Παύλος Τσίμας
Editor-at-Large
Μοιάζει σαν να πέρασε μια μέρα. Μοιάζει σαν να πέρασε αιώνας. Είναι ένας χρόνος. Κλείνει ένας χρόνος, ακριβώς, από τότε που η Αριάννα έφθασε στην Αθήνα μ' έναν ωραίο τίτλο στα χρώματα της ελληνικής θάλασσας ή του ουρανού πάνω από τον Παρθενώνα και η Huffington Post άρχισε να μιλά ελληνικά.
Ήταν η πρώτη φορά που ένας μεγάλος διεθνής οργανισμός, από τον χώρο των media, με μεγάλο κύρος και ισχυρή διεθνή παρουσία, ερχόταν να εγκατασταθεί στην Ελλάδα, αποκτούσε ελληνική φωνή. Κι αυτό έκανε την πρεμιέρα της Huffington Post Greece μια σημαντική στιγμή στην ιστορία των ελληνικών Μέσων. Μα συνέπεσε, επίσης, να είναι μια σημαντική στιγμή στην ελληνική ιστορία. Η Ελλάδα μοιάζει να έχει μπεί σε ένα είδος μεγάλου επιταχυντή, να ζει ένα πείραμα μέσα σε κάτι σαν πολιτικό CERN. Όλα γίνονται με ρυθμούς καταιγίδας, λαχανιασμένα. Και ταυτόχρονα είναι σαν ο πολιτικός χρόνος να διαστέλλεται, να χωρά μέσα σε εβδομάδες ή ημέρες αλλαγές που θα έπαιρναν δεκαετίες. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Νίκος Άγουρος
Editor-in-Chief
Οι δημοσιογράφοι είμαστε κάπως σαν νομάδες. Από διαφορετικές αφετηρίες και διαδρομές, ο καθένας, φτάσαμε ένα πρωινό του Νοεμβρίου για να αρχίσουμε να ετοιμάζουμε όλοι μαζί την ελληνική έκδοση της Huffington Post. Σε μια ρευστή και μεταβατική εποχή για την Ελλάδα και τα media, το ζητούμενο ήταν να ανταποκριθούμε τόσο στις απαιτήσεις της σύνθετης ειδησεογραφίας όσο και στο στοίχημα να μπολιάσουμε την φιλοσοφία της Huffington Post με την ανάγκη να ανανεώσουμε και να εμπλουτίσουμε τη δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα. Πιστεύω ότι κάπως τα καταφέραμε. Καλύψαμε με εγκυρότητα, ψυχραιμία και ευρηματικό τρόπο δυο εθνικές εκλογές, ένα ιστορικό δημοψήφισμα και όλες εκείνες τις δραματικές (αλλά και αλλοπρόσαλλες) εξελίξεις του 2015. Θυμάμαι πριν τις εκλογές, συναδέλφους να μας ρωτάνε «είστε πιο κοντά στην Αριστερά ή στη Δεξιά;» και για να είμαστε ακριβείς μας κατηγορούν ότι είμαστε και τα δυο. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Χωρίς να είμαστε απολιτίκ –δεν θα μπορούσαμε άλλωστε γιατί η πολιτική είναι αναπόσπαστο μέρος της Huffington Post- δεν πιστεύουμε σε αυτή την, μάλλον ανεπίκαιρη, ταξινόμηση. Προσπαθούμε να στεκόμαστε μακριά από ταμπέλες και στερεότυπα με στόχο να δημοσιεύουμε και να αναδεικνύουμε όλα εκείνα τα θέματα, τις ιστορίες και τα ρεπορτάζ που μας απασχολούν καθημερινά. Επιπλέον τιμάμε τον ανταγωνισμό μας και δεν τον αντιμετωπίζουμε μίζερα, αφού η Huffington Post είναι ένα οικοσύστημα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας που θα αναδημοσιεύσει π.χ. μια πρωτιά της Καθημερινής ή του Βήματος και θα προσπαθήσει να την φωτίσει και να τη διανείμει με εναλλακτικούς τρόπους που μόνο η παγκόσμια πλατφόρμα της Huffington Post μπορεί.
Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει συχνά γιατί η μικρή start up δημοσιογραφική ομάδα μας εργάζεται νυχθημερόν για να προσφέρει στους αναγνώστες, αποκλειστικά, τάχιστα και έγκυρα, την είδηση, επιμελείται σπουδαία ρεπορτάζ και προσκαλεί αρθρογράφους (από αρχηγούς κομμάτων, ακαδημαϊκούς μέχρι τον φοιτητή και τον blogger-ακτιβιστή της διπλανής πόρτας) να γράψουν ανοιχτά για ό,τι τους απασχολεί. Είμαι πολύ τυχερός να συνεργάζομαι με μια καταπληκτική ομάδα συνεργατών, όπου ο καθένας αξιοποιεί την προσωπική του τρέλα και το μεράκι. H επιτυχία τηςΗuffington Post Greeceανήκει σε όλους. Στους συνεργάτες μας στην 24media που μας υποδέχτηκαν θερμά, μας έμαθαν και μας βοήθησαν καθοριστικά ώστε να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις της έκδοσης. Στην Ευγενία Χανδρή για την ανεξάντλητη έμπνευση και την θετική ενέργεια. Στoν Σταύρο Δρακουλαράκο που ανοίγει δρόμους και φτιάχνει ομάδες. Στην Ανίτα Στεφάνου που γνωρίζει πώς να κάνει τα πάντα να λειτουργούν σωστά (και που ανέχεται και διορθώνει τις παραξενιές μου). Στον Παύλο Τσίμα (για το ακούραστο mentoring στην ομάδα και το σαρδόνιο χιούμορ του). Στην ψυχή του newsroom, τους αρχισυντάκτες Φώτη Νάκο (μάστερ του πολιτικού ρεπορτάζ και doctor των αριθμών) και στην Αθηνά Παπακώστα (πιο γρήγορη από τη σκιά της ), στην Δέσποινα Τριβόλη (για το ταπεραμέντο και την απίθανη δουλειά στο Life & Culture). Και ασφαλώς σε ολόκληρη τη δημοσιογραφική ομάδα που απλώς είναι η Huffington Post Greece. Χρόνια πολλά! Να τα εκατοστήσουμε!
