«Κοίτα, η επιτυχία, η τόσο μεγάλη, δεν έρχεται δύο φορές στη ζωή του ανθρώπου, έρχεται μία. Δεν έχω δει περιπτώσεις που να επαναλαμβάνεται. Εμένα έγινε δύο φορές, γιατί εκτός από τη ”Ζουμπουλία” και η ”Πένη” είναι μεγάλο κεφάλαιο. Αλλά δεν έχει καμία σχέση η πρώτη επιτυχία με τη δεύτερη».
Επιστρέφει μία δεκαετία μετά, σε μία κωμωδία που έκανε επιτυχία «από την πρώτη μέρα», αφού προηγουμένως πρωταγωνίστησε στην τηλεοπτική εκδοχή της -το τελευταίο επεισόδιο προβλήθηκε στα τέλη Μαΐου- μια ιστορία που καυτηριάζει τα ρατσιστικά και τα ξενοφοβικά μας, με τον τρόπο που μόνο η κωμωδία στην υπερβολή της μπορεί.
Λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα της παράστασης «Συμπέθεροι από τα Τίρανα», η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου μίλησε στη HuffPost. Για τη συνεργασία με τους συγγραφείς του έργου Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, την επιτυχία που στη δική της περίπτωση, όπως λέει, ήρθε δύο φορές -την πρώτη, αλλάζοντας τη ζωή της-, για τον Μάρτιο του 2020 όταν η πανδημία ανέτρεψε τα πάντα και για το «δεν με φοβίζει τίποτα απολύτως».
Σαρωτική επί σκηνής, ειδικά στο τερέν της κωμωδίας αλλά όχι μόνο, όπως έχει αποδείξει- τον Δεκέμβριο θα ανέβει στη σκηνή του Παλλάς με το έργο του Ζαν Ζιροντού «Η Τρελή του Σαγιό», σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια- η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου παραμένει μία ηθοποιός εξαιρετικά αγαπητή και τελικά, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε αυτή τη σύντομη κουβέντα μας αναφέρθηκε παραπάνω από τρεις φορές στο γέλιο, στο πόση ανάγκη έχει ο κόσμος να γελάσει και πόσο της εκφράζει την ανάγκη του αυτή.
-Η παράσταση κάνει πρεμιέρα 26 Ιουνίου στην Αθήνα και στη συνέχεια κάνει περιοδεία. Πού αποδίδεις την επιτυχία -θεατρική και τηλεοπτική; Το έργο ανέβηκε το 2008, παιζόταν μέχρι το 2012, έγινε σειρά και ανεβαίνει πάλι.
Στο κείμενο κατ’ αρχάς, που είναι πολύ αστείο. Και στον συνδυασμό των ηθοποιών. Πάντως και το πρώτο ανέβασμα, είχε επιτυχία. Από την πρώτη μέρα.
-Πόσα χρόνια και πόσες φορές έχεις συνεργαστεί με Ρέππα - Παπαθανασίου;
Πολλά χρόνια. Τα παιδιά μου έδωσαν τον πρώτο πρωταγωνιστικό μου ρόλο στην παράσταση «Δυόμισι φόνοι κι ένα μπουλντόγκ», μετά την ταινία «Το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο» κι από κει και πέρα ξεκίνησε μία σειρά συνεργασιών. Έχουμε κάνει πολλά μαζί. Σμίγουμε, χωρίζουμε, ξαναβρισκόμαστε.
-Το βασικό χαρακτηριστικό της συνεργασίας μαζί τους ποιό είναι;
Θα έλεγα, η εμπιστοσύνη που δείχνουν στον ηθοποιό. Που τον αφήνει να κινείται ελεύθερα.
