«... Μού έτυχαν πολύ περισσότερα από αυτά που περίμενα. Ξεκινώντας τη διαδρομή στη μουσική σχεδόν δεν προλάβαινα να έχω όνειρα. Ερχόταν το ένα μετά το άλλο. Και το επόμενο καλύτερο από το προηγούμενο. Έχω κάνει πράγματα που δεν ήταν στους στόχους μου γιατί ήταν πολύ υψηλά. Μου έχει φερθεί πάρα πολύ καλά η τέχνη της μουσικής και του τραγουδιού».
Σαράντα χρόνια στο τραγούδι, με μία δισκογραφία για την οποία μπορεί να είναι υπερήφανη, συνεργασίες διεθνείς (από τη Σεζάρια Εβόρα μέχρι τον Φίλιπ Γκλας), εμφανίσεις στους πιο εμβληματικούς συναυλιακούς χώρους του κόσμου -από το Carnegie Hall της Νέας Υόρκης, το Royal Festival Hall του Λονδίνου και τα πιο σημαντικά φεστιβάλ world music -και πριν απ′ όλα, με τραγούδια που αγαπήθηκαν πολύ.
Συναντηθήκαμε ένα ήσυχο απόγευμα στο αγαπημένο της καφέ στο Παγκράτι, με αφορμή τις παραστάσεις της στη μουσική σκηνή Πειραιώς 131, από το Σάββατο 7 Μαρτίου για να μιλήσουμε για Τα μεγάλα ταξίδια και τους παράλληλους δρόμους της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.
Φλυαρώντας λίγο πριν αρχίσει η ηχογράφηση θυμήθηκα εκείνο το δημοσίευμα των New York Times τον Φεβρουάριο του 2014 για τη «σοπράνο που συνδυάζει την γλυκύτητα με τη θέρμη, την καθαρότητα και την ευαισθησία με μια αίσθηση θλίψης και μελαγχολίας». Και χαμογελώντας κρυφά, σκέφτηκα, που να μας δείτε όταν τραγουδάει, από το Θέατρο Βράχων μέχρι το Ηρώδειο, και τραγουδάμε μαζί της κι εμείς και σείεται ο τόπος.
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη μιλά στη Huffpost για τον χρόνο, την Μαρίκα Νίνου και τη Τζένη Βάνου, την αισιοδοξία και το «νομίζω ότι το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να εμπιστευτώ νέα παιδιά», τις σημαντικές συναντήσεις ακόμη κι αν πρόκειται για μία και μοναδική στιγμή, αλλά και τη «σκηνή που είναι ναρκωτικό, αυτό να το λέμε».
-Τι ετοιμάζετε στην Πειραιώς 131; «Τα μεγάλα ταξίδια» είναι το νέο άλμπουμ, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβριο σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη και στίχους Λήδας Ρουμάνη. Οι Παράλληλοι Δρόμοι;
Αυτό που θα συμβεί στη μουσική σκηνή Πειραιώς 131 είναι να παρουσιαστεί ολόκληρος ο δίσκος και τραγούδια από συμμετοχές μου, δηλαδή, η παράλληλη δισκογραφία μου (υπάρχουν πολλά άγνωστα τραγούδια από αυτή την παράλληλη δισκογραφία). Θα είναι στη σκηνή και ο Θέμης Καραμουρατίδης και θα γίνουν μόνο πέντε παραστάσεις. Χωρίς παράταση.
-Αυτό γιατί;
Επειδή έτσι έχει οριστεί. Είπαμε ότι με αφορμή τον δίσκο και τα τραγούδια αυτά χρειάζονται πέντε παραστάσεις. Να παρουσιαστούν σε όσους ενδιαφέρονται και μετά τέλος.
-Κι αν πάει πάρα πολύ καλά; Είναι επικοινωνιακή τακτική;
Όχι! Καθόλου. Είναι πραγματικό. Μετά φεύγω, πηγαίνω στην Κύπρο για δύο εμφανίσεις.
-Οπότε μ’ αυτά και με τ’ άλλα φτάνουμε στο Πάσχα. Και το καλοκαίρι;
Συναυλίες, κάποιες μαζί με τον Γιάννη Κότσιρα, με τον οποίον δεν προλάβαμε πέρυσι να κάνουμε περιοδεία, και κάποιες προσωπικές, σόλο.
