Ένα μικρό απείθαρχο τσουλούφι, παίζει πλέον κρυφτό με το θάνατο. Σύννεφο απαλό, σαν το άμνιο, νανουρίζει το μικρό κορμάκι που ανάσα, δεν έχει πια. Άφωτα μάτια. Κακοποιημένη ψυχή από την ίδια αυτήν που το γέννησε. Ο τίτλος της «μάνας», βαρύς εκ προοιμίου, δεν αξίζει για τέτοιες μαινάδες…
Γυναίκες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης υποβάλλονται σε θεραπείες πολυδάπανες και ψυχοφθόρες για να αποκτήσουν μια ελπίδα στην πολυπόθητη μητρότητα. Οι συχνές αποτυχίες, τις γονατίζουν ψυχολογικά και σωματικά. Κι όμως… ξαναπροσπαθούν και κάνουν όνειρα να κρατήσουν μια νέα ζωή στα χέρια τους, να αφιερωθούν στο μεγάλωμα, να στηρίξουν την ανατροφή.
Κι άλλες, που αυτό το θείο δώρο προκύπτει χωρίς κόπο κι ίσως κάποιες φορές χωρίς καμία προσμονή, τα φέρουν ως «βάρος». Τα κακοποιούν βάναυσα, επιτρέπουν σε κάθε τυχάρπαστο σύντροφο να εισβάλλει στον μικρό τους κόσμο και να τα βασανίσει… Με τη συναίνεση, την ανοχή και τη συμμετοχή πολλές φορές, αυτής της άθλιας ύπαρξης που τα κυοφόρησε στο κορμί της.
Ο μικρούλης Άγγελος που τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου. Η αποτύπωση ενός χρονικού στυγνής δολοφονίας. Σπασμένοι ανάπαιστοι από γυαλί κοφτερό και την ξύλινη αναλγησία της αδιαφορίας όλων μας, που από τη διπλανή πόρτα ακούμε, ξέρουμε και δεν μιλάμε. Δεν υπερασπιζόμαστε, δεν προστατεύουμε και το χειρότερο; Δεν καταγγέλλουμε!
Κάθε μέρα, κάθε βράδυ, κάθε ξημέρωμα, ενδημεί η ακραιφνής βία στις εστίες των κοινωνιών μας. Χτυπά την πόρτα μας, θρονιάζεται στο σαλόνι μας, ξαγρυπνά πάνω από τα κεφάλια των αδύναμων. Γαντζώνεται ανάποδα σα νυχτερίδα στα σκοτάδια της ανθρώπινης ύπαρξης, έτοιμη να ρουφήξει το αίμα των εν γενέσει θυμάτων…
Μια βία που τη βιώνουμε διογκούμενη μέρα τη μέρα. Που αίρει την ανθρωπιά μας καθώς τη βλέπουμε παντού. Κι αυτό, με την ποικιλομορφία εξάπλωσής της, μας κάνει επικίνδυνα να «συνηθίζουμε» τις εξάρσεις της στην καθημερινότητα και εν τέλει, στη φρίκη της!
Ένα παιδί, πετάει στ’ άστρα. Αναζητώντας τη χαμένη του ζωή. Το χάδι, την απλόχερη αγάπη, την ασφάλεια μέσα από την αγκαλιά, την αθωότητα και το χαμόγελο των τριών του χρόνων, το γλυκό άγγιγμα, την τρυφερότητα, την προστασία.
Έτσι θέλω να σκέφτομαι τον μικρούλη, βασανισμένο Άγγελο. Σαν έναν λιλιπούτειο Ίκαρο που μπέρδεψε γλυκά τη γη με τον ουρανό. Που πετά χωρίς το μικρό του σώμα στους αιθέρες κι όχι στης μικρής ζωής του τη φρίκη. Ένα «αγγελάκι» που κάνει ανάληψη εκεί ψηλά, για να χαμογελά και να παίζει με τους αστερισμούς και τις φωτεινές κηλίδες του διαστήματος…
Το να φτάνει ένα τρίχρονο παιδάκι στο Νοσοκομείο κλινικά νεκρό, είναι ένα ηχηρό και τραγικό ράπισμα στην ανθρωπιά μας που «συνήθισε» να βλέπει στις οθόνες χίλιες μορφές παιδικής κακοποίησης, χωρίς να αντιδρά. Η λύπη, η ανατριχίλα, η θλίψη, δεν είναι αντίδραση. Ούτε προστατεύει αυτά τα μικρά πλασματάκια από τα τέρατα που καιροφυλακτούν…
Μόνος τρόπος και μόνος δρόμος, ο καθένας από εμάς που θέλει να ονομάζεται άνθρωπος, να αντιδρά στην όποιας μορφής κακοποίηση. Ηχηρά, σθεναρά, συνειδητοποιημένα. Σαν κάθε παιδί που ραπίζεται βάναυσα, να είναι ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙ! Γιατί, είναι.