Φώτης Νάκος
Αρχισυντάκτης
Ένας χρόνος HuffPost Greece. Αν με ρωτήσετε δεν κατάλαβα πως πέρασε. Τι θυμάμαι. Αρχικά την πολλή δουλειά, τους καλούς συναδέλφους με τους οποίους μαζί ξενυχτήσαμε, νιώσαμε αγωνίες χαρές, λύπες και γίναμε οικογένεια. Σαν ρεπορτάζ στο μυαλό μου ακόμα είναι χαραγμένη ημερομηνία της 2ας Σεπτεμβρίου του 2015, όταν και έμαθα το θάνατο του παπά Στρατή στη Μυτιλήνη. Του προστάτη των κατατρεγμένων προσφύγων, του εμπνευστή τη Μ.Κ.Ο Αγκαλιά. Ένα μήνα πριν τον είχα επισκεφθεί στο σπίτι στην Καλλονή. Ήταν επιβαρυμένος από την κατάσταση της υγείας του, αλλά είχαμε συμφωνήσει να έχουμε συχνή επικοινωνία, ώστε μέσω της δημοσιοποίησης να ενισχύσουμε τον αγώνα των κατοίκων που βοηθούν τους χιλιάδες πρόσφυγες που συρρέουν. Δεν προλάβαμε καθώς η μοίρα ή -ο Θεός όπως θα έλεγε εκείνος- είχε άλλα σχέδια. Έτσι αναγκάστηκα να γράψω την είδηση για το θάνατο ενός καλού φίλου και ανθρώπου. Όμως παράλληλα δεσμεύτηκα ηθικά απέναντι του ως μέσο να συνεχίσουμε να δίνουμε φωνή στους κατοίκους της Λέσβου που με την μεγαλοψυχία τους και την ανθρωπιά τους, έδωσαν μαθήματα σε όλη την Ευρώπη. Καλό παράδεισο παπά Στρατή! Το έργο σου συνεχίζεται...
Αθηνά Παπακώστα
Αρχισυντάκτρια
Θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκα στην αίθουσα σύνταξης και μαζί με μία ομάδα ταλαντούχων δημοσιογράφων αρχίσαμε όλοι μαζί την ελληνική έκδοση της The Huffington Post για να προσφέρουμε αυτό που θεωρήσαμε ότι έλειπε από την ενημέρωση στην Ελλάδα: τον διάλογο. Η προσπάθεια συνεχίζεται και σήμερα, 365 ημέρες μετά και η όρεξη για δουλειά, ώστε να γινόμαστε καλύτεροι μαζί, μεγαλώνει μέρα τη μέρα. Στον ένα χρόνο λοιπόν, την πιο σημαντική μας στιγμή. Αυτή που δημιουργήσαμε μαζί, δημοσιογράφοι και αναγνώστες.
Δέσποινα Τριβόλη
Αρχισυντάκτρια Life & Culture
Όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε όλοι μαζί το Νοέμβριο του 2014 στη Huffington Post, γνωρίζαμε όλοι ότι θα ήταν μια χρονιά αλλαγών – όλοι περιμέναμε αργά η γρήγορα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς μας όμως δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα ήταν μια χρονιά με 2 εκλογές, δραματικές διαπραγματεύσεις, 1 δημοψήφισμα και μια τόσο έντονη προσφυγική κρίση.
Στον τομέα του πολιτιστικού οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν: Βάζοντας στην άκρη το σόου της Αμφίπολης, και την επικίνδυνη στασιμότητα στα ακανθώδη θέματα του Μεγάρου Μουσικής και του ΕΜΣΤ, είδαμε και κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί: έναν άνευ προηγουμένου «καυγά» στην καρδιά του Εθνικού Θεάτρου με απανωτά email γεμάτα κατηγορίες που έφταναν συχνά στα mailboxes των πολιτιστικών συντακτών συχνά μετά τα μεσάνυχτα.
Πέρα από τις όποιες εξελίξεις στον τομέα του πολιτιστικού ρεπορτάζ πάντως, δύο ήταν οι στιγμές που ξεχώρισα μέσα στη χρονιά. Η πρώτη ήταν το Σαββατοκύριακο μετά το δημοψήφισμα. Ο Τσίπρας είχε μόλις εξαγγείλει δημοψήφισμα και οι πρώτες ουρές είχαν αρχίσει να σχηματίζονται στα ΑΤΜ. Είναι πιστεύω η μοναδική στιγμή, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, που παρέλυσα, και νομίζω δεν ήμουν η μόνη. Ίσως γιατί όπως σχεδόν όλοι γύρω μου, τα είχα τελείως χαμένα. Η δεύτερη ήταν πιο ανάλαφρη: τα χαράματα της 26ης Ιανουαρίου και αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είχε θριαμβεύσει είχα αναλάβει να ξεκινήσω την πρωινή βάρδια στις 6.30. Μπήκα μέσα μισοκοιμισμένη ακόμα και τυλιγμένη σαν το κρεμμύδι. Ήταν μέσα στο καταχείμωνο οπότε έξω είχε ακόμα πηχτό σκοτάδι. Άνοιξα την πόρτα του διαδρόμου και μετά την πόρτα του γραφείου, κι έβαλα τις φωνές. Μια συνάδελφος τυλιγμένη με πουλόβερ είχε αποκοιμηθεί πάνω σε ένα μεγάλο κουτί πίτσα στο γραφείο της. Το μοναδικό φως στο δωμάτιο ήταν αυτό του υπολογιστή της.