-Να πάμε κατευθείαν στη συνεργασία με τον (ταλαντούχο) Θέμη Καραμουρατίδη;
Ο Θέμης λοιπόν, είναι ένα σοβαρό παιδί και μία σοβαρή καλλιτεχνική παρουσία. Αγαπάει πάρα πολύ τη δουλειά του, αγαπάει πάρα πολύ το τραγούδι και επίσης είναι γνώστης του προσωπικού μου ρεπερτορίου –με πράγματα που δεν θυμάμαι η ίδια και θυμάται εκείνος. Δεν λέω πια ότι είναι ταλέντο, αυτό το έχει αποδείξει, νομίζω πλέον ότι είναι μία μεστή προσωπικότητα στη μουσική. Η ιδέα να κάνουμε έναν δίσκο οι τρεις μας (με τη Λήδα Ρουμάνη) ήταν του Θέμη. Είχαμε συναντηθεί στον προηγούμενο δίσκο, αλλά εκεί ήταν πολλοί άλλοι οι συμμετέχοντες. Ξεκίνησαν οι κουβέντες -και οι παρέες- κι έγιναν «Τα μεγάλα ταξίδια».
-Πώς γίνεται η ζύμωση ενός καλλιτέχνη από τη νέα γενιά με μία ερμηνεύτρια του δικού σας διαμετρήματος;
Η σχέση εξελίχθηκε γιατί υπήρχε μεγάλη εμπιστοσύνη. Εγώ από την πλευρά μου του έδειξα πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη, όπως και στη Λήδα και επειδή η παρέα μας ήταν συχνή και διαρκής, πριν από τον δίσκο, με τον ίδιο τρόπο εξελίχθηκε και στον δίσκο. Τα παιδιά δούλεψαν πολύ μεταξύ τους κι εγώ έφτανα στην τελική μορφή κάποιας μουσικής και στο σημείο αυτό συναντιόμαστε, συνομιλούσαμε, αλλάζαμε. Ξέρω τον Θέμη τέσσερα χρόνια κι έχει γράψει αυτό. Το να γνωρίζεις έναν άνθρωπο τόσον καιρό και καλά, σημαίνει ότι η επικοινωνία είναι πιο ελεύθερη.
-Άρα, η σχέση είναι ισότιμη;
Ναι. Νομίζω ότι το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να εμπιστευτώ νέα παιδιά. Γιατί όχι;
-Ποιος είναι ο χρόνος που χρειάζεστε με έναν άνθρωπο μέχρι να τον εμπιστευθείτε;
Δεν υπάρχει συνταγή. Ή, δεν υπάρχει ένας τρόπος. Επίσης, υπάρχει και η χημεία. Που μπορεί να συμβεί από την πρώτη στιγμή ή και να μην συμβεί καθόλου. Με τον Θέμη λειτούργησε αυτό: Η μαγεία της συνάντησης ήταν από την αρχή. Όπως είπα, έπαιξε και πολύ σημαντικό ρόλο το γεγονός ότι ο Θέμης ήξερε το σύνολο της δισκογραφίας μου. Οπότε με ένα νέον άνθρωπο ο οποίος έχει τέτοια προσήλωση, έχει ακούσει ό,τι έχεις κάνει, χαλαρώνεις και λες, Οκ, εδώ μπορούμε να δημιουργήσουμε μια σχέση πια.
-Σαράντα χρόνια στη μουσική -φαίνεται αδιανόητο κοιτάζοντας σας, αλλά, τόσα είναι- και πρώτα βήματα με εκείνη τη μπάντα των φοιτητών και ηθοποιών, την Οπισθοδρομική Κομπανία, που έπαιζε ρεμπέτικα και λαϊκά. Έχετε δηλώσει ότι τα χρόνια μαζί τους ήταν από τα πιο δυνατά της ζωής σας.
Πολύ, όντως! Ξέρεις, μ′ αυτά τα παιδιά κάναμε μαθήματα βυζαντινής μουσικής, πηγαίναμε σε συλλέκτες, μαζεύαμε τραγούδια που δεν ήταν πολύ γνωστά και τα ακούγαμε, όπως φερ′ ειπείν το «Θα σπάσω κούπες», οι αποφάσεις ήταν συλλογικές, τις παίρναμε όλοι μαζί, δεν είχες το άγχος ότι όλα είναι επάνω σου και πρέπει να είσαι εσύ υπεύθυνος για όλα -η ευθύνη μοιραζόταν.
