Ένας επικίνδυνος ιός κυκλοφορεί στη Ν.Α. Ευρώπη τα τελευταία χρόνια και αυτός δεν είναι άλλος από τον τουρκικό ιμπεριαλισμό. Άλλοι τον ονομάζουν αναθεωρητισμό, όμως εφόσον είτε με αυτόν είτε με τον άλλο όρο, μπορούμε να συνεννοούμαστε, δεν υπάρχει ανάγκη περαιτέρω διευκρινήσεων επί του νοήματος που σηματοδοτεί.
Όπως με τα εμβόλια, έτσι και με αυτήν την αμυντική συμφωνία, δεν αποκτούμε ανοσία στον τουρκικό επεκτατισμό, αφού ο κίνδυνος δεν εξαλείφεται, όμως - θεωρητικά τουλάχιστον - μειώνεται, αφού σε περίπτωση ένοπλης σύγκρουσης ο αντίπαλος γνωρίζει ότι θα πληρώσει βαρύτερο τίμημα από αυτό που θα πλήρωνε χωρίς αυτήν. Αφενός λοιπόν, θα είναι διστακτικότερος να την προκαλέσει, αφετέρου, αν το κάνει, οι δικές μας απώλειες θα είναι μικρότερες από αυτές που θα προκαλούνταν αν ήμαστε μόνοι μας. Με άλλα λόγια, δεν κολλάμε τόσο εύκολα, και αν κολλήσουμε οι συνέπειες θα είναι ηπιότερες.
Μέχρι και πριν την ψήφιση της αμυντικής συμφωνίας, η τακτική που ακολουθούσε η χώρα μας απέναντι στον ιό του τουρκικού επεκτατισμού ήταν το αντίστοιχο του «μένουμε σπίτι». Αποφεύγαμε να απαντήσουμε στις προκλήσεις ώστε να μην εκτεθούμε στην κλιμάκωση που προσπαθούσαμε σχεδόν πάση θυσία να αποφύγουμε.
Η τακτική αυτή είχε περίπου το ίδιο αποτέλεσμα με αυτό που παράγεται όταν το αδύναμο παιδί δεν αντιδρά στην επιθετικότητα του νταή του σχολείου: Ο νταής απλά αποθρασύνεται, προβαίνοντας σε όλο και περισσότερες προκλήσεις. Και ο διευθυντής του σχολείου, η Ευρωπαϊκή Ένωση, διαπιστώθηκε επανειλημμένα ότι δεν είναι διατεθειμένος να επιβάλλει την οποιαδήποτε τιμωρία σε ένα μαθητή που λίγο τον ενδιαφέρει ούτως ή άλλως η παρουσία του σε αυτό.
Έτσι λοιπόν, εκμεταλλευόμενοι μαεστρικά τη διεθνή γεωπολιτική συγκυρία, φτάσαμε σε μια συμφωνία εξαιρετικά πολύτιμη και οικονομικά συμφέρουσα, όχι όμως πανάκεια, ενώ σημειωτέον, υπάρχουν και παρενέργειες.
Ήδη, η τουρκική πλευρά ανακοίνωσε την ξαφνική έξοδο του ερευνητικού πλοίου «Oruc Reis» για σεισμικές έρευνες βόρεια της Κύπρου, ανακοίνωσε επίσης ότι θα προβεί μονομερώς σε οριοθέτηση ΑΟΖ νοτίως της ώστε να απαγορευτεί πρακτικά η αλιεία σε ξένους ψαράδες και αμφισβητεί πλέον επισήμως με έγγραφό της προ τον ΟΗΕ, την ελληνική κυριαρχία σε Λέσβο, Χίο, Σάμο και Ικαρία με το επιχείρημα ότι τα νησιά είναι «στρατιωτικοποιημένα».
Η αξιωματική αντιπολίτευση ακόμη, κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου στη Βουλή, προέβαλλε κινδυνολογώντας και εν μέρει λαϊκίζοντας, ομιλούσα περί επιστροφής φέρετρων, μια ακόμη δυνητικά αρνητική πτυχή της συμφωνίας: το μακρινό ενδεχόμενο εμπλοκής στρατευμάτων μας στην υποσαχάρια Αφρική.
Όπως όμως με τα εμβόλια, έτσι και με αυτή την αμυντική συμφωνία, όλοι γνωρίζουμε ότι τα πλεονεκτήματα υπερτερούν μακράν των μειονεκτημάτων. Πάντοτε ωστόσο οφείλουμε να γνωρίζουμε τόσο τα δικά μας όρια όσο και των υπολοίπων.
Κανείς Γάλλος δεν πρόκειται να έρθει να θυσιαστεί για χάρη μας αν πρώτα δεν πέσει ένας δικός μας στο πεδίο. Ούτε ασφαλώς η επίκληση της ιδιότητας της Γαλλίας ως της μοναδικής πυρηνικής δύναμης στην Ευρώπη, είναι δυνατό να τρομοκρατήσει τον εκάστοτε αντίπαλο. Τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκαν πυρηνικά εναντίον πληθυσμού, ήταν το 1945 και αυτή η εποχή έχει παρέλθει – ευτυχώς – ανεπιστρεπτί.
Μια άλλη παράμετρος που αξίζει να ληφθεί υπόψη, είναι το πως λειτουργούν οι εξοπλισμοί παγκοσμίως. Ήδη πριν ακόμη από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, οι εξοπλισμοί, στην Ευρώπη τουλάχιστον, τις περισσότερες φορές λειτουργούσαν μόνο επιφανειακά ως μέσα επαύξησης της αμυντικής ικανότητας της εκάστοτε χώρας.
Αυτό που στην ουσία επιτυγχάνουν και που πολλές φορές είναι το ζητούμενο από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, είναι η εδραίωση στο μέσο πολίτη του αισθήματος ασφάλειας που έχει ανάγκη για να μπορεί να συνεχίσει απρόσκοπτος με την καθημερινότητά του.
Αυτό αναμφίβολα συγκαταλέγεται στα θετικά της συμφωνίας και ήταν κάτι που ο Έλληνας είχε μεγάλη ανάγκη από την εποχή των Ιμίων. Όπως ο εμβολιασμένος αισθάνεται μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων στην καθημερινότητά του, έτσι και οι παραγωγικές δυνάμεις αυτής της χώρας, όταν ξεπεραστούν οι πρώτες παρενέργειες που παρουσιάστηκαν, θα επικεντρωθούν με αίσθημα εθνικής αυτοπεποίθησης, απερίσπαστες στον δικό τους ρόλο. Έτσι, με αποκατεστημένη την ισορροπία δυνάμεων και συν τω χρόνω, θα ανοίξει ο δρόμος προς τη Χάγη που είναι και το τελικό ζητούμενο.