Θάνος Καμπύλης
Blog Editor
Ιούνιος. 2015. Blog editor. Να μια καινούρια πρόκληση, σκέφτηκα. Και να 'μαι, εδώ και μισό χρόνο σε μια θέση πολύ διαφορετική από αυτό που έκανα, με αρκετή επικοινωνία, αλλά και αρκετή εγρήγορση. Κάτι σαν scouter ποδοσφαιρικής ομάδας δηλαδή. Μετάβαση; Εγκλιματισμός; Δεν χρειάστηκε καν να με απασχολήσουν οι προηγούμενες έννοιες. Βρήκα μια ομάδα έτοιμη, στρωμένη, και με αρκετό χιούμορ, οπότε no problem there. Και κάπου τον Ιούλιο, Νίκος (Διευθυντής) με ρωτάει τι σχέδια έχω για τον Δεκαπενταύγουστο. Σκέφτομαι αν έχω κανένα γάμο, κλασικά. Γρήγορα συνειδητοποιώ πως περιέργως δεν έχω κάτι. «Οκ, σε ενδιαφέρει να καλύψεις το Παγκόσμιο Συνέδριο Επιστημών» στο Ισραήλ;». Χαμογέλασα μέχρι τ' αυτιά. Και κάπου στα μισά του Αυγούστου με βρήκα να παρακολουθώ το συνέδριο και να συνομιλώ με Νομπελίστες θετικών επιστημών στους περίπου 40 βαθμούς (υπό σκιά), να κάνω συνεντεύξεις, να επισκέπτομαι Start up που δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν, και να βουτάω στην κουλτούρα ενός λαού για τον οποίο μόνο είχα ακούσει. Που μας φέρνει στην πιο συναρπαστική στιγμή που έζησα μέχρι τώρα στη HuffPost Greece. Συνέντευξη (αποκλειστική) με ένα πρόσωπο που διχάζει με τις ιδέες του, τον Νομπελίστα καθηγητή Οικονομικών Robert Aumann, και λίγες μέρες αργότερα με τους νομπελίστες: Sydney Altman (Νομπέλ Χημείας 1989), Dan Shechtman (Νομπέλ Χημείας 2011) και Σερ Harold Kroto (Νομπέλ Χημείας 1996). Πόσο διαφορετικά μυαλά μπορεί να είναι τέτοιοι άνθρωποι; Δεν πρόλαβα να απαντήσω. Τα τοπία στις ερήμους, η θρησκευτική κατάνυξη στους Άγιους Τόπους, και μια κουλτούρα τόσο μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά με τη δική μας μού ρούφηξαν τα τελευταία megabyte μνήμης. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα. 1 Χρόνος HuffPost Greece (μάλιστα μία μέρα μετά και τα δικά μου γενέθλια). Καλά ταξίδια και εις έτη πολλά...
Κατερίνα Νανοπούλου
News Editor
Η στιγμή που η πληροφορία περνά από τα χέρια σου, στα χέρια του κόσμου. Η πρώτη χρονιά της HuffPost Greece ήταν γεμάτη. Γεμάτη από εκλογές, δημοψηφίσματα, Eurogroup, δημοσιογραφικές πρωτιές, ρεπορτάζ, ελληνικές πρωτοβουλίες και επιχειρηματικότητα. Σίγουρα, όταν μια ομάδα ξεκινά μαζί από το μηδέν, «μεγαλώνει» και ωριμάζει μαζί. Αποκτά ένα δέσιμο ιδιαίτερο, έχοντας την δυνατότητα να περάσει αβίαστα από το γέλιο στην σοβαρότητα, ανάλογα με το τι ζητά η κάθε περίσταση. Στιγμές τέτοιες είχαμε πολλές. Και από τις καλές και από τις «ανάποδες». Εκείνη, όμως, που μου έχει μείνει περισσότερο από την χρονιά που πέρασε αφορά την στιγμή που ήρθε στο newsroom η είδηση ότι βρέθηκε η σορός του Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Από τις 6 Φεβρουαρίου που χάθηκαν τα ίχνη του άτυχου νέου, στο διαδίκτυο κυκλοφορούσαν υποθέσεις, σενάρια, φόβοι, υποψίες, ύποπτοι και σιωπή. Πολλή σιωπή. Γύρω από τη ζωή του, γύρω από την καθημερινότητά του, γύρω από την βία και τον φόβο. Όπως συνέβη σε όλους μας, αυτή η υπόθεση μου είχε προκαλέσει ανησυχία. Παρακολουθώντας «από μέσα» το ρεπορτάζ της HuffPost Greece γύρω από την υπόθεση αυτή, τα ερωτηματικά μεγάλωναν και η ελπίδα γινόταν ολοένα και μικρότερη. Μέχρι που την Κυριακή 15 Μαρτίου, η ελπίδα αυτή χάθηκε εντελώς. Την θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνη την ημέρα. Ήταν Κυριακή πρωί και στο γραφείο βρισκόμασταν μόνο 3 άτομα. Όταν το τηλέφωνο, της αρχισυντάκτριας, Αθηνάς Παπακώστα, χτύπησε θυμάμαι ακόμα την φωνή της. Θυμάμαι να την ακούω να ρωτάει επίμονα αν είναι αλήθεια, αν τον βρήκαν, αν είναι εκείνος. Τα λεπτά που πέρασαν, μέχρι να επιβεβαιώσουμε την πληροφορία, ώστε να είμαστε σίγουροι πριν την «ανεβάσουμε», πέρασαν αργά, αλλά με ψυχραιμία και νηφαλιότητα καταφέραμε να δώσουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν (για την ακρίβεια, πρώτοι από όλους) την είδηση στους αναγνώστες μας. Μέσα σε λίγα λεπτά, ήταν γνωστό σε όλους ότι η σορός του Βαγγέλη βρέθηκε. Γνωστά και όλα όσα ακολούθησαν. Αν και η δύναμη του διαδικτύου και η ταχύτητα που έχει να προωθεί την πληροφορία είναι γνωστές, υπάρχουν κάτι τέτοια περιστατικά, τέτοιες στιγμές, συναισθηματικά φορτισμένες που καταλαβαίνει κανείς τη σημασία και το βάρος που κουβαλά στις πλάτες του ένα τόσο δυναμικό μέσο.
Αγγελική Κουγιάννου
News Editor
Το email του διευθυντή μας που μας ζητούσε να γράψουμε μια παράγραφο για τον ένα χρόνο της HuffPost Greece με βρήκε στη Μυτιλήνη. Για ρεπορτάζ για το προσφυγικό. Ούτε να σκεφτώ δεν μπορούσα. Ήμουν σε άλλη διάσταση, σε άλλη πραγματικότητα. Μετά θυμήθηκα πως έχουμε νιώσει έτσι πολλές φορές μέσα στον ένα χρόνο λειτουργίας της HuffPost Greece. Με το καλημέρα σας εκλογές, πρώτη φορά αριστερά, ξενύχτια (πολλά ξενύχτια), διαπραγματεύσεις, δημοψήφισμα, εκλογές (ξανά). Βγήκαμε στον αέρα σε εποχές που γράφεται ιστορία και εμείς είμαστε εδώ για να την καταγράψουμε.
Εκτός από την εμπειρία της Μυτιλήνης, μια ακόμη ξεχωριστή προσωπική στιγμή ήταν η συνάντησή μου με τη Μυρτώ, που παλεύει να ξανακερδίσει όσα της στέρησε η επίθεση που δέχθηκε στην Πάρο. Θα κλείσω αυτή την αναπόληση με μια προσωπική, ντροπιαστική αλλά παράλληλα πολύ αστεία στιγμή. Όταν σε liveblog για συζήτηση στη Βουλή και μεταδίδοντας ομιλία του Ευάγγελου Μεϊμαράκη, αντί για «επόμενο βήμα» έγραψα «επόμενο βλήμα».
Να τα εκατοστήσουμε!