-Κολεκτίβα.
Ακριβώς. Είχε μια τέτοια αίσθηση. Ήταν χρόνια πολύ δημιουργικά. Μαθαίνεις να είσαι με μία ομάδα, άρα μαθαίνεις με ποιόν τρόπο αργότερα μπορείς να φτιάξεις εσύ μία ομάδα -μουσικών, ας πούμε- και πώς μπορείς να δημιουργήσεις μίας σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης με τους ανθρώπους που είναι μαζί σου πάνω στη σκηνή. Ναι, ήταν πολύ ωφέλιμα χρόνια.... Και πολύ δυνατά... Και πολύ ανέμελα...
-Πόσο κράτησε;
Πέντε χρόνια.
-Και πώς γίνατε γνωστοί σε όλη την Ελλάδα;
Ο Μάνος Χατζιδάκις διοργάνωνε τότε ένα φεστιβάλ, τους Αγώνες Τραγουδιού στην Κέρκυρα και μας κάλεσε ως «έκτακτους προσκεκλημένους» να παίξουμε στο διάλειμμα. Οπότε παίξαμε live -μεταδιδόταν μάλιστα και τηλεοπτικά- και από το διάλειμμα και μετά η Κομπανία εκτοξεύθηκε. Πρέπει να πω ότι με το που βγήκαμε εμφανιστήκαμε με τον Σαββόπουλο -οι πρώτες μας παραστάσεις ήταν με τον Διονύση Σαββόπουλο. Οι παραστάσεις τότε του Διονύση ήταν από Τρίτη μέχρι και Κυριακή, μόνο μία ημέρα δεν έπαιζε. Αποφασίσαμε λοιπόν, μία Δευτέρα να κάνουμε μία δική μας βραδιά ως Οπισθοδρομική Κομπανία. Ο κόσμος που περίμενε να μπει είχε κάνει ουρά μέχρι το επόμενο τετράγωνο. Όταν βγήκε η Οπισθοδρομική ήταν σαν να την περίμενε η εποχή -μία ομάδα νέων ανθρώπων που τραγουδούσε με πολύ πάθος ρεμπέτικα και λαϊκά. Είχε μεγάλη επιτυχία. Μετά ήρθε και η πρόταση του Χατζιδάκι για κείνο το διάλειμμα και έγινε αυτό που έγινε.
-Στη συνέχεια ωστόσο, κάνετε εσείς ένα διάλειμμα από το τραγούδι.
Όταν διαλύθηκε η Οπισθοδρομική.
“Είμαι επίμονη, όταν έχω στόχο τον πραγματοποιώ”
-Πώς ξαναβρήκατε το νήμα;
Επέμεινε να κάνουμε παραστάσεις μαζί ο Χρήστος Νικολόπουλος. Μεγάλη επιμονή. Και είπα, εντάξει, θα έρθω μαζί σου -ως γκεστ. Κι εκεί γνωρίζω τον Σταμάτη Σπανουδάκη. Και γίνεται η πρώτη μου ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά. Έρχονταν τα πράγματα ένα - ένα. Έτσι ξεκίνησε η πορεία μου στο τραγούδι.
-Πιστεύετε στην τύχη;
Σ′ όλα πιστεύω.
-Αλήθεια, υπήρχε κάποιος καλλίφωνος στην οικογένεια;
Η γιαγιά μου από την Ικαρία!
-Έχετε το ίδιο όνομα;
Όχι, έχω το όνομα του παππού μου.
-Την οποία γιαγιά, τη θυμάστε να τραγουδάει;
Όχι ιδιαίτερα. Εκείνη ζούσε στην Ικαρία κι εγώ στον Πειραιά.
-Τα καλοκαίρια των παιδικών σας χρόνων στην Ικαρία δεν τα περνούσατε;
Τα καλοκαίρια που πήγαινα εκεί γυρνούσα στα πανηγύρια (γέλια). Περισσότερο θυμάμαι να ακούω τους άλλους να λένε ότι η γιαγιά μου τραγουδούσε ωραία, παρά τη θυμάμαι η ίδια.
