Στην εποχή της ψηφιοποίησης, έχοντας και την επιβολή για άμεσες μετατροπές παραδοσιακών κλάδων σε ψηφιακής μορφής, οι ανθρώπινες σχέσεις καθώς και η επικοινωνία έχουν χάσει την ουσία τους. Υπάρχουν όμως και στιγμές όπου η τεχνολογία και η ψηφιοποίηση εμφανίζουν και ευκαιρίες, τόσο σε εργασιακό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Προσωπικά, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα έτυχε να γνωρίσω και να συνομιλήσω με έναν άνθρωπο, που η ιστορία του είναι πραγματικά σαν να έχει βγει από σειρά του Netflix με υπόθεση την…..Ελπίδα.
Ο κρητικής καταγωγής Ρένος Φουντουλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Ψηφιακά Μέσα στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη συνέχεια έφυγε για τον μαγικό κόσμο της μέσης Ανατολής, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Πράγματι, σήμερα ο Ρένος εργάζεται στο Υπουργείο Τουρισμού και Πολιτισμού του Αμπού Ντάμπι, στο τμήμα της ψηφιοποίησης, έχοντας παράλληλα δημιουργήσει τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό CRHOPE Foundation και ένα σχολείο για τα παιδιά της Ζανζιβάρης, με στόχο να διδαχτούν τις αξίες της μάθησης και της γνώσης.
Καλησπέρα Ρένο. Αρχικά, είναι σπάνιο να γνωρίζεις ανθρώπους που προσφέρουν και αποτελούν έμπνευση για να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Ας μάθουμε όμως περισσότερα πράγματα για την ιστορία πίσω από την «Ελπίδα». Αλήθεια, πώς ξεκίνησε η σκέψη πίσω από τον οργανισμό CR HOPE;
Καλησπέρα Απόστολε. Όλα ξεκίνησαν το 2016. Εκείνο το έτος, ο αδερφός μου οργάνωσε τυχαία ένα ταξίδι αναψυχής στη Ζανζιβάρη, όπου θα περνούσαμε, μαζί με φίλους, τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Κατά την διάρκεια αυτού του ταξιδιού – και ενώ εμείς απολαμβάναμε τις ανέσεις στα πολύ όμορφα resorts της περιοχής- στην «αντίπερα όχθη» βλέπαμε καλύβες, όπου ζούσαν μαζί 10 άνθρωποι, σε καταστάσεις απόλυτης φτώχειας. Επηρεασμένος από αυτές τις εικόνες, η πρώτη μου σκέψη ήταν: «Πόσο τυχεροί είμαστε άραγε που μπορούμε να θεωρούμε «δεδομένες» λέξεις όπως υγεία, εργασία και παιδεία, με την τελευταία μάλιστα να αποτελεί σύμφωνα με τον Nelson Mandela το πιο ισχυρό όπλο για να αλλάξεις τον κόσμο;».
Όταν βλέπεις σπίτια φτιαγμένα από λάσπη και μέσα να ζουν πολυμελείς οικογένειες, σίγουρα καταλαβαίνεις ότι αγαθά που εμείς στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες, απολαμβάνουμε καθημερινά, όπως είναι η εκπαίδευση, σε αυτήν την περιοχή απλώς δεν υφίστανται! Και το παράδοξο;
Παρά τις άθλιες συνθήκες, αυτά τα παιδιά, ξυπόλητα και με τα σκισμένα ρούχα τους, έπαιζαν, χαμογελούσαν και ζούσαν την κάθε στιγμή με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.
Πάνω σε αυτό το χαμόγελο στηρίχτηκα και σκέφτηκα ότι θέλω να προσφέρω κάτι σε αυτά τα παιδιά, ώστε να έχουν ένα καλύτερο μέλλον. Στην αρχή θέλησα να τους δώσω χρήματα, όμως, μετά από πιο ώριμη σκέψη, κατέληξα πως το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να χρηματοδοτήσω έναν δάσκαλο για να τους διδάσκει αγγλικά δωρεάν.
