Η εκκίνηση του πρόσφατου έργου του Μεγάλου Περίπατου μας εξαναγκάζει σε σκέψεις για το σε ποια πόλη επιθυμούμε να ζούμε, όλοι εμείς οι ταλαίπωροι κάτοικοί της. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, τι Αθήνα θέλουμε;
Θέλουμε μια Αθήνα με μια μεγάλη επένδυση στο κέντρο της, που θα την χαίρονται οι Γερμανοί τουρίστες, οι Κινέζοι και άλλοι; Ή θέλουμε αποκέντρωση των παρεμβάσεων στις γειτονιές με πολλούς μικρούς χώρους αναψυχής και πολιτισμού για να εισπράξει πραγματικά το όφελος ο κάθε Πατησιώτης, Κυψελιώτης, Γκυζιώτης κ.τ.λ.;
Θέλουμε την περαιτέρω αύξηση της αξίας γης στις φημισμένες κεντρικές οδούς για να δύνανται μόνο οι πολυεθνικές και τα πολυκαταστήματα να επενδύουν ή μια βελτίωση της ποιότητας ζωής στις συνοικίες των Αθηνών που θα διασφαλίζει τις περιουσίες και τους μόχθους μιας ζωής όσων τις δημιούργησαν;
Τι προτιμάμε; Να ξεπηδάνε «ευκαιρίες απασχόλησης» στην εστίαση για σερβιτόρους, μπουφετζήδες και σεκιούριτι; Ή να εισέλθουμε στην – δύσκολη αλλά γοητευτική – νοοτροπία της δημιουργίας νέου προϊόντος με ενδογενή παραγωγή και τη διατήρηση της υπεραξίας αυτού;
Τι πραγματικά είναι καλύτερο; Μια πόλη μεταλλαγμένη σε γραφικό εστιατόριο με θέα την Ακρόπολη, ένα φιλόξενο μπαράκι για το ξεσάλωμα των δυτικών αποίκων που επισκέπτονται το εξοχικό τους; Ή έναν τόπο αυτόνομης παραγωγής αλλά και ανάπτυξης ανθρώπινων σχέσεων έξω από την σφαίρα της οικονομίας;
Θέλουμε μια κατακερματισμένη σε ζώνες Αθήνα – όπως επιχειρείται στο σχέδιο που τρέχει εδώ και χρόνια, μία ζώνη τουριστών, μία μεταναστών και μία κατοίκων; Ή μια Αθήνα όπου προτεραιότητα θα έχουν οι ντόπιοι κάτοικοι με μετανάστες, όσους πραγματικά θέλουν και μπορούν να ενταχθούν και τουρίστες που δεν θα διαταράσσουν την κανονικότητα της πόλης;
Τι απαιτούμε; Μια δημοτική αρχή που θα ξοδεύει για τη μόστρα; Ή θα παρέχει για την κάλυψη πραγματικών αναγκών;
Θέλουμε μόνο την ανάδειξη των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων που υφίστανται ήδη; Σίγουρα τη θέλουμε. Αλλά παράλληλα θέλουμε και την ενθάρρυνση και χρηματοδότηση ενός πολιτιστικού «αντάρτικου» σε όλες τις γειτονιές των Αθηναίων.
Και εν τέλει, για να μην διερωτόμαστε μόνο, τι μπορούμε να κάνουμε; Αντί να αποφασίζουν άλλοι για εμάς, με τα δημοτικά τέλη και φόρους που εμείς πληρώνουμε και να λαμβάνουν αποφάσεις χωρίς δημόσιο διάλογο εν μέσω καραντίνας, μπορούμε να αποσπάσουμε τη λήψη των αποφάσεων του περιβάλλοντος που ζούμε σε μας τους ίδιους;