Κωνσταντίνος Μαυραγάνης
Νews Editor
Η χρονιά στο σύνολό της νομίζω ότι ήταν μάλλον...σκληρή για ένα μέσο, το οποίο κάνει τα πρώτα του βήματα στον στίβο της επικαιρότητας: Οι καταιγιστικές εξελίξεις εντός και εκτός των συνόρων επέβαλαν τους δικούς τους ρυθμούς- πραγματικά, δεν θυμάμαι άλλη τόσο «γεμάτη» χρονιά από πλευράς ειδησεογραφίας, διεθνούς και εγχώριας μέσα στα τελευταία 6 χρόνια. Από αυτή την άποψη, θεωρώ πως η ομάδα της HuffPost Greece δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως πέρασε «δια πυρός και σιδήρου»- και η προσωπική μου εκτίμηση και εικόνα είναι ότι στάθηκε και με το παραπάνω στο ύψος των περιστάσεων, από κάθε άποψη, επιτυγχάνοντας παράλληλα τη δημιουργία της δικής της ταυτότητας μέσω παραγωγής πρωτογενών θεμάτων, πέρα και πάνω από τις επιταγές της επικαιρότητας.
Γίνεται εύκολα αντιληπτό- στο πλαίσιο των καταιγιστικών εξελίξεων στις οποίες αναφέρθηκα παραπάνω- ότι η επιλογή μιας συγκεκριμένης στιγμής είναι ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Επιλέγοντας, κινήθηκα μάλλον μεταξύ του «Norman Atlantic» (με τη συνακόλουθη, άνευ προηγουμένου, επιχείρηση έρευνας και διάσωσης - ένα συμβάν το οποίο κυριολεκτικά μας «υποδέχτηκε» κατευθείαν στο άνοιγμα της πρωινής βάρδιας) και της συνέντευξης Τύπου Βαρουφάκη- Ντάισελμπλουμ με τη διαβόηση χειραψία («τι του είπε; τι του είπε;»), καθώς και την τρομοκρατική επίθεση στο Charlie Hebdo ή τη συντριβή του Airbus της Germanwings στις Άλπεις. Ωστόσο, κατέληξα στο μεταμεσονύκτιο διάγγελμα του Αλέξη Τσίπρα για το δημοψήφισμα: Ήμασταν βραδινή βάρδια και είχαμε κλείσει χωρίς να έχει προκύψει κάτι (θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στην τηλεόραση στην αίθουσα σύνταξης έπαιζε ταινία όταν την έκλεισα). Επιστρέφω στο σπίτι -που, κατά ευτυχή συγκυρία, βρίσκεται ιδιαίτερα κοντά στο γραφείο, 5 με 10 λεπτά- και κάθομαι στον υπολογιστή, ο οποίος ήταν αφημένος (ως συνήθως) ανοικτός. Και βρίσκομαι μπροστά σε μια θύελλα εκτάκτων ενημερώσεων ότι εντός ολίγου επίκειται διάγγελμα Τσίπρα. Ακολουθούν πυρετώδεις επικοινωνίες, έκτακτες αλλαγές στη σελίδα από τα σπίτια μας και...θέσεις μάχης, ποιος στήνει εγγραφή και κρατάει τα λεγόμενα, ποιος αλλάζει homepage και ούτω καθεξής. Και...εγένετο δημοψήφισμα.
Κρίνοντας από το '15 - με τις δύο εκλογικές του αναμετρήσεις, το δημοψήφισμα, την έξαρση της τρομοκρατίας (τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές ο κόσμος ακόμα είναι σοκαρισμένος από τη μεγάλη επίθεση στο Παρίσι), την ψύχρανση του κλίματος μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, την οικονομική κρίση και όλα τα υπόλοιπα που μας απασχόλησαν μέσα στο έτος, αναρωτιέται δόκιμα κανείς τι θα μας φέρει το '16. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η ομάδα της HuffPost Greece θα είναι εδώ για να το καλύψει.
Κατερίνα Πρίφτη
News Editor
Καλοκαιράκι. 13 Αυγούστου και ημέρα ψήφισης του τρίτου Μνημονίου στη Βουλή. Είμαστε προετοιμασμένοι για όλα…Ψέματα. Δεν ήμασταν. Γιατί δεν φανταστήκαμε πως η ψηφοφορία θα γίνει τελικά το πρωί της επόμενης ημέρας γύρω στις 10! Ο τίτλος στο πρώτο θέμα της σελίδας αλλάζει από «Μαύρα Μεσάνυχτα» σε «Ολονυχτία» για να γίνει κατά τις 6 το πρωί «Ξημερώσαμε». Η κούραση, η νύστα και ο εκνευρισμός της αναμονής φέρνει μερικά…γαλλικά για αυτούς που μας ξενυχτάνε αλλά και γέλιο! Νευρικό γέλιο, με αστεία που μόνο εμείς εκτιμούσαμε εκείνη τη στιγμή όπως για το πως οι συνάδελφοι της πρωινής βάρδιας θα έρθουν να μας βρουν κοκαλωμένους στα γραφεία μας στις 7πμ. Κάπου γύρω στις 4 το πρωί και επιστρέφοντας στο newsroom -έχοντας κάνει ακόμη ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι και μάλλον την 8 ή 9 επιδρομή στο αυτόματο μηχάνημα με τα snacks και τους χυμούς- αντικρίζω μια εικόνα από αυτές που σε κάνουν να μετανιώνεις που δεν σήκωσες το κινητό να τραβήξεις φωτογραφίες. Ένας εξαθλιωμένος αρχισυντάκτης, ο Φώτης Νάκος που προσπαθεί να βολευτεί στην καρέκλα του μπας και καταφέρει να τον «κλέψει» για λίγα λεπτά. Η Βασιλική Ζιώγα υπεύθυνη για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσπαθεί να βολέψει κάπου τα πόδια της αφού έχει πιαστεί όλη τη μέρα- και τη νύχτα- στην καρέκλα ενώ κρατιέται όρθια με το ζόρι ακουμπώντας στα χέρια της. Και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο…«Μα καλά είστε ακόμη εκεί;». Ναι ήμασταν. Από νωρίς το μεσημέρι της 13ης έως τις 7 το πρωί της 14ης. Περιμένοντας…
Στέφανος Νικήτας
Viral Editor
Δράκοι, εξωγήινοι, περίεργα πλάσματα, η υποψήφια δήμαρχος Οδησσού που εκάνε στριπτίζ στην κάμερα και τρέλανε τους ψηφοφόρους, η σέξι Σόνια που ήταν πεζοναύτης και λεγόταν Μάθιου, ...και άλλες πολλές (κανονικές) ανθρώπινες ιστορίες που έγιναν γνωστές από την αυταπάρνηση που έδειξαν οι πρωταγωνιστές τους. Όλα αυτά είναι θέματα που γράφτηκαν με μια δόση προσωπικής τρέλας και κάποιες φορές σας έκαναν να γελάσετε και άλλες να συγκινηθείτε. Κάθε μέρα γράφαμε και μια νέα “κουφή”, περίεργη, προκλητική, ιστορία που μοιραζόντουσαν οι χρήστες του διαδικτύου σε όλον το κόσμο, την ώρα που στο newsroom οι άλλοι συνάδελφοι έδιναν μάχη με την ειδησεογραφία.