Τα αγγλικά θα βοηθούσαν τα παιδιά σε μελλοντική εύρεση εργασίας;
Ακριβώς. Με αυτό το σημαντικό εφόδιο σκεφτόμουν κυρίως πως τα παιδιά θα έβρισκαν αργότερα εργασία σε ένα από τα πολλά ξενοδοχεία της περιοχής. Αυτή η σκέψη με στιγμάτισε και με ακολουθούσε σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού.
Σίγουρα τα αγγλικά, θα βοηθήσουν τα παιδιά να βρουν εργασία σε μια τουριστική περιοχή. Πώς όμως από τα αγγλικά, ιδρύθηκε το σχολείο;
Επιστρέφω στην περίοδο των διακοπών του 2016 λοιπόν, όπου μία από εκείνες τις ημέρες έτυχε να μπω σε ένα μαγαζί με souvenir. Εκεί με πλησίασε ο ιδιοκτήτης του καταστήματος, ο οποίος και μου πρότεινε να αγοράσω κάποια souvenir και στην συνέχεια να τα μεταπουλήσω στο Dubai, όπου κατοικώ. Δέχτηκα την πρόταση του, με τον όρο πως τα έσοδα από αυτές τις πωλήσεις θα δοθούν για την χρηματοδότηση ενός δασκάλου που θα μαθαίνει αγγλικά στα παιδιά της Ζανζιβάρης.
Ο ιδιοκτήτης, Cosiano Ismaili Mbise, δέχτηκε και έτσι ξεκίνησε μια μικρή συνεργασία μεταξύ μας. Μετά από μερικούς μήνες, ο Cosiano με κάλεσε για να μάθει πως πήγαιναν οι πωλήσεις και του είπα πως δεν πήγαιναν ιδιαίτερα καλά, αφού είχα καταφέρει να συλλέξω από φίλους και γνωστούς μόνο 300 ευρώ, αλλά η επιθυμία μου για τον δάσκαλο και την εκμάθηση αγγλικών στα παιδιά της Ζανζιβάρης παρέμενε έντονη.
Τότε ο Cosiano μου απάντησε: «Έχω ένα κομμάτι γης. Αν θες στο προσφέρω για να χτίσουμε ένα σχολείο μαζί». Αυτή η πρόταση από την μία με παραξένεψε και από την άλλη μου δημιούργησε την ελπίδα ότι μπορεί να είναι όντως μια ευκαιρία για να υπάρξει κάτι πιο μεγάλο από το αρχικό μου σχέδιο. Έτσι, του είπα πως θα έρθω να δω τα σχέδια, θα μιλήσουμε με δικηγόρους και εφόσον όλα τα διαδικαστικά πάνε καλά μπορούμε να προχωρήσουμε στην υλοποίηση ενός σχολείου.
Πώς σου φάνηκε, ένας κατά τα άλλα άγνωστος προς εσένα άνθρωπος από μια διαφορετική ήπειρο να σου προσφέρει έτσι απλόχερα ένα κομμάτι γης και τι ακριβώς αντιμετώπισες στην προσπάθεια σου να δημιουργηθεί το σχολείο;
Να σου πω την αλήθεια, είναι πολύ περίεργο ένας άγνωστος να σου δίνει ένα περιουσιακό στοιχείο, όμως αν μάθεις την ιστορία πίσω από τον Cosiano θα καταλάβεις πως υπάρχει μια αλυσίδα από γεγονότα που είναι είτε της μοίρας, είτε τυχαία, είτε ό,τι θέλει ο καθένας και συντέλεσαν στην επίτευξη αυτού του σκοπού.
Όσον αφορά το κομμάτι της αντιμετώπισης, πράγματι, όταν ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε το σχολείο, η κοινότητα νόμιζε πως θέλω να αλλαξοπιστήσω τα παιδιά τους, ακόμα και η εκκλησία μας προσέγγισε για να βάλουμε θρησκευτικά στο σχολείο έναντι ποσού, κάτι που δεν κάναμε παρά την ανάγκη μας για χρηματοδότηση. Δυσκολεύτηκα πολύ να μπορέσω να πείσω την κοινότητα ότι έχω καλό σκοπό, αλλά τους καταλαβαίνω που ήταν επιφυλακτικοί. Φυσικά, όταν πια είδαν με τα μάτια τους την πραγματική προσπάθεια για την δημιουργία, αμέσως η κοινότητα με πίστεψε και δεν μου δημιούργησε κάποιο πρόβλημα.
