Του Ελευθερίου Τζιόλα
Τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιουνίου αποτελούν μία τομή στην μεταπολιτευτική περίοδο. Σηματοδοτούν την έναρξη ενός νέου κύκλου στον οποίο πρωταγωνιστεί η ‘’Ν.Δ.’’ με επικεφαλής τον Κυριάκο Μητσοτάκη ενώ στο χώρο της ευρύτερης κεντροαριστεράς δεν υπάρχουν σαφή στοιχεία συγκρότησης εναλλακτικού πόλου. Το δημοκρατικό-θεσμικό σύστημα της χώρας εμφανίζει μια σοβαρότατη ανισορροπία με την πρωτοφανή -για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα- διαφορά εκλογικής δύναμης -23% μεταξύ του κυβερνώντος κόμματος της ‘’Ν.Δ.’’ και του δευτέρου υπό κατάρρευση κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς, ταυτόχρονα, το με ελπίδες ανερχόμενο κόμμα του ΠΑΣΟΚ να κατορθώνει να πραγματοποιήσει το προσδοκώμενο άλμα, που θα το καθιστούσε -δύναμη εναλλακτικού προοδευτικού πόλου.
Η ‘’Ν.Δ.’’, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του, χωρίς ουσιαστικό κοινοβουλευτικό αντίβαρο, βρίσκονται ωστόσο ενώπιον μεγάλων και σοβαρών, δομικών προβλημάτων.
Επιγραμματικά το πλαίσιο αυτών των προβλημάτων ορίζεται από τα παρακάτω:
Το οικονομικό τοπίο, παρά την ύπαρξη των πολύ υψηλών διαθέσιμων πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης, βρίσκεται μπροστά στην επαναφορά των δημοσιονομικών περιορισμών με απόφαση των Βρυξελλών και με την επιμονή της Γερμανίας, τη στιγμή μάλιστα που το χρέος της χώρας βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του.
Το ίδιο το Ταμείο Ανάκαμψης είναι προσανατολισμένο μεροληπτικά υπέρ των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, στερώντας πόρους από τις κοινωνικές υποδομές (υγεία, παιδεία, κοινωνικές δομές κλπ) και τις υποδομές δημόσιου, ενεργειακού, περιβαλλοντικού και συγκοινωνιακού χαρακτήρα της χώρας.
Το μονίμως παθητικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της χώρας δείχνει ότι η μέγιστη αυτή παθογένεια σχετίζεται με το ίδιο μη παραγωγικό/καταναλωτικό μοντέλο παρασιτικής ανάπτυξης της χώρας και η αλλαγή του απαιτεί συνολικά μια άλλη πολιτική.
Η Τουρκία και τα μεγάλα γεωπολιτικής σημασίας ζητήματα στην περιοχή μας απαιτούν μια συνεκτική, πατριωτική εξωτερική πολιτική άμυναw, αποτροπής και ισχύος στην περιοχή.
Η έκκληση του Κυριάκου Μητσοτάκη για σεμνότητα, συναίνεση και παραγωγική κυβερνητική προσπάθεια είναι απολύτως βέβαιο ότι θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον κατεστημένο τρόπο άσκησης πολιτικής εξουσίας της Δεξιάς, γνωστό όλα αυτά χρόνια για τα μονοκομματικά, αυταρχικά, πελατειακά, ακραία μεροληπτικά στοιχεία.
Ενώ, λοιπόν, η νέα κυβέρνηση της ‘’Ν.Δ.’’ θα κρίνεται στο πεδίο της άσκησης των πολιτικών της, στα αποτελέσματά της και στο ήθος και ύφος των στελεχών της, η κεντροαριστερά θα προσπαθήσει να βρει το δικό της βηματισμό, να συγκροτήσει πειστικά και με βάθος το λόγο και τη νέα της ταυτότητα. Είναι φανερό ότι το ΠΑΣΟΚ σ΄ αυτή την πρόκληση και στο αντίστοιχο δρομολόγιο διαθέτει συγκριτικά τα περισσότερα και σημαντικότερα ποιοτικά στοιχεία για την ανάδειξή του σε εναλλακτικό προοδευτικό πόλο, αν μάλιστα δώσει το βάρος που απαιτείται στα ιδεολογικά και στρατηγικά ζητήματα και στην επανασύνδεση του με τα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας και τις περιοχές λαϊκής και εργατικής σύνθεσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαιρετικά δύσκολο να συνέλθει και να ανακάμψει. Ακόμα και όταν φτάσει στον ‘’σκληρό πυρήνα του’’, που τώρα -μετά τον κυβερνητικό κύκλο του δεν μπορεί να είναι το παλαιότερο 4-5% αλλά ψηλότερα (στο 8-10%)- δεν μπορεί για λόγους ιδεολογικής ακαμψίας και παρακμιακών πολιτικών αντιλήψεων να πραγματοποιήσει τον αναγκαίο μετασχηματισμό. Εξάλλου, το 2019 αυτές οι υπάρχουσες καταστάσεις αποτυπωμένες και στην ηγετική υποκειμενική ανεπάρκεια , παρά τις διακηρύξεις δεν απέφεραν κανένα σχετικό θετικό, πρακτικό αποτέλεσμα. Ενώ πρέπει να υπογραμμισθεί ότι ο ελληνικός λαός, από το 2012 μέχρι το 2019, στάθηκε απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ εξαιρετικά γενναιόδωρος δίδοντάς όχι μία αλλά τέσσερις ευκαιρίες υπέρβασης του ‘’κλειστού εαυτού του’’ και των προβλημάτων του…
Κλείνοντας, οφείλουμε ορισμένες επισημάνσεις και για τις άλλες δυνάμεις στην νέα Βουλή.
