Αισιοδοξία
Δεν ήταν απαραίτητο- επέμβαιναν πολύ στους στίχους
κι είχανε λόγους αισιόδοξους να εκφωνήσουν
οι ύμνοι με τα κύμβαλα πάντοτε θορυβούσαν
αυτές οι μουσικές μ’ αίσιον τέλος
συνάθροιζαν χειροκροτήματα.
Κι όμως-
σ’ όλες τις συγκεντρώσεις- στα εδώλια
στις σκοτεινές πλευρές αυτής της σάλας
κάτ’ απ’ τα πόδια κάτω απ’ την καρδιά
κυκλοφορούσε μυστικά χωρίς επιφυλάξεις
πως τάχατες δεν ήταν τόσο φωτεινό
το τέλος.
Μιχάλης Κατσαρός («Μείζονα Ποιητικά», εκδόσεις Τόπος)
***
Ένας χρόνος πέρασε από το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών και η ιστορία αυτή γυρεύει ακόμη ένα τέλος. Οι νεκροί, οι τραυματίες και οι συγγενείς τους διεκδικούν μια δικαίωση. Και η κοινωνία ζητά αλήθεια, αλλαγή και δικαιοσύνη. Το μέλλον των παιδιών μας ζητά μια χώρα μέσα στην οποία να μπορεί να υπάρξει.
«Το άδικο προχωράει σήμερα με βήμα όλο σιγουριά», έγραψε κάποτε ο Μπρεχτ.
Κάπως έτσι και στην Ελλάδα του 2024 η δικαιοσύνη δυσκολεύεται πολύ να πάρει τον δρόμο της. Δεν είναι ακόμη σαφές ποια είναι η ευθύνη του κάθε εμπλεκόμενου ατόμου και του κάθε φορέα, μάλλον δεν ήταν ποτέ σαφές ότι σε κάθε δουλειά, σε κάθε θέση, σε κάθε φορέα υπάρχει ευθύνη. Μέσα σε αυτόν τον αδιανόητο συσκοτισμό, όμως, οι συγγενείς των θυμάτων, ενώνονται και δημιουργούν μια συλλογικότητα που μιλά, που αγωνίζεται. Μια συλλογικότητα που ζητά τη στήριξη της κοινωνίας και την έχει.
Τα Τέμπη λοιπόν γίνονται σύμβολο πένθους και αγανάκτησης. Οι σχολικές τσάντες σχηματίζουν τη λέξη «Έφτασες;» και οι νέοι βγαίνουν στους δρόμους.
Τα Τέμπη δεν θα τα καπηλευτεί καμία πολιτική παράταξη και δεν θα ταυτιστούν με κανέναν πολιτικό χώρο.
«Έφτασες;»
Όλοι κάναμε κάποτε αυτό το τηλεφώνημα, όλοι μπήκαμε κάποτε αμέριμνοι σε κάποιο τρένο.
Όλοι νιώθουμε αγωνία για όσους αγαπάμε.
Τα Τέμπη μιλούν για την αγάπη.
Η διαμαρτυρία για τα Τέμπη είναι η διαμαρτυρία απέναντι στην απαξίωση του πολίτη. Απέναντι στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Απέναντι σε ένα σύστημα, όπου κάθε γρανάζι του τοποθετήθηκε λάθος.
Τα Τέμπη έγιναν σύμβολο.
Είναι η Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της.
Οι σχολικές τσάντες σχηματίζουν ξανά τη λέξη «Έφτασες;»
Κι αυτή η ερώτηση έναν χρόνο μετά αντηχεί εκκωφαντικά στα αυτιά μας χωρίς ήχο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