-Τον Μάρτιο του 2020 μπήκε λουκέτο παντού -και στα θέατρα. Πώς ήταν για σένα, πώς το βίωσες;
Είναι πού σε βρίσκει. Έφυγα από την Αθήνα, πήγα στην Αίγινα, όπου τυχαίνει να έχω ένα σπίτι το οποίο αγαπώ όπως και τον τόπο, κι έμεινα όλο τον καιρό εκεί. Έκανα μπάνιο κάθε μέρα στη θάλασσα. Για μένα ήταν λόγος ξεκούρασης και δεν το συνδύασα με το γεγονός ότι ήταν πλήγμα, όχι μόνο για το θέατρο, για τον καλλιτεχνικό κλάδο συνολικά. Είναι που θα σε πετύχει. Εγώ είχα ανάγκη αυτή την παύση. Όταν συμβαίνει κάτι που αφορά πάρα πολύ κόσμο, στην προκειμένη περίπτωση όλο τον κόσμο, δεν σημαίνει ότι έχει στον καθένα το ίδιο αποτέλεσμα. Μπορεί να είναι πάρα πολύ κακό, αλλά κάποιος μέσα σε όλο αυτό μπορεί να βρει κάτι. Για μένα ήταν ένα διάλειμμα, το οποίο επίσης μπορούσα να αντέξω οικονομικά.
-Ποιό είναι το πιο δύσκολο, το πιο ζόρικο μάθημα πέρα από τα καλά που φέρνει μία μεγάλη επιτυχία; Το κοινό σου έχει δώσει (μεγάλη) αγάπη και υποθέτω είσαι ευγνώμων γι’ αυτό.
Τεράστια αγάπη και είμαι ευγνώμων, ναι! Κοίτα, η επιτυχία, η τόσο μεγάλη, δεν έρχεται δύο φορές στη ζωή του ανθρώπου, έρχεται μία. Δεν έχω δει περιπτώσεις που να επαναλαμβάνεται. Εμένα έγινε δύο φορές, γιατί εκτός από τη Ζουμπουλία και η Πένη είναι μεγάλο κεφάλαιο. Αλλά δεν έχει καμία σχέση η πρώτη επιτυχία με τη δεύτερη.
-Δηλαδή;
Την πρώτη, επειδή δεν το ξέρεις, αλλάζει η ζωή σου. Και θέλει μεγάλη διαχείριση γιατί είναι πάρα πολύ εύκολο να πιστέψεις άλλα πράγματα από αυτά που σημαίνει πραγματικά.
-Τι εννοείς; Να πιστέψεις ότι θα κρατήσει για πάντα;
Μπορεί να πιστέψεις ότι είσαι κάτι πολύ ειδικό, πολύ ιδιαίτερο, πολύ... Μπορεί να φύγεις, να ξεφύγεις. Ήταν πάρα πολύ μεγάλο. Ήταν παντού. Δεν μπορούσες να σταθείς πουθενά. Δεν μπορούσες να περάσεις τον δρόμο. Οι άνθρωποι φώναζαν…
-Πολύ γλυκό, πάντως.
Φυσικά πολύ γλυκό, αλλά και φοβιστικό! Φοβιστικό!… Όλο αυτό τον καιρό, ρωτούσε ο κόσμος, πότε θα κάνεις ένα σίριαλ να γελάσουμε, Ελισάβετ; Επειδή το έκανα από την ψυχή μου, έλεγα, τώρα θα γελάσετε πολύ μ’ αυτό. Και επειδή επίσης ήμουν και στην πρώτη εκδοχή, τη θεατρική των Συμπέθερων, άρα ήξερα το κείμενο. Βεβαίως, τα παιδιά (Ρέππας – Παπαθανασίου) άνοιξαν πολύ το θεατρικό, το έκαναν 26 επεισόδια. Με το που το πήρα στα χέρια μου όμως γέλασα πολύ και σκεφτόμουν, δεν μπορεί να μην πετύχει. Θα περάσει ο κόσμος καλά και πια, αυτό τώρα μου δίνει μόνο ευχαρίστηση. Πολλοί μου λένε κιόλας, ρε Ζουμπουλία τι μας έκανες με την Πένη; Τώρα η επιτυχία είναι μόνο χαρά, ούτε φόβος, ούτε τίποτα.
-Στην περσόνα της Πένης πρόσθεσες κι εσύ πινελιές, εννοώ στο στυλ της, το στήσιμο, την κόμμωση;
Το έργο, το κείμενο, είναι σουρεάλ, προς αυτή την κατεύθυνση πήγαν ο Μιχάλης και ο Θανάσης, που μου αρέσει πολύ αυτό, όπως και στο «Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο». Όχι, η Πένη ήταν η δική τους ιδέα που πολύ καλά υπηρέτησα.