-Να υποθέσω ότι της άρεσαν τα παραδοσιακά τραγούδια.
Τα ελαφρά.
-Δηλαδή, Αττίκ και Γούναρης;
Ναι! Αυτά τραγουδούσε.
-Κι εκείνο το νεανικό όνειρο του αρχαιολόγου που μετά χάθηκε; Τι ήθελε η Ελευθερία την εποχή που ήταν μαθήτρια;
Έδωσα εξετάσεις στη Νομική, δεν πέρασα -λόγω λατινικών- και μετά αποφάσισα να πάω Ιταλία για να σπουδάσω αρχαιολογία. Μου άρεσε η ανακάλυψη της ιστορίας μέσα από αντικείμενα. Λάτρευα τις ανασκαφές. Παρακολούθησα ανασκαφές φίλων αρχαιολόγων στις διακοπές μου, αλλά ο αδελφός μου ήταν ήδη στις ΗΠΑ για σπουδές, οπότε ήταν αδύνατο οικονομικά να φύγω κι εγώ. Περίμενα λοιπόν, να δω πώς θα το καταφέρω, αλλά προέκυψε η μουσική. Οπότε άλλαξε η ζωή μου όλη.
“Αν συναντούσα την Μαρίκα Νίνου δεν θα της έλεγα τίποτα. Το μόνο που θα ήθελα ήταν να την ακούσω να τραγουδάει”
-Έχετε πει -και είναι μία άποψη διαδεδομένη- ότι οι καριέρες χτίζονται με τα «όχι», δεν φτιάχνονται τόσο με τα «ναι». Όταν είσαι 25 χρονών όμως, δεν πετάς εύκολα μία πρόταση. Πώς ξέρεις πότε να πεις όχι και πότε ναι;
Είναι θέμα χαρακτήρα. Και θέμα στόχου. Αν έχεις από νωρίς τον στόχο σου, ποιά πλευρά θ′ ακολουθήσεις, είναι πιο εύκολο να πεις το όχι ή το ναι. Ίσως ήμουν λίγο υπερβολική. Γιατί και με τα ναι φτιάχνονται καριέρες. Κι εγώ είχα στόχο από μικρή. Ήξερα από το ξεκίνημα σε ποιά πλευρά του τραγουδιού ήθελα να είμαι. Και μου ήρθε ως δώρο. Και με πολύ καλή υποδοχή από τους συναδέλφους -συνθέτες, στιχουργούς, τραγουδιστές. Μπήκα στο τραγούδι εύκολα και με πολύ αγάπη.
-Ποιές ήταν οι φωνές που σας συγκινούσαν; Η Αλεξίου, η Γαλάνη, η Μαρίκα Νίνου;
Σπουδαίες φωνές όλες. Η Χαρούλα σπουδαία τραγουδίστρια, καταπληκτική! Και με φοβερό ρεπερτόριο. Η Δήμητρα! Εξαιρετική τραγουδίστρια, καταπληκτική! Επίσης με εκπληκτικό ρεπερτόριο. Αλλά επειδή εγώ είμαι σοπράνο, οι φωνές που λάτρεψα ήταν της Νίνου -που τη θεωρώ και δασκάλα μου, δηλαδή- και της Τζένης Βάνου. Αυτές ήταν οι φωνές που ταιριάζουν στον δικό μου μουσικό κόσμο.
-Εάν συναντούσατε με έναν μαγικό τρόπο τη Νίνου, τι θα της λέγατε;
Τίποτα! Το μόνο που θα ήθελα ήταν να την ακούσω να τραγουδάει.
-Αγαπημένη ερώτηση - κλισέ: Οι μεγάλες συναντήσεις στην καριέρα σας;
Είναι και πολλά... Τι να πρωτοπώ. Προσωπικά θεωρώ σημαντική ακόμη και τη μία και μοναδική συνάντηση από την οποία βγήκε ένα τραγούδι. Κι αυτό το τραγούδι έγραψε. Ακούστηκε και αγαπήθηκε από τον κόσμο. Παράδειγμα, ο Νίκος Ζούδιαρης. Κάναμε δύο τραγούδια μαζί. Το «Μέτρησα» το ξέρεις; Κατά τη γνώμη μου, συγκλονιστικό τραγούδι. Αυτή δεν είναι μία εξαιρετική συνάντηση; Όπως είναι σταθμός η συνεργασία μου με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου. Με τον Νίκο Ξυδάκη. Με τον Νίκο Μαμαγκάκη. Η συνάντηση μου με την Λίνα Νικολακοπούλου. Η συνάντηση μου με τον Μιχάλη Γκανά. Άλλες από αυτές έφεραν πολλά τραγούδια κι άλλες μόνο ένα που μετρούσε σαν δέκα. Θεωρώ ότι και τα πιο μικρά πράγματα που κάνεις και που μπορεί να μην γίνονται και γνωστά, παίζουν ρόλο. Τελικά. Τουλάχιστον έτσι το έχω βιώσει με τις συμμετοχές που έχω κάνει σε δίσκους άλλων.
