Ο κύριος προβληματισμός, σήμερα, στην Ελλάδα έχει δυο πόλους χωρίς αυτό να είναι ψυχικώς επιβεβαρημένο ως στοιχείο «διπολικού»προβλήματος.
Ο ένας, αμετακίνητος πόλος, είναι η έμπνευση από το παρελθόν και την ιστορία μας. Αμετακίνητος γιατί,δυστυχώς, η διαρκής μετακίνηση του είναι επικίνδυνη ανάλογα με τα μικροκομματικά συμφέροντα και τα παιγνίδια της εξουσίας. Προφανώς με την ευθύνη των πολιτικών και τις άμετρες η ασύμμετρες φιλοδοξίες τους.
Κάθε φορά που αυτός ο πόλος ευαισθητοποιεί το πολιτικό κόστος, ως όφελος ή απώλεια, δημιουργεί μύθους που είναι χρήσιμοι μόνο όταν βρίσκουν έστω και απεγνωσμένα την άκρη του δεύτερου πόλου.
Αυτός ο δεύτερος πόλος είναι η πραγματικότητα που ως πολιτικός, οικονομικός και κοινωνικός ρεαλισμός αντανακλά σε οτιδήποτε συσσωρεύεται ως κυρίαρχο στοιχείο της.
Την πραγματικότητα αυτή, εν πολλοίς, υποβαθμίζουμε ή υποτιμούμε.
Στις διεθνείς της σχέσεις για λόγους που αξίζει να ερευνηθούν εις βάθος η Ελλάδα αποφεύγει επιμελώς να υλοποιεί το δόγμα της στρατιωτικής διπλωματίας και δεν επιδιώκει εκβιαστικές λύσεις.
Τα χαρακτηριστικά του πρώτου πόλου είτε αγνοούνται, είτε μετακινούνται, δυσκολεύουν το μέλλον μας.
Στη παρούσα στιγμή, η πραγματικότητα, του δεύτερου πόλου, είναι εις βάρος της συνοχής και της ανάπτυξης μας ανεξάρτητα εννοείται από το ποιος κυβερνά. Οι λόγοι έχουν χιλιοειπωθεί.
Η Γραφειοκρατία και η αναξιοκρατία είναι, κατά τη γνώμη μου, οι κυριότεροι. Αυτοί δημιουργούν την αναποτελεσματικότητα στην πολιτική μας, εσωτερικά και διεθνώς και όποιος τους ανατρέψει θα γράψει την νέα Ιστορία.