«Με το χέρι στην καρδιά, αν είχε έρθει προεκλογικά η Έφη Αχτσιόγλου και μου είχε πει «αυτή η καρέκλα είναι το όνειρό της ομάδας μου, ή βγαίνω πρόεδρος ή φεύγω», θα είχα κάνει πίσω. Θα είχα αποσύρει την υποψηφιότητά μου για χάρη της ενότητας.»
Σε αυτή τη φράση, που την αντιγράφω από ανάρτηση του Στέφανου Κασσελάκη στο Facebook (Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2023) περίκλείεται ολόκληρο το σκεπτικό του, απέναντι στην διχαστική κρίση όπου βυθίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας χάσει ένα μεγάλο - και αυξανόμενο - αριθμό στελεχών, με τις δημοσκοπήσεις να οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ταυτόχρονα χάνει καθημερινά και αντίστοιχα ποσοστά από την εκλογική βάση του.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να πει: Το πρόβλημα είναι η Αχτσιόγλου. Αυτή έχασε και δεν αποδέχεται την ήττα της, αυτή δεν με παραδέχεται ως αρχηγό, αυτή ξεσηκώνει όλους τους άλλους, αυτή αντιδρά, αυτή διχάζει το κόμμα, αυτή φταίει για όλα!
Καλά θα ήταν, αν ήταν έτσι.
Όταν έχεις να κάνεις με ένα «διάβολο», κάπως θα τον αντιμετωπίσεις.
Θα γκρινιάξει, θα φωνάξει, θα συνωμοτήσει, άντε να ξεσηκώσει και δυο-τρεις ακόμα... Στο τέλος, θα τον διαγράψεις και μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Απλό.
Μόνο που στον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα - σωτήριον έτος 2023 - δεν έχουν καθόλου έτσι τα πράγματα.
Όχι μόνο επειδή ακολούθησαν την Αχτσιόγλου (πριν και μετά την δική της προσωπική αποχώρηση) καμιά δεκαριά πρώην κυβερνητικά στελέχη και άρα εκ των ισχυρών στελεχών του κόμματος.
Ούτε επειδή της Αχτσιόγλου προηγήθηκε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, που τυγχάνει να υπήρξε πολύ πρόσφατα αντίπαλός της στην εσωκομματική κούρσα, που ανέδειξε τελικά νικητή τον Κασσελάκη στις κάλπες.
Ούτε καν επειδή ΜΜΕ, δημοσιογράφοι και πολιτικολογούντες γενικώς έχουμε φτάσει στο σημείο να ξυπνάμε κάθε πρωί και να αναρωτιόμαστε, ποιός θα είναι ο «εξοδούχος της ημέρας» στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το μεγάλο πρόβλημα του Στέφανου Κασσελάκη είναι ότι δεν μπορεί με τίποτα να μοιάσει στον Τσίπρα. Εκείνος, είχε την ικανότητα (θέλετε ταλέντο;) να κατευνάζει, να επαναφέρει σε τάξη και να πείθει τελικά τους φωνασκούντες - που είναι πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ, με τον Παύλο Πολάκη να διακρίνεται στο «σπορ» χωρίς να έχει απαραίτητα την αποκλειστικότητα - να σωπαίνουν κάποτε.
Ο νέος αρχηγός φαίνεται να πετυχαίνει με κάθε τοποθέτησή του το ακριβώς αντίθετο, ενώ δεν σιωπά ποτέ.
Ακόμα και αν είναι δύσκολο να καλλιεργήσει ως προσόν το πρώτο, δηλαδή το ταλέντο του κατευνασμού, ίσως αξίζει να σκεφτεί σοβαρά τουλάχιστον το δεύτερο.