-Εάν σας ζητούσε κάποιος να συστηθείτε, να πείτε με τρεις κουβέντες ποιά είναι η Ελευθερία, τι θα λέγατε;
Βάζεις δύσκολα τώρα.... Θα έλεγα ότι είμαι επίμονη, ότι όταν έχω στόχο τον πραγματοποιώ, ότι μου αρέσει να φαντάζομαι και να ονειρεύομαι. Αυτά.
-Αισιόδοξη ή όχι;
Κυρίως είμαι αισιόδοξη, ναι. Υπάρχουν και οι σκοτεινές περίοδοι -για όλους ισχύει αυτό. Αλλά βασικά θα έλεγα ότι είμαι αισιόδοξη. Έχω κάνει δύο παιδιά, οπότε κάποιος που έχει δύο παιδιά είναι αισιόδοξος άνθρωπος.
-Τα οποία πόσο χρονών είναι;
Τριάντα η κόρη μου και εικοσιτριών ο γιος μου.
-Σε προηγούμενη συνέντευξη σας είχα ρωτήσει τι απεχθάνεστε περισσότερο στη ζωή και μου είχατε πει....
-.... Τον φανατισμό. Το επαναλαμβάνω. Όταν δεν είναι ανοιχτά τα πεδία να βλέπεις και να παρατηρείς προς πάσα κατεύθυνση, αλλά έχεις πάρει μία απόφαση και είσαι εκεί, κλειστός και αμετακίνητος. Και ας μην μιλήσουμε πολιτικά.... Αναφέρομαι στον φανατισμό σε όλες του τις εκφάνσεις. Είτε μιλώντας για τη Χρυσή Αυγή, είτε μιλώντας για ανθρώπους οι οποίοι ασπάζονται κάτι και δεν είναι να σε θέση να ακούσουν ο,τιδήποτε άλλο. Αυτό είναι φανατισμός και με ενοχλεί. Μπορεί να είναι απλά μία ιδέα την οποία συζητάς μαζί τους. Υπάρχουν ακόμη πέντε δρόμοι ανοιχτοί και ο άλλος δεν τους βλέπει.
“Ο χρόνος είναι ένα θέμα. Δεν το σκεφτόμουν έτσι παλιά, τώρα μεγαλώνοντας έχω μια έγνοια. Αλλά μέχρι εκεί. Όχι πανικό.”
-Τι είναι πιο δύσκολο, μια μικρή μουσική σκηνή ή ένα στάδιο;
Α, είναι και τα δύο δύσκολα. Στη μουσική σκηνή είσαι δίπλα με τον κόσμο. Είναι αλλιώς η αύρα της παράστασης. Πηγαίνοντας σε μεγαλύτερο χώρο αλλάζει η κλίμακα και πολύ περισσότερο στις συναυλίες, όπου ο κόσμος είναι χιλιάδες. Μπορεί να είναι ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα, όμως η έκφραση σου είναι διαφορετική. Στις μικρές σκηνές είμαστε πολύ κοντά, αισθάνεσαι τους ανθρώπους πλάι σου -η λεπτομέρεια μεγεθύνεται- στους μεγάλους χώρους λόγω της απόστασης που πρέπει να καλύψεις, πρέπει και πάλι να τα δώσεις όλα για να μπορέσεις να συμβαδίσεις με τους ανθρώπους. Για μένα έχει την ίδια δυσκολία. Και την ίδια αγωνία.
