαμογελάει και πιέζει το μικροσκοπικό του χέρι στο μουντζουρωμένο παράθυρο για να αποχαιρετήσει τον πατέρα του, ο οποίος μένει πίσω για να πολεμήσει τους Ρώσους εισβολείς.
Σε κοντινή απόσταση, μια γιαγιά απλώνει το χέρι για να αποχαιρετήσει την κόρη και τον εγγονό της, που βρίσκονται στο τρένο που κατευθύνεται προς τα σύνορα με την Πολωνία. Γυρίζει πίσω προς έναν τοίχο του σιδηροδρομικού σταθμού και σύντομα την κυριεύει η συγκίνηση. Βάζει τα χέρια της πάνω από το στόμα της, σφίγγει τα μάτια της και αφήνει τα δάκρυά της να τρέξουν.
Αυτές οι εικόνες αποχωρισμού επικρατούν σε ολόκληρη την Ουκρανία από τότε που η Ρωσία εισέβαλε στην χώρα και άρχισε να επιτίθεται στις πόλεις της χώρας με βόμβες. Ο ΟΗΕ αναφέρει ότι οι μάχες έχουν οδηγήσει περισσότερους από 1 εκατομμύριο ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη χώρα, αριθμός που σηματοδοτεί την ταχύτερη έξοδο προσφύγων του αιώνα.
Όσοι φεύγουν είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες και παιδιά. Οι Ουκρανοί άνδρες έχουν λάβει εντολή να μείνουν και να πολεμήσουν στον πόλεμο.
Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κιέβου πλήθη ανθρώπων που μεταφέρουν αποσκευές στέκονται όρθιοι, καθώς περιμένουν την ευκαιρία να επιβιβαστούν σε ένα τρένο. Οι μητέρες κρατούν παιδιά με χειμωνιάτικα μπουφάν και καλτσάκια, μερικά πιασμένα πάνω σε λούτρινα ζωάκια. Οι άνδρες βοηθούν τους ηλικιωμένους να φτάσουν στο τρένο, χρησιμοποιώντας ακόμη και ένα καρότσι αποσκευών για να μεταφέρουν μια γυναίκα με πατερίτσες.
Πάνω και κάτω από την εξέδρα οι αγκαλιές συγκινούν.
Μόλις μπουν στο τρένο, πολλοί από αυτούς που φεύγουν πιέζουν τα πρόσωπά τους στα παράθυρα για να δουν μια τελευταία φορά όσους μένουν πίσω. Μια γυναίκα απλώνει το χέρι της έξω από την πόρτα για ένα φευγαλέο χάδι στο μάγουλο ενός αγαπημένου προσώπου.