Η αύξηση των ποσοστών του ΚΚΕ είναι αποτέλεσμα μιας συστηματικής δουλειάς -κυρίως οργανωτικοπολιτικής -που κάνει το κόμμα αυτό, με τον γνωστό του τρόπο χρόνια τώρα, με ευθύνη κυρίως των επαγγελματικών του στελεχών σε εντοπισμένους χώρους προτεραιότητας.
Η είσοδος της ‘’Πλεύσης Ελευθερίας’’ αποτελεί ένα είδος αντικατάστασης του ΜΕΡΑ-25, μόνο που ο χαρακτήρας της π. προέδρου της Βουλής και τα πρώτα δείγματα ‘’μικρο-καισαρισμού’’ μπορεί να στοιχίσουν ακριβά.
Η μεγάλη εικόνα του νέου σκηνικού αποκτά πρόσθετα ανησυχητικά στοιχεία από την ύπαρξη ενός 14% από μια πανσπερμία ακροδεξιών σχημάτων που εισέρχονται στη Βουλή.
Ιδιαίτερα η υιοθέτηση από τον έγκλειστο για εγκληματική δράση Ηλία Κασιδιάρη του κόμματος με τον αρχαιοπρεπή τίτλο ‘’Σπαρτιάτες’’, συνειρμικά ανταγωνιστικό τίτλο απέναντι στην Αθηναϊκή Δημοκρατία και με έμβλημα εν έτει 2023 την περικεφαλαία, αποτελεί ένα ανησυχητικό σύμπτωμα που επιβεβαιώνει την ανάγκη πολιτικής και ιδεολογικής αντιμετώπισης αυτών των μορφωμάτων και την οριακότητα κάθε νομικής-διοικητικής απαγορευτικής ρύθμισης.
Τα σχήματα αυτά λειτουργώντας σχεδόν στο όριο των δημοκρατικών θεσμικών λειτουργιών, κινούνται σ΄ ένα φάσμα που σχετίζεται με λογικές ανορθολογισμού, συνωμοσιολογιών, θρησκοληψίας, εθνικιστικών υπερβολών, τυφλών φανατισμών και συμπεριφορών λούμπεν και υποκόσμου.
Το βαθύτερο, όμως, μήνυμα εδώ -με αφορμή την ύπαρξη αυτών των σχημάτων- για κάθε δημοκρατική δύναμη είναι: ότι σε στρώματα της κοινωνίας, ιδιαίτερα των φτωχών περιοχών και των περιοχών που πλήττονται από υποβάθμιση, αλλά και πίεση μεταναστευτικών ρευμάτων και λαθρομεταναστών, καθώς και ακραίες καταστάσεις φανατικών, εκβιαστικών και εγκληματικών κυκλωμάτων πρέπει να γίνει πλατιά, διαρκής συνδυασμένη παρέμβαση στήριξης και ενσωμάτωσης, καθώς και αντιμετώπισης του εγκλήματος κάθε μορφής και επιπέδου (δράση: πολιτική, κοινωνική, οικονομική, διαπαιδαγωγική, θεσμική).
Σε κάθε περίπτωση, η νέα εποχή που -κατά τη γνώμη μας ανοίγει από αύριο, απαιτεί νέο όρμα, νέο συνεκτικό σχέδιο για την Ελλάδα και την Κοινωνία της με ηγεσίες αντάξιες αυτών των προκλήσεων.
Θεσσαλονίκη, 25 Ιουνίου 2023