Σιγά που τελείωσε.
Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη μου καθώς ο Τζόν Σνόου και οι Free Folk έκλεισαν πίσω τους την πύλη του Castle Black και ξεχύθηκαν στο παγωμένο δάσος όπου άλλοτε βασίλευε ο Night King.
Η βάρδιά τους μπορεί να τελείωσε, ο Σιδερένιος Θρόνος μπορεί να έλιωσε και η Ντενέρις μπορεί να πετάει πάνω από την Κόλαση με τα φτερά του Ρέγκαλ, αλλά το Επος του G.R.R.Martin δεν τελείωσε καθόλου. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει ούτε ένας βασικός χαρακτήρας της σειράς τον οποίο να μην έχουμε ακολουθήσει μέχρι τον θάνατό του, είναι εντελώς απίθανο να αφήσουμε τους Σταρκ να πορευτούν στο άγνωστο χωρίς τα 20 εκατομμύρια των φανατικών φίλων τους - που παρακολούθησαν το φινάλε του 8ου κύκλου, σπάζοντας κάθε προηγούμενο, σχετικό ρεκορ.
Ετσι θέλω να πιστεύω, τουλάχιστον. Διότι ανήκω στην κατηγορία των σκληροπυρηνικών του είδους: Εχω χτυπήσει αλύπητα οκτάωρα ανάγνωσης όλων των βιβλίων της σειράς, έχω παρακολουθήσει ευλαβικά όλα τα επεισόδια, όλων των κύκλων, κλείνοντας πόρτες, παράθυρα, τηλέφωνα και τις γάτες έξω από το σαλόνι κι είμαι απ′ αυτούς που δεν θέλουν να αλλάξει απολύτως τίποτα στην 8η και - δήθεν - τελευταία σεζόν.
Επίσης, δεν στενοχωρήθηκα καθόλου για την Ντενέρις. Ούτε εξεπλάγην με τη μεταμόρφωσή της σε wannabe-be-Χίτλερ. Once a Targaryen, always a Targaryen.
Εκείνο που δεν περίμενα καθόλου, ήταν το τέλος του Σιδερένιου Θρόνου. Ομολογώ ότι τον φανταζόμουν πρωταγωνιστή της τελευταίας σκηνής της σειράς, να στέκει μόνος κι έρημος ανάμεσα στα συντρίμμια, συμβολίζοντας το κενό που αφήνει το τέλος του GOT στις ζωές μας. Κι όταν ο Ντρόγκον τον εξαφάνισε από προσώπου Γουέστερος, ομολογώ ότι πρώτα έμεινα άφωνη κι αμέσως μετά προσκύνησα. Ηταν η πιο απρόβλεπτη, πιο ισχυρή και πιο συμβολική σκηνή της απολαυστικότερης τηλεοπτικής σειράς που έχω δει ποτέ στην ζωή μου.
Και το πρώτο που θα κάνω από Δευτέρα, είναι να την ξαναδώ από την αρχή.