Η πρώτη μας χρονιά είχε τα πάντα και καταφέραμε να ανταποκριθούμε. Ποιος ξεχνά τα ξενύχτια των Eugogroup, τις δύο εθνικές εκλογές, το δημοψήφισμα, την επιβολή capital controls, την ψήφιση στη Βουλή του νέου μνημονίου. Ήταν μια χρονιά με τραγικά γεγονότα στον κόσμο, ωστόσο εγώ έπρεπε να είμαι στον «κόσμο μου». Έπρεπε να βρω τη ψυχική δύναμη να ψάξω και να γράψω θέματα που σας έκαναν κάποιες φορές να γελάσετε, κάποιες φορές να ταυτιστείτε με τον πρωταγωνιστή τους και άλλες φορές να τσαντιστείτε μαζί μου και να πείτε: «τι μας λέει αυτός τώρα, μα αυτό δεν είναι είδηση». Αυτό είναι το Viral. Μια φωτογραφία, ένα βίντεο, μια ιστορία που σε πολύ λίγο χρόνο μοιράστηκε στους χρήστες του Διαδικτύου και τις περισσότερες φορές δεν έχει σχέση με όσα συνέβησαν φέτος στην Ελλάδα.
Νάγια Κωστιάνη
News Editor
Μερικοί από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου είναι Σκορπιοί στο ζώδιο -δηλαδή τρομερά ελκυστικοί, παθιασμένοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι αλλά η σχέση μαζί τους έχει πολλές απαιτήσεις και χρειάζεται συνεχή και αφοσιωμένη δουλειά (και γερά νεύρα). Οπότε δεν είναι τυχαίο που η Huffington Post Greece, η οποία μπήκε στη ζωή μου πριν από εννέα μήνες, είναι Σκορπιός στο ζώδιο. Όχι, εντάξει, δεν έχω ιδέα από ζώδια, το ότι η HuffPost Greece όμως έχει γίνει το δεύτερο σπίτι μου -κυριολεκτικά- είναι γεγονός. Το είχα υποπτευθεί πως θα συνέβαινε όταν, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα μου ως συντάκτρια στο πολιτιστικό τμήμα της, είχα αρχίσει να «βαράω» 12ωρα στο γραφείο. Όχι γιατί με ανάγκαζαν, αλλά γιατί ήθελα. Επειδή είχα βρει επιτέλους το μέσο όπου μπορούσα να γράφω για θέματα που με αφορούσαν πραγματικά και το οποίο με παρότρυνε να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου. Όπως το πρώτο μου μεγάλο ρεπορτάζ για την HuffPost Greece με θέμα το Νεώριο Σύρου, χάρη στο οποίο πέρασα ένα ολόκληρο απόγευμα με έναν συναρπαστικό άνθρωπο που είχε ακόμα πιο συναρπαστικές ιστορίες να αφηγηθεί.
Αυτό όμως που θα μου θα θυμάμαι για πάντα από τον πρώτο χρόνο της HuffPost Greece, είναι πως χωρίς τη στήριξη των συναδέλφων μου μάλλον δεν θα είχα τρέξει ποτέ στον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Πέρα από την πλάκα που κάνουμε καθημερινά στο newsroom και πέρα από την ένταση και τον πανικό και τις ατελείωτες ώρες παρακολούθησης Eurogroup και Βουλής που μας φέρνουν στα όριά μας, όλοι αυτοί οι τρομεροί τύποι με τους οποίους συνεργάζομαι με πίεσαν όχι μόνο να δηλώσω συμμετοχή στον Μαραθώνιο αλλά και να αρχίσω να γράφω ένα blog, στο οποίο θα καταγράφω όλη μου τη διαδρομή, από τις προπονήσεις μέχρι τον τερματισμό. Και όλα αυτά επειδή πίστεψαν σε μένα. Το αποτέλεσμα ήταν, αφενός, να ζήσω την πιο υπερβατική στιγμή στην μέχρι τώρα ζωή μου και, αφετέρου, να νιώθω απίστευτα περήφανη κάθε εβδομάδα επί δύο μήνες, βλέποντας πόσος κόσμος ταυτιζόταν με όσα περνούσα αλλά και πόσοι έπαιρναν θάρρος και έμπνευση από αυτά. Είναι από αυτές τις εμπειρίες που ειρωνεύεσαι, μέχρι να σου συμβούν και να διαπιστώσεις από πρώτο χέρι το ειδικό βάρος που κουβαλούν και τη σημασία που έχει για εσένα.
Υποθέτω πως στη δεύτερη χρονιά της HuffPost Greece θα προσπαθήσουν με πείσουν να λάβω μέρος σε κάποιο αγώνα δρόμου 150χλμ. στην έρημο ή να πηδήξω από αεροπλάνο με μια ομπρέλα και έπειτα να γράψω για αυτό. Το πρόβλημα είναι πως κατά πάσα πιθανότητα θα το κάνω, για να μην τους χαλάσω το χατίρι. Τουλάχιστον ξέρω από τώρα πως την επόμενη θα με περιμένουν ραβασάκια με γλυκόλογα και καρδούλες στο γραφείο μου. Τέτοιοι είναι όλοι τους.