-Πόσο υπαρκτός είναι ο κίνδυνος να χάσεις το μέτρο όταν βλέπεις ότι γεμίζεις τις αίθουσες συναυλιών και τα μεγάλα θέατρα; Υποθέτω ότι είναι εύκολο να πεις στον εαυτό σου, τελικά, είμαι μεγάλος μάγκας.
Και βέβαια υπάρχει αυτός ο κίνδυνος. Είναι το πιο εύκολο που μπορεί να σου συμβεί.
-Κι όταν άρχισε να σας συμβαίνει -να γεμίζετε τα θέατρα- πώς και δεν χαθήκατε;
Πραγματικά δεν ξέρω να απαντήσω.
-Σε ξελογιάζει η σκηνή, νομίζω είναι σαν ναρκωτικό.
Η σκηνή είναι ναρκωτικό. Αυτό να το λέμε. Γι′ αυτό δεν φεύγεις κι εύκολα από αυτήν. Δεν με επηρέασε όμως τόσο ώστε να τρελαθώ. Νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα σου. Ή με την οικογένεια σου. Από την άλλη νομίζω, αν είναι να «φύγεις», «φεύγεις»....
Πάντως, μετά από κάθε συναυλία χρειάζομαι περίπου δύο ώρες για να ησυχάσω, να ηρεμήσω, να αποφορτιστώ....
-Είστε μία πολύ ωραία γυναίκα. Σας φοβίζει ο χρόνος;
Ναι, με προβληματίζει. Ο χρόνος είναι ένα θέμα. Δεν το σκεφτόμουν έτσι παλιά, τώρα μεγαλώνοντας έχω μια έγνοια. Αλλά μέχρι εκεί. Όχι πανικό.
-Σε μία τόσο πυκνή καριέρα, υπάρχει κάπου, κάποιο όνειρο που περιμένει;
Αυτή τη στιγμή δεν έχω κάτι να σου πω. Μού έτυχαν πολύ περισσότερα από αυτά που περίμενα. Ξεκινώντας τη διαδρομή στη μουσική σχεδόν δεν προλάβαινα να έχω όνειρα. Όπως έλεγα πριν, ερχόταν το ένα μετά το άλλο. Και το επόμενο καλύτερο από το προηγούμενο. Έχω κάνει πράγματα που δεν ήταν στους στόχους μου γιατί ήταν πολύ υψηλά. Μου έχει φερθεί πάρα πολύ καλά η τέχνη της μουσικής και του τραγουδιού.
Info
«Τα μεγάλα ταξίδια και οι παράλληλοι δρόμοι
της Ελευθερίας Αρβανιτάκη»
Στην Πειραιώς 131 από το Σάββατο 7 Μαρτίου και για 5 Σάββατα
7, 14, 21, 28 Μαρτίου και 4 Απριλίου
Ειδική συμμετοχή: Θέμης Καραμουρατίδης
Επιμέλεια προγράμματος: Ελευθερία Αρβανιτάκη, Λήδα Ρουμάνη
Ενορχηστρώσεις: Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης
Παίζουν οι μουσικοί:
Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης / τύμπανα και ενορχηστρώσεις
Γιάννης Κυριμκυρίδης / πιάνο
Γιώργος Γεωργιάδης / μπάσο
Νίκος Μέρμηγκας / λαύτα, μπουζούκι, λαούτο, μαντολίνο
Ορέστης Μπενέκας / προγραμματισμοί, πλήκτρα
Αλέξανδρος Δανδουλάκης / κιθάρες
Επιμέλεια ήχου: Χάρης Κρεμμύδας, Γιάννης Πετρόλιας
Φωτισμοί: Γιώργος Κλαδούρης
Artwork: Αντώνης Γλυκός
Φωτογραφία Ε. Αρβανιτάκη: Κοσμάς Κουμιανός
Οργάνωση παραγωγής: Λήδα Ρουμάνη
«Πειραιώς 131», Πειραιώς 131 - Αθήνα, 2103450922
Προπώληση: viva.gr και 210-3450922
Ώρα έναρξης: 22.00
Καλλιτεχνική διεύθυνση (Πειραιώς 131): Μαργαρίτα Μυτιληναίου
Τον Οκτώβριο του 2019 κυκλοφόρησε η νέα της δισκογραφική δουλειά της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, με τίτλο «Τα μεγάλα ταξίδια», ένας κύκλο 9 τραγουδιών σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη και στίχους Λήδας Ρουμάνη.