-Υπάρχει κάτι που σε φοβίζει, που σε κάνει να ανησυχείς;
Για την εργασία μου, εννοείς;
-Για τη ζωή σου, την εργασία σου, σε σχέση με την κόρη σου, με όλα.
Ό,τι και να έρθει θα το αντιμετωπίσω. Το απόσταγμα μετά από τόσα χρόνια και τόση εμπειρία είναι να ζω το παρόν. Δεν κάνω φοβικές σκέψεις για το μέλλον, δεν με ανησυχεί, ζω το παρόν, το διαχειρίζομαι, είμαι ευγενής με τον εαυτό μου και με τους άλλους και το μόνο που αναζητώ είναι μία εσωτερική γαλήνη. Δεν με φοβίζει τίποτα απολύτως.
-Πώς φαντάζεσαι ότι θα είναι αυτό το καλοκαίρι; Υποθέτουμε ότι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα είναι το πρώτο κανονικό καλοκαίρι μετά από τόση ταλαιπωρία.
Νομίζω ότι είναι μία λάθος τοποθέτηση αυτή. Κατά τη γνώμη μου, η έννοια του «κανονικού» φέρνει στη σκέψη αυτό που γνωρίζουμε. Αλλά επειδή τα πράγματα αλλάζουν με πολύ μεγάλη ταχύτητα, δεν νομίζω ότι θα είναι ποτέ ίδιο τίποτα. Όπως και δεν είναι με έναν τρόπο. Ας είμαστε προετοιμασμένοι, έτοιμοι για αλλαγές και ας το πηγαίνουμε μέρα- μέρα. Δεν νομίζω ότι θα είναι ποτέ τίποτα όπως ήταν παλιά.
Info
«Συμπέθεροι από τα Τίρανα» των Θανάση Παπαθανασίου – Μιχάλη Ρέππα
Πρεμιέρα: Κυριακή 26 Ιουνίου Faliro Summer Theater
Και περιοδεία σε όλη την Ελλάδα
Πρώτος σταθμός: 28 και 29 Ιουνίου, Θερινό Δημοτικό Θέατρο Δήμου Πατρέων
Το έργο
Η Πένη και ο Λυκούργος είναι ένα ευκατάστατο ζευγάρι το οποίο ζει σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη της κεντρικής Ελλάδας. Έχουν αποκτήσει μια κόρη, τη Λίζα, η οποία σπουδάζει στο Λονδίνο. Όλα τους τα προβλήματα μοιάζουν να είναι λυμένα ζώντας στο περιβάλλον της νεοπλουτίστικης πολυτέλειας και το όνειρό τους είναι ένα: να δουν την μοναχοκόρη τους αποκατεστημένη με έναν καλό γαμπρό! Σχεδόν δίπλα από το σπίτι τους μένει η Πωλίνα, η αδερφή της Πένης και ο άντρας της, ο Βασίλης, σε αντίστοιχα εύπορο περιβάλλον. Λίγες ημέρες πριν από το Πάσχα, η Λίζα έρχεται από το Λονδίνο με το αγόρι της, ένα νεαρό φοιτητή, τον Άλφερντ, τον οποίο γνώρισε στο Λονδίνο. Οι γονείς της Λίζας αλλά και οι θείοι της ενθουσιάζονται όταν γνωρίζουν τον όμορφο και ευγενικό νεαρό. Γρήγορα, όμως, θα πέσουν από τα σύννεφα όταν θα μάθουν ότι ο Άλφερντ δεν είναι Άγγλος, αλλά Αλβανός.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Σταύρος Καραγιάννης
Σκηνικά: Λία Ασβεστά
Κοστούμια: Έβελυν Σιούπη
Παίζουν: Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Βασίλης Κούκουρας, Σοφία Παυλίδου, Κώστας Καζάκας, Νατάσα Κοτσοβού, Χριστίνα Πετρολέκα, Ντανιέλ Νούρκα και ο Πάνος Σταθακόπουλος
Προπώληση