Θα μπορούσε το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη να είναι αφορμή για δραστική ανακατάταξη του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας;
Θα μπορούσε, αλλά πιθανότερο είναι η κάμηλος να διέλθει της βελόνης παρά ο μέσος Μετα-νεοέλληνας να απαρνηθεί το πρόσφατο θνησιγενές πλην ιδιοτελούς παρελθόντος του! Διότι οι σχεδόν δύο (2) γενιές Μετα-νεοελλήνων από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα γαλουχήθηκαν με απαξίες όπως ήσσονα προσπάθεια, αρπαχτή και λαμογιά. Απαξίες όμως που ενώ αρχικά τους πρόσφεραν απλόχερα χρήματα για μια «καλύτερη ζωή», τελικά τους τα πήραν πίσω πολλαπλώς με τα μνημόνια αλλά μαζί και την ίδια τους τη ζωή με τα διάφορα «ατυχήματα».
Αυτή λοιπόν η «καλύτερη ζωή» ποτέ δεν περιέλαβε στο νόημά της παλαιότερες αλλά διαχρονικές αξίες όπως η αριστεία, η αλληλεγγύη και η διαφάνεια. Γιατί οι δυσκολίες πραγμάτωσης των αξιών αυτών σε αντιπαραβολή με τις αντίστοιχες ευκολίες των απαξιών κατατρόπωσαν τις πρώτες και επέβαλαν τις δεύτερες. Με αποτέλεσμα, η Μετα-νεοελληνική κοινωνία να μεταβληθεί σταδιακά σε παρακολούθημα των άλλων κοινωνιών της Ευρώπης αδυνατώντας όχι μόνο να προσφέρει σε αυτές οτιδήποτε διαφορετικό και ωραίο αλλά ακόμη και να ενσωματώσει την υπάρχουσα διοικητική και τεχνολογική βάση τους.
Όλα ξεκίνησαν από τις εκλογές του 1981 όταν η λαοθάλασσα της αλλαγής γκρέμισε την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων των προνομιούχων της εποχής αλλά, φευ, ο εκπρόσωπός της, αντί να βάλει στη θέση της την πάνδημη δίψα για αλλαγή, δηλαδή αξιοκρατία και δικαιοσύνη, επέβαλε μια ιδιότυπη προσωπολατρεία ευνουχίζοντας οιαδήποτε κοινωνική ικμάδα δημοκρατίας και συλλογικότητας. Τα περισσότερα των δέον γενέσθαι θα ανάγονταν πλέον στα πρόσωπα που υπηρετούσαν στις αντίστοιχες θέσεις της δημόσιας διοίκησης και ελάχιστα σε νόμους και διαδικασίες. Η συνταγματική και νομοθετική υπαγωγή της δικαιοσύνης στην εκάστοτε κυβέρνηση αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για τη δημιουργία του σημερινού άτεγκτου προσωποπαγούς κράτους. Σε ζηλευτή αντιπαραβολή παραθέτουμε τις πρόσφατες κινητοποιήσεις της ισραηλινής κοινωνίας ακριβώς για την αποτροπή μιας τέτοιας υπαγωγής.
Έκτοτε δεν στάθηκε κανένας άξιος να φράξει την πορεία του αείμνηστου πρώτου ηγέτη της μεταπολιτευτικής διαφθοράς. Παρά την μιμητική παροχολογία της τότε αντιπολίτευσης, εάν δεν εμφανίζονταν τα πρώτα κραυγαλέα σκάνδαλα του μετα-νεοελληνικού σοσιαλισμού (Τόμπρας-Κοσκωτάς) δεν επρόκειτο να έχει καμιά τύχη στις εκλογές. Η προσωπολατρεία έγινε ήδη καθεστώς από το 1985 με την «Αυριανή» και τα παραπειστικά συνθήματα περί «αλλαγής» και «μη προνομιούχων» Ελλήνων. Πλέον δεν θα μπορούσε κανένας να κυβερνήσει τη χώρα χωρίς την εύνοια των δημοσίων υπαλλήλων και των παρατρεχάμενών τους στην ιδιωτική οικονομία. Έτσι, η δεξιά αντιπολίτευση μεταλλάχθηκε εν τοις πράγμασι από ένα ήδη (επί «Εθνάρχη») κρατικιστικό κόμμα σε ένα πιο κρατικοδίαιτο χωρίς όμως αλλαγή των τύπων με αποτέλεσμα την άνοδό της στην εξουσία όχι ως ιδεολογικά διαφορετική παράταξη αλλά ως εκφράζουσα το υπόλοιπο της δημοσιοϋπαλληλίας και των «ρηγμένων» εκτός αυτής.
