Την Δευτέρα 12 Απριλίου, ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν Ilham Aliyev εγκαινίασε στο Μπακού μια έκθεση αφιερωμένη στον πρόσφατο, νικηφόρο για το Αζερμπαϊτζάν, πόλεμο στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Σε αυτήν μπορεί να βρει κανείς κράνη, αλλά και ομοιώματα πεσόντων Αρμενίων στρατιωτών.
Πρόκειται για προσβολή των νεκρών του πολέμου. Για μια πράξη ύβρεως η οποία απομακρύνει την ειρήνη και επιβεβαιώνει ότι το καθεστώς Aliyev είναι αρμενοφοβικό.
Προσωπικά πίστευα ότι έπρεπε να ξεκινήσει ο διάλογος μεταξύ των δύο πλευρών διότι, αφενός η Αρμενία δεν μπορεί να επωμιστεί πλέον το κόστος αυτής της σύρραξης και αφετέρου διότι η σταθερότητα και η ειρήνη πρέπει να επανέλθουν επιτέλους στην περιοχή.
Πράγματι, η ειρηνική συμβίωση στο Νότιο Καύκασο θα έπρεπε αποτελεί προτεραιότητα μετά από την δυστυχία που έφεραν οι δύο πόλεμοι για το Αρτσάχ (Ναγκόρνο Καραμπάχ).
Πώς όμως περιμένουμε να ξεκινήσει ο διάλογος μεταξύ των δύο πλευρών όταν το Αζερμπαϊτζάν προχωρά σε τέτοιου είδους πράξεις;
Οι εικόνες αυτές φέρνουν στο μυαλό μου το εξής ερώτημα: τι έχει να γίνει αν ολόκληρο το Καραμπάχ περάσει υπό τον έλεγχο του Αζερμπαϊτζάν;
Πώς θα είναι η ζωή των γηγενών Αρμενίων σε περίπτωση που η περιοχή περιέλθει υπό τον έλεγχο του Αζερμπαϊτζάν.
Οι Αρμένιοι γνωρίζουν καλά τον συστημικό ρατσισμό εναντίον τους τον οποίο μάλιστα τρέφει το καθεστώς στο Μπακού και απλώς θα εγκαταλείψουν το Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Όλοι σεβόμαστε και πιστεύουμε στο διεθνές δίκαιο. Ειδικά εδώ στην Ελλάδα, γνωρίζουμε καλά την αξία που έχουν οι όροι «κυριαρχία» και «εδαφική ακεραιότητα».
Μπαίνει όμως η ”εδαφική ακεραιότητα” πάνω από την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια; Μπορεί το διεθνές δίκαιο να προστατεύσει τις ζωές των Αρμενίων του Αρτσάχ;
Πολύ φοβάμαι ότι η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι αρνητική. Εξάλλου, ο τρόπος με τον οποίο πέρασε η περιοχή στην κυριαρχία του Αζερμπαϊτζάν δεν βασίστηκε στο διεθνές δίκαιο. Αλλά αυτό αποτελεί μια άλλη συζήτηση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που, μετά το τέλος του πολέμου, το Αζερμπαϊτζάν προκαλεί: 200 αιχμάλωτοι πολέμου βρίσκονται ακόμα στο Μπακού (παρά το γεγονός ότι η συμφωνία του Νοεμβρίου προέβλεπε την ανταλλαγή των αιχμαλώτων).
Επιπλέον, το Αζερμπαϊτζάν έχει απαγάγει αμάχους από το Αρτσάχ (γνωρίζουμε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις).
Επίσης, καταστρέφει θρησκευτικά και πολιτιστικά μνημεία και αρμενικά νεκροταφεία στις περιοχές που κατέλαβε. Όσα δεν καταστρέφει, τα βαφτίζει «αλβανικά» και αρνείται την «αρμενικότητά» τους.
Ακόμη, η αζερική κρατική τηλεόραση παρουσιάζει χάρτες στους οποίους η νότια Αρμενία ανήκει στο Αζερμπαϊτζάν (στην περίπτωση αυτή δεν ισχύει η αρχή της εδαφικής ακεραιότητας;).
Και δεν είναι μόνο αυτά: στην στρατιωτική παρέλαση που πραγματοποίησαν οι Αζέροι τον περασμένο Δεκέμβριο, έβγαλαν τους δρόμους «λάφυρα» πολέμου, όπως κατασχεμένα αρμενικά άρματα μάχης, ενώ σκόπευαν να βγάλουν και τους αιχμαλώτους πολέμου (!) αλλά δεν το έκαναν εξαιτίας των αντιδράσεων από το εξωτερικό.
Τέλος, ο Ilham Aliyev είπε πρόσφατα πως η Αρμενία είναι μια μίζερη χώρα η οποία δεν θα έπρεπε να υπάρχει.
Πώς λοιπόν θα τεθούν οι βάσεις για να ξεκινήσει ο διάλογος μεταξύ των δύο κρατών και, το κυριότερο, μεταξύ των δύο λαών; Ξέρουμε πολλές περιπτώσεις όπου ενώ είχαν χυθεί ποταμοί αίματος μεταξύ λαών, οι σχέσεις στην συνέχεια αποκαταστάθηκαν.
Ορισμένα παραδείγματα είναι τα ακόλουθα: Γαλλία – Γερμανία, Πολωνία – Γερμανία, Ελλάδα – Βουλγαρία. Επομένως, δεν θα ήταν απίθανο να το δούμε να συμβαίνει μελλοντικά μεταξύ και των Αρμενίων και των Αζερμπαϊτζανών.
Όμως για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να σταματήσει το μίσος. Και για να σταματήσει το μίσος, το πρώτο βήμα το κάνει το κράτος και μετά ακολουθεί ο λαός.
Στην περίπτωση του Αζερμπαϊτζάν βλέπουμε ότι αυτό δεν συμβαίνει.
Αντιθέτως, τα εγκαίνια αυτού του πάρκου της βαρβαρότητας και της ντροπής, μας δείχνει ότι θα αργήσουμε να δούμε φως στο τούνελ.