Διακοπές 2020. Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στο Πήλιο, τώρα είμαι στο Γαλαξίδι και παρατηρώ κάτι πολύ ενδιαφέρον. Το ερώτημα που απευθύνουν με συμπάθεια σχεδόν όλοι οι ντόπιοι -ακόμα και αυτοί που συναντάς πρώτη φορά- είναι «Πώς τα περάσατε στην καραντίνα;». Διαισθάνεσαι δε μια ανάγκη να ακούσουν «Ήταν ζόρικα στην Αθήνα» ή «Χάλια» ή κάτι παρεμφερές. Πάντως μοιάζει να περιμένουν να αρχίσεις να περιγράφεις κάτι πολύ δύσκολο.
Αρχικά ερμήνευσα αυτή την στάση των ανθρώπων που δε ζουν σε μεγάλες πόλεις ως μια μάλλον έμφυτη περιέργεια. Για αυτούς -σκέφτηκα- είμαστε τα εξωτικά πουλιά, οι «πρωτευουσιάνοι», και σίγουρα θα έχουμε να περιγράψουμε πολλές κινηματογραφικά οδυνηρές στιγμές πανικού στις τσιμεντένιες γειτονιές μας όπως χάος σε σούπερ μάρκετ, πόλεμο για το τελευταίο αντισηπτικό, κρούσματα παντού, πρόστιμα για τα μηνύματα που δε στάλθηκαν ή για τις μάσκες που δε φορέθηκαν και μέσα σε όλα αυτά, μπόλικη μοναξιά και κλεισούρα.
Σε δεύτερο χρόνο, μου ήρθε όμως στο μυαλό μια άλλη προσέγγιση. Εκείνη της ανάγκης συλλογικοποίησης του τραυματικού βιώματος, που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Η απάντηση «Ήταν ζόρικα στην Αθήνα» ακουγόταν μάλλον ικανοποιητική στα αυτιά των ερωτώντων ντόπιων από την επαρχία όχι από ηδονοβλεπτικό σαδισμό ή κακή προαίρεση ή διάθεση για κουτσομπολιό, αλλά γιατί και εκείνοι πέρασαν διαφορετική ίσως αλλά δύσκολη καραντίνα. Και γιατί πάντα το κοινό τραυματικό βίωμα (όπως και το κοινό ευτυχισμένο βίωμα) είναι αυτό που μας κάνει πιο πολύ συν-ανθρώπους, δημιουργεί ένα κοινό τόπο και μια συνθήκη συμπόνιας και τρυφερότητας. Μας ενώνει και γεφυρώνει διαφορετικά στιλ ζωής και διαφορετικές καθημερινότητες.
«Η ζωή μου και η ζωή σου είναι η μέρα με τη νύχτα κυρία Μαρία -μανάβισσα στο Γαλαξίδι- όμως ζήσαμε το ίδιο ζόρι, ανεβήκαμε την ίδια ανηφόρα και θα θυμόμαστε για πάντα με την ίδια θλίψη και τον ίδιο φόβο αυτή την αλλόκοτη δίμηνη απομόνωση»- αυτό μου φάνηκε ότι ακούστηκε στερεοφωνικά από ένα φανταστικό μεγάφωνο την ώρα που απαντούσα «Ήταν ζόρικα» στο ερώτημά της, πως περάσαμε στην Αθήνα τον καιρό αυτό και μετά δεν είπαμε τίποτα. Φανταστική αγκαλιά και σιωπή. Αυτή η σιωπή η παρηγορητική. Που σημαίνει «Σε νιώθω». Ή «Ναι, ξέρω».