Πραγματικά εκπληκτικό. Θες να μας πεις την ιστορία που κρύβεται πίσω από τον συνιδρυτή της CRHOPE, Cosiano;
Αυτό είναι όντως πολύ ενδιαφέρον! O Cosiano, πριν δημιουργήσει το μαγαζί του, πουλούσε ως πλανόδιος σουβενίρ για να ζήσει. Κάποια στιγμή, και μέσα από τους διάφορους επιχειρηματικούς κύκλους που δραστηριοποιούνται στην Ζανζιβάρη, ένας καναδός γνώρισε τον Cosiano και ο Cosiano πάνω στη συζήτηση του λέει: «μακάρι να ήξερα αγγλικά να μπορώ να πουλήσω τα σουβενίρ σε περισσότερους πελάτες». Τότε, ο καναδός προθυμοποιήθηκε να τον βοηθήσει και τον έστειλε σε ένα σχολείο να μάθει αγγλικά, φροντίζοντας παράλληλα την οικογένεια του, που βρισκόταν πίσω στην Ζανζιβάρη. Με αυτόν τον τρόπο ο Cosiano έμαθε αγγλικά, δούλεψε σε ξενοδοχεία και δημιούργησε το δικό του μαγαζί. Με την σειρά του είπε πως θα βοηθήσει και αυτός κάποιον που θέλει να προσφέρει στην κοινότητα και, για καλή μου τύχη, αυτός ήμουν εγώ. Με αυτόν τον τρόπο, ιδρύσαμε τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό CRHOPE FOUNDATION και χτίσαμε το σχολείο που ξεκίνησε ως όραμα.
Μια ανθρώπινη αλυσίδα βοήθειας με στόχο την ελπίδα. Είναι πραγματικά η ιστορία, μια ιστορία που πρέπει να ακουστεί για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Μίλησε μας για τον οργανισμό αυτόν καθ’ αυτόν.
O φιλανθρωπικός, μη κερδοσκοπικός οργανισμός CRHOPE Foundation, ξεκίνησε το 2017, πήρε το όνομά του από τα αρχικά ονόματα Cosiano και Renos, μαζί με την Ελπίδα, και στοχεύει στην παροχή ποιοτικής εκπαίδευσης σε παιδιά και νέους της Ζανζιβάρης, ενισχύοντας τις τοπικές κοινότητες και καταπολεμώντας έτσι τη φτώχεια στην περιοχή.
Με κυρίαρχο όραμα, λοιπόν, να έχει θετικό αντίκτυπο στη ζωή των νέων, αλλάζοντας το μέλλον τους και το μέλλον μιας χώρας στο σύνολό της, το ίδρυμα δημιούργησε το σχολείο «Seeds of Light» στο Kizimkazi της Ζανζιβάρης και παρέχει επί του παρόντος σε 53 παιδιά σχολικής ηλικίας ποιοτική εκπαίδευση και δια βίου μάθηση, βοηθώντας τα να αναπτύξουν δεξιότητες γραμματικής και αριθμητικής, και να τονώσουν το ενδιαφέρον τους για τον αθλητισμό, την τέχνη, την ανάπτυξη της κοινότητας, τις αξίες.. Πλέον ο οργανισμός προσπαθεί να επεκταθεί και σε γυμνάσιο, επεκτείνοντας παράλληλα το εύρος των γνώσεων.