Βασιλική Ζιώγα
Social Media Editor
Όταν ανέλαβα τη θέση της Social Media Editor, δεν είχα πραγματικά ιδέα για τις προκλήσεις που θα αντιμετώπιζα. Πήρα μία πρώτη γεύση στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, αλλά δεν περίμενα με τίποτα όσα θα ακολουθούσαν. Οι πρώτες τρομοκρατικές επιθέσεις στην Γαλλία, τα απανωτά Eurogroup -και τα ξενύχτια που το συνόδευσαν-, η νύχτα του δημοψηφίσματος, τα capital controls, οι εκλογές που έγιναν ξανά μέσα σε μόλις λίγους μήνες και τα νέα χτυπήματα στο Παρίσι. Τώρα που κοιτάω πίσω, νιώθω πως όλα αυτά τα γεγονότα – αν και δυσάρεστα – έδωσαν την μοναδική ευκαιρία στην ομάδα της HuffPost Greece να «ωριμάσει», απότομα μεν, εντυπωσιακά δε. Η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι εκείνη η Παρασκευή που είχα πιστέψει ότι επιτέλους θα περάσω ένα ήσυχο βράδυ στον καναπέ μου, όταν ξαφνικά μου τηλεφώνησαν για να με ενημερώσουν ότι...έρχεται το δημοψήφισμα. Όταν θυμάμαι τις σκηνές πανικού που ακολούθησαν στο σαλόνι μου ενώ προσπαθούσα να ανοίξω τον υπολογιστή γελάω (το ίδιο και όλο το newsroom).
Αλέξανδρος Κλώσσας
Οικονομικός Συντάκτης
Η δημοσιογραφία είναι ένα μάλλον δύσκολο επάγγελμα, με πολλούς μάλλον δύσκολους ανθρώπους και πολλές μάλλον δύσκολες συνεργασίες. Όταν χτυπάει το τηλέφωνο ενός δημοσιογράφου στην άλλη άκρη της γραμμής θα είναι ένας μάλλον δύσκολος προϊστάμενος που θα θέλει να είχες ολοκληρώσει «χθες» μια μάλλον δύσκολη αποστολή και μάλλον δεν θα στο ζητήσει και με τον καλύτερο τρόπο. Κι όμως σε αυτή τη γωνιά του διαδικτύου εργάζονται άνθρωποι που σίγουρα θα σου πουν καλημέρα-καλησπέρα, σίγουρα θα σε ρωτήσουν αν μπορείς να κάνεις κάτι και σίγουρα θα συζητήσουν μαζί σου τους τρόπους για να βρεθεί η λύση που θα κάνει τη HuffPost Greece ακόμα καλύτερη!
Δημοσθένης Γκαβέας
News editor
Εντάχθηκα στο δυναμικό της HuffPost Greece τον Μάρτιο του 2015, δηλαδή μόλις τέσσερις μήνες μετά την έναρξη της λειτουργίας της στην Ελλάδα και μέχρι σήμερα μαζί με τους συναδέλφους μου βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια σειρά γεγονότων που μπορεί κάποιος να τα αποκαλέσει ιστορικά. Στη δημοσιογραφική μου πορεία δεν θυμάμαι να συνέβησαν τόσα πολλά και σημαντικά γεγονότα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Τι να πρωτοθυμηθώ, τι διαπραγματεύσεις και την αγωνία για την πορεία της χώρας; Τα Eurogroup και τις Συνόδους Κορυφής; Το δημοψήφισμα; Τα capital controls; Την προεκλογική περίοδο; Τις εκλογές; Τις ολονύχτιες συνεδριάσεις της Βουλής; Τα ναυάγια στο Αιγαίο με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες; Γεγονότα, που ξέφευγαν από το τοπικό και είχαν πλέον διεθνή αντίκτυπο. Όμως σημειώθηκαν και άλλα συγκλονιστικά περιστατικά με πιο πρόσφατο το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι και δεν ξέρω εάν συμβαίνει κάτι άλλο τούτη την ώρα που διαβάζονται αυτές εδώ οι γραμμές.
Η αξιοπιστία που χαρακτήρισε την μετάδοση και την ανάλυση της είδησης επιτεύχθηκε χάρις στον επαγγελματισμό των εργαζομένων, στην χωρίς ωράριο εργασία που απαιτήθηκε αρκετές φορές και στη δημοσιογραφική «τρέλα» που είχε ο καθένας από εμάς. Υπό αυτές τις δύσκολες και απαιτητικές συνθήκες σφυρηλατήθηκε και ενώθηκε η ομάδα που συγκροτεί τη HuffPost Greece. Ευχή όλων μας πιστεύω πως είναι να μεταδώσουμε καλύτερα και πιο αισιόδοξα νέα για την πατρίδα μας και τον κόσμο όλο και να εκτιμηθούν, όπως και να αξιοποιηθούν τα ταλέντα και οι ικανότητες που ο καθένας από εμάς έχει. Η Huffpost Greece μπορεί να αποτελέσει ορόσημο στη ελληνική δημοσιογραφία.
Μαριαλένα Περπιράκη
News Editor
Στην Huffpost Greece ξεκίνησα να εργάζομαι ως μαθητευόμενη τον Μάρτιο και τρεις μήνες αργότερα μου δόθηκε η ευκαιρία να γίνω επίσημο μέλος του newsroom και της μεγάλης οικογένειας της Huffington Post που εκτείνεται σε 15 χώρες του κόσμου. Δίπλα σε έμπειρους δημοσιογράφους, έμαθα να εντοπίζω, να αξιολογώ και να μεταδίδω πληροφορίες γρήγορα και άμεσα, όπως ορίζει το διαδίκτυο. Χάρη στην αξιοπιστία της επωνυμίας, είχα την δυνατότητα να συνομιλήσω με διακεκριμένους ακαδημαϊκούς, όπως ο Peter Hall, για θέματα που αφορούν την Ελλάδα και όχι μόνο. Δοκιμασίες υπήρξαν πολλές, καθώς δεν είχα προηγούμενη εμπειρία στην ειδησεογραφία, ενώ για πρώτη φορά εκπροσωπούσα ένα διεθνώς αναγνωρισμένο μέσο ενημέρωσης. Επίσης, ξεκίνησα να δουλεύω σε μία από τις δυσκολότερες για την Ελλάδα περιόδους, με πολλές αλλαγές, Eurogroup, εκλογές, δημοψηφίσματα…
Αν ξεχώριζα κάποια ιδιαίτερη στιγμή, θα ήταν η προηγούμενη Παρασκευή. Ήμασταν στο γραφείο με τον Δημοσθένη, βραδινή βάρδια, και ανησυχούσα ότι δεν θα έχουμε αρκετά θέματα για τα social media, όταν ξαφνικά «έσκασε» η είδηση των επιθέσεων στο Παρίσι. Δύο άτομα καταφέραμε να καλύψουμε γρήγορα την έκτακτη είδηση, κρατώντας πάνω από όλα την ψυχραιμία μας.
