Την ώρα που τα περισσότερα παιδιά στον κόσμο πηγαίνουν στο σχολείο με ασφάλεια συνοδευόμενα από τους γονείς τους ή κάποιον ενήλικα, υπάρχουν άλλα σε απομακρυσμένες περιοχές που αναγκάζονται να ρισκάρουν ακόμα και την υγεία τους για να μεταβούν στο σχολείο καθημερινά.
Ο λόγος για μερικά παιδιά στις Φιλιππίνες, τα οποία όλη την εβδομάδα και για να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους -μέχρι πρότινος- συγκεντρώνονταν σε ομάδες και κολυμπούσαν για να φτάσουν στην αντίπερα όχθη που είναι το σχολείο τους.
Με αφορμή την κατάσταση αυτή πριν από κάποια χρόνια μια φιλανθρωπική οργάνωση αποφάσισε να χρηματοδοτήσει τη μεταφορά των μικρών παιδιών μέσα από ειδικές βάρκες που θα μίσθωνε για αυτόν ακριβώς το λόγο.
Η ιδέα ξεκίνησε από ένα post στα social media ενώ με τον καιρό διαδόθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και βρήκε ανταπόκριση.
Η πρώτη κοινότητα την οποία βοήθησε η φιλανθρωπική οργάνωση ήταν αυτή έξω από την περιοχή Zamboanga, μια φτωχή γειτονιά έξω από το Μιντανάο.
Τα παιδιά έπρεπε να κολυμπήσουν μέχρι και ένα χιλιόμετρο για να πάνε στο σχολείο. Μάλιστα αν υπήρχε παλίρροια, ο κίνδυνος για τη ζωή τους ήταν τεράστιος. «Ανάλογες συνθήκες είναι επικίνδυνες ακόμα κι αν πρόκειται για εξαιρετικούς κολυμβητές. Και πιστέψτε με δεν ξέρουν όλοι οι μαθητές να κολυμπούν καλά», σημείωσε ο Τζέι Τζαμπονέτα, ιδρυτής της φιλανθρωπικής οργάνωσης.
Οι μικροί μαθητές στο παρελθόν έπρεπε να τοποθετήσουν με προσοχή τα βιβλία τους σε πλαστικές σακούλες για να τα κρατήσουν στεγνά. «Δεν ήξερα τι συνέβαινε μέχρι που σοκαρισμένος έμαθα για την κατάσταση αυτή μέσα από μια ανάρτηση στο facebook», τόνισε ο Τζαμπονέτα.
Σήμερα η οργάνωση δραστηριοποιείται σε ολόκληρες τις Φιλιππίνες, χρηματοδοτώντας κυρίως βάρκες αποκλειστικά γι′ αυτό το σκοπό. Μάλιστα όλες είναι ζωγραφισμένες με λαμπερό κίτρινο χρώμα που αντιστοιχεί στο κίτρινο χρώμα των σχολικών λεωφορείων.
Η μίσθωση μιας μικρής βάρκας κοστίζει περίπου 200 δολάρια και χωρά περίπου 6-8 παιδιά, τα οποία θα πρέπει να κάτσουν σε συγκεκριμένη θέση.
Τα μεγαλύτερα από τα σκάφη αυτά, κάποια από τα οποία έχουν ακόμη και κινητήρα, οδηγούνται από έναν γονέα, δάσκαλο ή κάποιον παλιό μαθητή.
Η οργάνωση αυτή την ώρα μελετά την ανάληψη κι άλλων πρωτοβουλιών με στόχο την παροχή βοήθειας σε άτομα και φτωχές οικογένειες που το έχουν ανάγκη.