«Οι κυρώσεις είναι τρομερής αποτελεσματικότητας. Θα διεξαγάγουμε έναν ολοκληρωτικό οικονομικό και χρηματοπιστωτικό πόλεμο κατά της Ρωσσίας. Θα προκαλέσουμε την κατάρρευση της ρωσσικής οικονομίας».
Αυτά δήλωνε ο Μπρούνο Λε Μαιρ, υπουργός οικονομικών του Μακρόν, τον Μάρτιο, στο ξεκίνημα της ουκρανικής περιπέτειας.
Λίγους μήνες μετά, το ρούβλι ανεβαίνει και ανεβαίνει, το ευρώ έχει γκρεμιστεί στα τάρταρα, η Ρωσσία σπάει το ένα θετικό ρεκόρ μετά το άλλο στο εμπορικό της ισοζύγιο, η Γερμανία (η Γερμανία!) γράφει αντιθέτως ελλείμματα, οι ΗΠΑ είναι σε ύφεση (την οποία η κυβέρνηση Μπάιντεν την αποκαλεί ευφημιστικά ”μετάβαση” και επιχειρεί να αλλάξει τον τεχνικό ορισμό της υφέσεως που ισχύει επί πολλές δεκαετίες, προκαλώντας γι’ αυτό άφθονο γέλωτα), η ΕΕ ετοιμάζεται να την ακολουθήσει, ο πληθωρισμός σαρώνει το λαϊκό εισόδημα.
Την ίδια στιγμή, οι δύσμοιροι οι Ουκρανοί χάνουν χίλιους άντρες μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει αλλά το Βρετανικό Υπουργείο Αμύνης (μήτηρ παντός ψεύδους σ’ αυτόν τον πόλεμο) τους βλέπει να... αντεπιτίθενται, οι Αμερικανοί ανοίγουν κι άλλο μέτωπο με την Κίνα για τα μάτια της Ταϊβάν, η Δύση στο όνομα του ιερού αγώνος κατά του Πούτιν ερωτοτροπεί με όλους τους δικτάτορες του πλανήτη από τον Μαδούρο ώς τον Ερντογάν και από τους Σαουδάραβες ώς τους Ιρανούς, και ακολουθεί ένας χειμώνας που όλοι τον περιγράφουν με τα μελανότερα χρώματα.
Και νά ’ταν μόνο αυτά. Γράφει ο Γιάννης Μαρίνος, ο Νέστορας της δημοσιογραφίας μας στον Οικονομικό Ταχυδρόμο:
«Μη μας διαφεύγει επίσης ότι είναι συνέπεια των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσσίας η επισιτιστική κρίση, που ήδη πλήττει τον πλανήτη, καθώς αυτός στερήθηκε τα σιτηρά της Ρωσσίας και της Ουκρανίας, που είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς και συνεπώς εφοδιαστές της παγκόσμιας αγοράς.»
Μα ήταν όλο αυτό το φιάσκο της πολιτικής των κυρώσεων προβλέψιμο, ίσως ρωτήσει κάποιος. Απολύτως! μας πληροφορεί ο Σάιμον Τζένκινς του Guardian.
«Ένας από τους λιγοστούς μελετητές του ζητήματος είναι ο Αμερικανός ιστορικός της οικονομίας Νίκολας Μάλντερ, ο οποίος επισημαίνει ότι περισσότεροι από 30 “πόλεμοι” κυρώσεων τα τελευταία 50 χρόνια απέδωσαν ελάχιστα, αν δεν ήταν και εντελώς αντιπαραγωγικοί. Σκοπός τους ήταν να “εκφοβίσουν τους λαούς ώστε να βάλουν χαλινάρι στους ηγεμόνες τους”. Ωστόσο είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα. Από την Κούβα έως την Κορέα, από τη Μιανμάρ έως το Ιράν, από τη Βενεζουέλα έως τη Ρωσσία, τα αυταρχικά καθεστώτα εδραιώθηκαν, οι ελίτ ενισχύθηκαν και οι ατομικές ελευθερίες συνετρίβησαν. Οι κυρώσεις φαίνεται να ενισχύουν την σταθερότητα και την ανεξαρτησία ακόμη και του πιο αδύναμου καθεστώτος. Περίπου κάθε κατεστημένη δικτατορία του κόσμου ωφελήθηκε από τις δυτικές κυρώσεις.»
Ώστε οι δυτικές κυβερνήσεις είχαν όλα τα δεδομένα στα χέρια τους για να γνωρίζουν εκ των προτέρων: Οτι οι κυρώσεις που επέβαλαν, σε μια χώρα τόσο μεγάλη και ισχυρή μάλιστα, δεν είχαν καμιά πιθανότητα επιτυχίας.
Και εν πάση περιπτώσει, αν δεν γνώριζαν τότε (που θα όφειλαν), γνωρίζουν σήμερα. Γιατί δεν παίρνουν πίσω αυτήν την (αυτό)καταστροφική πολιτική;
Την απάντηση εδώ την δίνει και πάλι ο Γιάννης Μαρίνος: «το χειρότερο» γράφει, «είναι ότι οι κυβερνήσεις των χωρών που αποφάσισαν τις κυρώσεις δεν τολμούν να τις άρουν, καθώς η έμπρακτη αναγνώριση του λάθους θα είχε αποσταθεροποιητικές συνέπειες για τις περισσότερες από αυτές, χωρίς να αναστέλλεται η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ο Θεός να βάλει το χέρι του».
«Ενάντια στη βλακεία, ακόμα και οι θεοί αγωνίζονται μάταια», του απαντά ο Φρειδερίκος Σίλλερ κάπου από το Υπερπέραν.