Αλέξανδρος Γαγλίας
News Editor
Παρότι δεν είμαι παρών παρά "αραιά και που" στο newsroom της HuffPost- αφού στο ελεύθερο ρεπορτάζ και τη δημοσιογραφική έρευνα όπου εργάζομαι, παραφράζοντας το γνωστό λαϊκό άσμα, "γραφείο μου είναι ο δρόμος...", μόνο καλές εντυπώσεις έχω από τους συναδέλφους εκεί. Όχι για να ευλογήσω τα γένια μας... αλλά είχα την τύχη στην Huffington να εξακολουθήσω μια παράδοση των λίγων αλλά καλών συνεργασιών που έχω συνάψει στη δημοσιογραφία- νέοι συνάδελφοι, αρχισυντάκτες και διευθυντές που ποτέ δεν λογόκριναν τις ιδέες ή τα κείμενά μου, που σε αυτούς τους λίγους μήνες ποτέ δε με ώθησαν να αυτολογοκριθώ.
Στον προσφυγικό καταυλισμό του Ελαιώνα, στις αρχές του Σεπτέμβρη γνώρισα τον μικρό Σαιεντ Αχμάν. Αντιγράφω από το κείμενο που παρέδωσα προς δημοσίευση, και όπως πάντα δημοσιεύτηκε "απείραχτο"- Γνωρίζω εκεί, με τον μόνο τρόπο που μπορείς να γνωρίσεις ένα παιδί 2-3 χρονών τον Σαιέντ Αχμάν, έναν μπόμπιρα που λίγο να τον «τσίγκλαγες», ξεκαρδιζόταν στα γέλια. Μου θυμίζει την κόρη μου, κυρίως ότι τα παιδιά παντού είναι ίδια- και για τις ψυχές μας πολύτιμα. Μαζί του έβγαλα την μοναδική ίσως φωτογραφία που έχω βγάλει με μένα στο κάδροτην ώρα του ρεπορτάζ. Τις επόμενες μέρες- και ακόμη- αυτό το πιτσιρίκι και η οικογένεια του περνάνε από το μυαλό μου κάθε φορά που ανακύπτει και επανέρχεται το προσφυγικό ζήτημα- "που να 'ναι αυτός ο "μπόμπος" τώρα σκέφτομαι, ποια σύνορα της (δια)φωτισμένης Ευρώπης να ξεπερνά στην αγκαλιά του πατέρα του. Ελπίζω να έφτασε στον προορισμό του.
Αστεία στιγμή; Υπάρχουν κι αυτές. Κάνω κάθε μέρα για τις ανάγκες της δουλειάς δεκάδες τηλέφωνα, τόσα ώστε υπάρχουν καθημερινά φορές που κλείνω το ακουστικό με το μυαλό μπλοκαρισμένο τραγικοκωμικά... Πριν κάποιους μήνες είχα καλέσει μια ΜΚΟ όπου εργαζόταν ένας καλός φίλος και συνεργάτης σε δημοσιογραφικές/ εκδοτικές απόπειρες. Τον είχα δει την προηγούμενη- το είχα πάνω στη φούρια ξεχάσει. "Καλημέρα σας", κάνω το ευγενικό μπάσιμο... "λέγομαι Αλέξης Γαγλίας και είμαι δημοσιογράφος της Huffington Post". "Πως λέγεστε;", ακούω να μου απαντά χωρίς πάλι να αντιληφθώ τη γνώριμη φωνή του φίλου. "Γαγλίας", του επαναλαμβάνω. "Δε μιλάμε σε μαλάκες κύριε", ακούω από το ακουστικό... και μένω κάγκελο. Το γράφω και γελάω... Χρόνια πολλά σε όλους.
Bαγγέλης Τριάντης
News Editor
Μία από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές στην Τhe Huffington Post ήταν όσα έζησα λίγες ημέρες αφότου πρωτοήρθα στην δουλειά. Ήταν οι μέρες που οι διαπραγματεύσεις κυβέρνησης και δανειστών βρισκόταν στην πιο κρίσιμη στιγμή και λίγο μετά προκηρύχθηκε και το δημοψήφισμα. Άγχος, ξενύχτι και κέφι για το κυνήγι της είδησης, όπου κατάλαβα ότι η συνταγή της επιτυχίας είναι το όμορφο κλίμα και η άριστη συνεργασία με καλούς συναδέλφους.
Έμη Λιβανίου-Ζησιοπούλου
Yπεύθυνη «Special Edition»
Ένας χρόνος Huffington Post Greece λοιπόν! Προσωπικά τον έχω απολαύσει πολύ! Είναι το «Special Edition» ένα κομμάτι δουλειάς που αγαπώ, το να κάνω συνεντεύξεις ωραίων ανθρώπων. Εύχομαι από καρδιάς αυτό το διεθνές μέσο που έχει δώσει την ευκαιρία σε όλους μας να εργαζόμαστε αξιοπρεπώς να συνεχίσει την ανοδική πορεία του και να κατακτήσει την πρώτη θέση επιλογής ενημέρωσης των αναγνωστών της χώρας μας!
Η Huffington Post Greece, όμως, μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω και όλους εσάς τους νέους και παλαιότερους συναδέλφους στο newsroom που είστε τόσο περισσότερο gadgetάκιδες από εμένα! Τώρα όσον αφορά στις αστείες στιγμές, τι γίνεται; Μήπως κάνετε τις πλάκες κρυφά. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη πλάκα είναι ότι είστε πολύ σοβαροί όταν συναντιόμαστε. Αυτά τα ολίγα με άπειρες ευχές για καλή δύναμη σε όλους μας!
Μαίρη Μπενέα
Δικαστικό ρεπορτάζ
Καλύπτω πολλά χρόνια το Δικαστικό Ρεπορτάζ. Έχω γράψει και έχουν δημοσιευτεί εκατοντάδες κείμενα μου. Στη Huffington Post Greece ξεκίνησα να δουλεύω, τον περασμένο Φεβρουάριο, για να καλύψω τη δίκη του πρώην υπουργού Γιώργου Παπακωνσταντίνου, για τη λίστα Λαγκάρντ, που έγινε στο Ειδικό Δικαστήριο, στην επιβλητική αίθουσα των συνεδριάσεων της Ολομέλειας του ΑΠ, εκεί όπου δικάστηκε πριν από χρόνια και ο Ανδρέας Παπανδρέου.. Όταν παρέδωσα το πρώτο μου κείμενο στο Νίκο, ένοιωσα όπως στο.. πρώτο μου κείμενο στη δημοσιογραφία: Τρακ και άγρια χαρά, όταν τον άκουσα να λέει «Αυτό ακριβώς θέλουμε!» Από τις πιο αστείες στιγμές, που θυμάμαι; Όταν κατηγορούμενος... κοιμήθηκε στο εδώλιο και τον ξύπνησαν για να απολογηθεί!.. Η πιο συγκινητική; Όταν ανακάλυψα ότι, πεντάχρονο αγόρι, που σκούπιζε με τα γυμνά του χέρια το χιόνι από τα σκαλιά της Εισαγγελίας, ήταν ο γιός της καθαρίστριας, που τον έπαιρνε στη δουλειά «για να μη γίνω αλήτης!», όπως μου είπε ο ίδιος ο μικρός. Και η πιο ξεχωριστή; Όταν ρώτησα το Νίκο Κοεμτζή τι του έχει λείψει 26 χρόνια στη φυλακή; Και μου απάντησε σαν μίλαγε για το πιο ακριβό πράγμα στον πλανήτη: «Ένα τσαμπί σταφύλι βρε παιδί μου. Ένα τσαμπί σταφύλι...».