Μέσα σε αυτήν την ιστορία είχαμε και έναν ακόμα σύμμαχο, τον αδερφό μου τον Γιάννη, που δυστυχώς τον χάσαμε νωρίς, αλλά νιώθω πως ό,τι κάνω το κάνω και για τους δυο μας. Για μένα, η σκέψη του είναι αυτή που μου δίνει το κίνητρο να προσπαθώ περισσότερο μέρα με τη μέρα, να συνεχίζω με περισσότερο πάθος. Ένα ακόμη τέτοιο πάθος, που μου τον φέρνει στο μυαλό καθημερινά, είναι και η φωτογραφία. Μέσα από τις φωτογραφίες προσπαθώ να αποτυπώσω την χαρά στα πρόσωπα των παιδιών του σχολείου, τα οποία διδάσκονται τόσο απλές έννοιες αλλά ταυτόχρονα τόσο σημαντικές..
Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω πόσο σπουδαίο είναι το γεγονός ότι περισσότεροι από 600 εθελοντές έχουν έρθει από όλο τον κόσμο με στόχο να βοηθήσουν, αλλά στο τέλος βοηθιούνται οι ίδιοι! Και οπωσδήποτε θα χαρούμε να υποδεχτούμε ακόμα περισσότερους εθελοντές που θέλουν να έρθουν και να βιώσουν αυτή τη μοναδική εμπειρία από κοντά.
Ρένο, είναι πραγματικά τιμή να σε γνωρίζω καθώς και ιστορίες σαν την δική σου με κάνουν να νιώθω πως υπάρχει αξία στους ανθρώπους και ελπίδα για μια ομορφότερη κοινωνία. Θες να στείλεις ένα μήνυμα στους αναγνώστες μας;
Σε ευχαριστώ πολύ είναι δική μου η τιμή και σε ευχαριστώ από καρδιάς για την όμορφη κουβέντα μας.
Ελπίζω όλοι οι άνθρωποι να βοηθούν και να στηρίζουν ο ένας τον άλλον, αλλά και την φύση που μας προσφέρει καθημερινά τόσο πολλά! Είναι σημαντικό να σεβόμαστε την γη μας και τον συνάνθρωπο μας. Για εμάς, οι αξίες μας είναι σίγουρα η κύρια κινητήρια δύναμη πίσω από όλες τις δραστηριότητές μας, την ίδια στιγμή που το χαμόγελο των παιδιών στην Ζανζιβάρη μας μαθαίνει πως το πιο λαμπρό χαμόγελο είναι αυτό ενός παιδιού που ζει την κάθε του στιγμή και μαθαίνει πράγματα που για άλλους θεωρούνται δεδομένα.
Θα κλείσω λέγοντας ακόμη μία φορά πως όποιος επιθυμεί να συνεισφέρει στον οργανισμό μας μπορεί μέσα από την ιστοσελίδα μας και όποιος έχει την ανάγκη να προσφέρει με τις υπηρεσίες του είναι χαρά μας να τον ακούσουμε!
Με αυτόν τον τρόπο, μια πολύ δυνατή ιστορία κλείνει αλλά η πόρτα του σχολείου στην Ζανζιβάρη θα μείνει πάντα ανοικτή γιατί οι ιδέες ζουν στο πέρασμα του χρόνου και επεκτείνονται όσο θέλουν οι άνθρωποι που τις πιστεύουν.
Μακάρι η ελπίδα να είναι οδηγός στην δημιουργία και άλλοι συνάνθρωποι μας να βιώσουν την δική τους μοναδική ιστορία. Εύχομαι με την σειρά μου, οι μαθητές της Ζανζιβάρης να προσθέσουν και αυτά με την σειρά τους το δικό τους λιθαράκι σε αυτό το μεγαλείο της Ελπίδας. Κλείνω με το απόφθεγμα του Oliver G. Wilson:
«Ευτυχισμένη είναι η ψυχή που έχει κάτι να αναπολεί από το παρελθόν με περηφάνια, και κάτι να προσδοκά από το μέλλον με ελπίδα».
Για όσους θέλουν να δουν το έργο και την προσπάθεια του οργανισμού μπορούν να επισκεφτούν την επίσημη ιστοσελίδα: https://www.crhopefoundation.org/ ή να απευθυνθούν στο Instagram του Ρένου και του CRHOPE: https://www.instagram.com/rns_studio/ https://www.instagram.com/crhopefoundation/