Η συνέχεια είναι γνωστή ιστορία. Όποιος ήθελε να κυβερνήσει στην Ελλάδα έπρεπε με κάποιον τρόπο να πείσει το φιλοχρήματο κοινό πως είναι ηγέτης γιατί μπορεί όχι μόνο να διορίζει στο δημόσιο αλλά και να προωθεί σε αυτό τους αρεστούς του και του κόμματος. Αναγκαία λοιπόν συνθήκη για την επανεκλογή του ηγέτη ήταν η διεύρυνση του λάφυρου των εκλογών, δηλαδή του δημόσιου τομέα, γιατί μόνον έτσι θα επιτυγχάνονταν και η αντίστοιχη διεύρυνση της εκλογικής βάσης… Με αυτόν όμως τον τρόπο σταδιακά εγκλωβίστηκε ολόκληρη η Μετα-νεοελληνική κοινωνία στις δομές ενός αναξιοκρατικού και εξ αυτού, παραλυτικού δημόσιου τομέα. Τα τραγικά αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά σε ατομική και συλλογική κλίμακα με αποκορύφωμα αυτών στο Μάτι και στα Τέμπη. Το Μάτι της αρπαχτής και της διαπλοκής. Τα Τέμπη των δρόμων και των σιδηροδρόμων. Κοινός παρονομαστής ο πολιτικός ηγέτης, πρώτα ελεύθερος (τυπικά τουλάχιστον) και δυνατός, τώρα δέσμιος και υποτελής της επανεκλογής από λαό εθισμένο στη διαφθορά και την παρακμή. Μια διαφθορά όμως που ξεκίνησε από τα πάνω και αυτό είναι το εγκληματικό, επιβλήθηκε από ανθρώπους που πήραν την εξουσία και κατάντησαν δέσμιοι αυτής. Διότι δεν διέθεταν αρχές παρά μόνο όνομα, δεν διέθεταν αξίες παρά μόνο απαξίες τις οποίες και τελικά επέβαλαν σε μια παρθένα κοινωνία για να ικανοποιήσουν το εγώ τους. Ενώ γνώριζαν το ορθό επέβαλαν το ανορθολογικό για να στριμώξουν όπως όπως τη μίζερη εκδικητικότητά τους στην ιστορία που νομίζουν ότι εσαεί οι ίδιοι θα γράφουν.
Τα χειρότερα ήρθαν τελικά με την κοινωνική χρεωκοπία του 2010-2015 όταν ένα μικρό κόμμα της ιδεολογικής αριστεράς χωρίς όμως κυβερνητικό σχέδιο αλλά με ανυπόστατη παροχολογία και υπό το νέο σύνθημα της «πρώτης φοράς αριστερά» συγκίνησε ξανά τις μαραμένες προσδοκίες του απογοητευμένου πλήθους και ανέλαβε την εξουσία» πατώντας ακριβώς στα χνάρια της πρώτης φοράς σοσιαλισμού του 1981. Φευ, οι «αγανακτισμένοι» της πλατείας έγιναν οι νέοι δημόσιοι υπάλληλοι της εξουσίας και ενώ γλιτώσαμε την πραγματική οικονομική χρεωκοπία λόγω Ευρώπης δεν γλιτώσαμε τη νέα κοινωνική χρεωκοπία όταν αποδείχθηκαν φρούδες οι ελπίδες της «πρώτης φοράς αριστεράς». Αφού χάσαμε το όνομα της Μακεδονίας με κάτω τα χέρια και κινδυνεύσαμε με άμεσο αφελληνισμό, επανάκαμψαν ως σωτήρες αυτοί του πρώτου δικομματισμού για να αποδειχθούν εν τέλει γνήσια τέκνα του λαϊκισμού και της διαφθοράς. Υπάρχει έλεος;
Δυστυχώς η «καλύτερη ζωή» αποκοίμισε τις θαλερές δυνάμεις που αναδείχθηκαν από τις πολιτικοκοινωνικές ζυμώσεις της μεταπολεμικής Ελλάδας και ανέδειξε τα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπινου είδους οδηγώντας στη συλλογική ιδιώτευση της Μετα-νεοελληνικής κοινωνίας. Ο δημόσιος χώρος της απαξιώθηκε ποικιλοτρόπως ενώ άνθισε η στρεβλή ιδιωτική ανάπτυξη των μεσαζόντων και μεταπραττών. Οι Μετα-νεοέλληνες αρκέστηκαν στα επιδεικτικά οικήματα και αυτοκίνητα αδιαφορώντας για τους δρόμους και τα πεζοδρόμια στα οποία οι ίδιοι οδηγούν και περπατούν. Αρκέστηκαν στα ευρύχωρα διαμερίσματα αδιαφορώντας για τις πλατείες και τα πάρκα τα οποία είτε δεν υπάρχουν είτε δεν είναι προσβάσιμα. Αρκέστηκαν στα ιδιωτικά φροντιστήρια αδιαφορώντας για τη δημόσια παιδεία η οποία απαξιώθηκε μέχρι βλακείας (βλ. συνωστισμός στη Σμύρνη).
Η άμεση άρνηση της κυβέρνησης να αναγνωρίσει έμπρακτα τις πολιτικές της ευθύνες (ψηφοδέλτιο με τον πολιτικό προϊστάμενο της Τραγωδίας) για το δυστύχημα στα Τέμπη, η νεκρανάσταση του συνθήματος της «αλλαγής» από την μείζονα αντιπολίτευση και η ηρωική επίκληση του ονόματος του πρωτεργάτη της διαφθοράς από την ελάσσονα είναι τα απτά σημάδια της παρακμής της Μετα-νεοελληνικής κοινωνίας. Αν και υπάρχουν ελάχιστα μικρά κόμματα με καθαρό λόγο και καθόλου συμμετοχή των στελεχών τους στο μεταπολιτευτικό παζάρι απαξιών, εν τούτοις, η ιδιώτευση των πολλών με κάνει να αμφιβάλλω για την ικανότητα της κοινωνίας μας να επανέλθει τόσο εύκολα σε τροχιά προόδου. Η αποχή, το άκυρο και το λευκό που λοιδορούνται από τους καθεστωτικούς πολιτικούς, αφού κατόρθωσαν να τα απενεργοποιήσουν, ίσως είναι η καλύτερη λύση για όλους αυτούς που δεν βρίσκουν ούτε ένα μικρό κόμμα για να ψηφίσουν, διασώζοντας όμως την προσωπική τους αξιοπρέπεια.