Γιάννης Πιτταράς
Πολιτικός Συντάκτης
Ποτέ δεν μου άρεσαν τα γενέθλια, για έναν και μόνο λόγο. Σε υποχρεώνουν να κοιτάξεις πίσω και να ανακαλέσεις στη μνήμη σου γεγονότα που σε αρκετές περιπτώσεις θα ήθελες να ξεχάσεις. Θα κάνω μια εξαίρεση πηγαίνοντας ακριβώς στο σημείο «μηδέν», την ημέρα που βγήκε στον αέρα η HuffPost Greece, γιατί αυτή δεν θα την ξεχάσω ποτέ! Την στιγμή, δηλαδή που είδα το θέμα που είχα γράψει να γίνεται πρώτο θέμα στην HuffPost Greece παγκοσμίως και τις δικές μου λέξεις να αναπαράγονται στα κινεζικά, τα αγγλικά, τα ιταλικά και τα γαλλικά...Στην πραγματικότητα ήταν τα λόγια του Προέδρου της Δημοκρατίας που έκαναν τον γύρο του κόσμου όταν έλεγε: «Πολλές φορές η τρόικα δείχνει μια σκληρότητα σαν να μην απευθύνεται σε ανθρώπους και να απευθύνεται σε βράχους». Για αυτό δεν μου αρέσουν τα γενέθλια, γιατί διαπιστώνω ένα χρόνο μετά ότι βρισκόμαστε ως χώρα στο ίδιο ακριβώς σημείο...
Αλέξανδρος Καλαφάτης
Αστυνομικός Συντάκτης
Ένας χρόνος ήταν και τα γεγονότα έβαλαν το χεράκι τους για να περάσει πιο γρήγορα από οποιονδήποτε άλλον. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ήταν η αντίδραση του Φώτη στα ξεκινήματα όταν έγινε το τρομοκρατικό χτύπημα στο κτίριο της ισραηλινής πρεσβείας στο Ψυχικό. Είχα κοιμηθεί στις 1.30 και η επίθεση έγινε δύο ώρες μετά. Το τηλέφωνο χτυπούσε αλλά δεν υπήρχε κάποιος που να μπορεί να το ακούσει. Με το πέμπτο τηλεφώνημα ξύπνησα. «Αργήσαμε», μου λέει ο Φώτης με φωνή που δεν έβγαινε από τη νύστα. «I know», του απαντώ και ανοίγω υπολογιστή…
Ανίτα Στεφάνου
Γενική Διευθύντρια
Εδώ και ένα χρόνο έχω την τύχη να ζω την προσπάθεια και τον αγώνα, τις δυσκολίες, τις χαρές, τις αγωνίες και τις επιτυχίες της δημοσιογραφικής ομάδας της Huffington Post Greece από κοντά. Η ομάδα μεγαλώνει και εξελίσσεται και μαζί τους όλοι εμείς που είμαστε δίπλα τους και αφουγκραζόμαστε τις συζητήσεις και τα διλήμματά τους, τις αποφάσεις και τις επιλογές τους. Χρόνια μας πολλά λοιπόν, να τα εκατοστήσουμε, με δύναμη και αποφασιστικότητα για νέες επιτυχίες.
Τάσος Αργυρός
Εμπορικός Διευθυντής
15 μήνες πίσω. Η πρόταση να ενταχθώ στο δυναμικό της Huffington Post Greece. Στάθμισα τρία πράγματα. Την δύναμη της εταιρίας. Την δύναμη του Brand. Και, κυρίως, τη δύναμη της ομάδας. Και ξεκινήσαμε.
H HuffPost Greece είναι εδώ. Ένα χρόνο πλέον. Αφουγκράζεται, προσαρμόζεται, ανανεώνεται, ομορφαίνει, εξελίσσεται….είναι εδώ. Κι οι αναγνώστες της το ίδιο. Πληθαίνουν, μεγαλώνουν, ωριμάζουν, διεκδικούν, απαιτούν, γκρινιάζουν, ευχαριστούν…αλλά είναι πάντα εδώ, δίπλα μας.
Πίσω από αυτό το αναγνωρίσιμο, οικείο, ευχάριστο «HuffPost Greece» που μας ενώνει, μια ομάδα είναι πάντα εδώ. Παλεύει, αγωνιά, ξενυχτά, προβληματίζεται, δημιουργεί. Κι η υπόσχεση που δώσαμε ακριβώς ένα χρόνο πριν…. Να συνεχίσουμε τη συζήτηση, το διάλογο με όλους. Κι αυτή είναι πάντα εδώ. Ολοζώντανη και πιο επίκαιρη από ποτέ.
Κώστας Πουλακίδας
Kυβερνητικό Ρεπορτάζ
Παροχή υπηρεσιών ενημέρωσης εξ αποστάσεως. Αυτή είναι η δουλειά που μου ζήτησαν πριν από ένα χρόνο. «Θα γράφεις για την κυβέρνηση», μου είπαν. Τα είδα καλά, ευγενικά, νέα παιδιά, με ειλικρίνεια μίλησαν (στο επάγγελμα δεν το κάνουν όλοι…), η ιδέα μου φάνηκε καλή, αλλά την πάτησα, γιατί το 2015 το κυβερνητικό ρεπορτάζ πέρασε από χίλια κύματα - με τόσες αλλαγές και ανακατατάξεις στη διαπραγμάτευση, το δημοψήφισμα, τις δύο εθνικές εκλογές, τον ανασχηματισμό, αν ήταν θερμόμετρο, θα έσπαγε. Τες πα. Το «μαγαζί» είναι οργανωμένο, άκρως επαγγελματικό και δημοσιογραφικά δεοντολογικό. Αυτό σήμερα είναι υπεραρκετό.