Και όμως υπάρχουν και καλοί δαίμονες. Λέγονται «String Demons», δηλαδή «Δαίμονες των Εγχόρδων» και μας …κολάζουν με τις μουσικές τους, και κυρίως με τις feelgood διασκευές τους, για βιολί και τσέλο, πασίγνωστων κομματιών της κλασικής, της hard rock αλλά και της δημοτικής μουσικής –διασκευές που απλώς σε ξεσηκώνουν. Ο λόγος για δύο ταλαντούχα νεαρά αδέρφια: τον Κωνσταντίνο (τσέλο) και την Λυδία (βιολί) Μπουντούνη, παιδιά δύο σπουδαίων δεξιοτεχνών της κιθάρας: του Βαγγέλη Μπουντούνη και της Μάρως Ραζή –δίδυμο στην κιθάρα αλλά και τη ζωή. Οι δύο νεαροί μουσικοί χαράζουν με επιτυχία τον δικό τους δρόμο και ήδη μετρούν δύο άλμπουμ.
Τους πρωτοακούσαμε πριν λίγο καιρό στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους και απλώς κολλήσαμε. Τα παιδιά στο κοινό, εκστασιασμένα, ζητούσαν συνεχώς κι άλλο. Πραγματικοί σώουμεν, θα εμφανιστούν τις δύο ερχόμενες Πέμπτες (8 και 15 Μαρτίου) στο «Half Note Jazz Club» στο Μετς (Τριβωνιανού 17).
Σας τους συστήνουμε.
-Πώς σας ήρθε το όνομα String Demons;
«Το String Demons (ελληνιστί Δαίμονες των Εγχόρδων) είναι ένα όνομα που προέκυψε από την ενεργητικότητα και την ένταση που βγάζουμε πάνω στη σκηνή και στο παίξιμο και όχι από οτιδήποτε άλλο! Είμαστε από τους…καλούς δαίμονες, που έχουν ως πυρήνα και στόχο της ζωής τους τη μουσική!».
-Είναι αλήθεια πως παίζετε μουσική από μωρά και μάλιστα μαζί;
«Η αλήθεια είναι ότι λόγω του ότι είμαστε αδέρφια, παίζουμε μαζί σχεδόν από… αγέννητα! Επαγγελματικά, αποφασίσαμε να στραφούμε στη μουσική περίπου στην εφηβεία μας, όταν είδαμε πως η φωτιά που καίει μέσα μας δε θα μπορούσε να σβήσει ακολουθώντας άλλο δρόμο (μπορεί βέβαια ποτέ να μη σβήνει εντελώς!). Από εκεί και πέρα, αυτό που κάνουμε οι δυο μας ως “String Demons” ξεκίνησε ουσιαστικά τέλη του 2014».
-Οι συναυλίες σας είναι ταυτόχρονα και περφόρμανς με χιούμορ, πειράγματα μεταξύ σας κλπ. Αυτό προέκυψε στην πορεία ή σχεδιάστηκε ως μέρος του σώου;
«Αυτό ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή, από τις πρώτες πρώτες συναυλίες των String Demons. Που να δείτε τι γίνεται στις πρόβες! Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε πως αποτελεί πια “μέρος του show”, αλλά έγινε και γίνεται εντελώς αυθόρμητ».
-Με την μουσική σας «επεμβαίνετε» δημιουργικά σε είδη πολύ διαφορετικά μεταξύ τους: από δημοτικά μέχρι κλασική μουσική και χέβι μέταλ. Δίνετε μια νεανική και φρέσκια νότα σε διασκευές από τον Μπαχ μέχρι τα «Καβουράκια». Θεωρείτε πως κλασικές σήμερα μελωδίες έχουν ανάγκη από ένα νέο «κοίταγμα»;
«Τα πάντα έχουν ανάγκη συνεχώς από νέο κοίταγμα. Είναι ο μόνος τρόπος για να προχωρά η μουσική μπροστά. Το θέμα είναι πως οι συγκεκριμένες “επεμβάσεις” από εμάς, το γεγονός δηλαδή ότι μπλέκουμε ετερόκλητα, όπως λένε πολλές φορές, μουσικά είδη μεταξύ τους και μας αρέσει να κάνουμε την “κλασική μουσική” πιο λαϊκή και την “λαϊκή μουσική” πιο κλασική, είναι κάτι που δεν το κάνουμε με το ζόρι, έρχεται από μόνο του, η ματιά μας δηλαδή και να θέλαμε δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική από αυτήν που ακούτε και βλέπετε. Οπότε ό, τι κάνουμε το κάνουμε με απόλυτη ειλικρίνεια, με μεγάλο σεβασμό και αγάπη στη μουσική, πράγμα που κρύβει από πίσω πολλές ώρες δουλειάς και μελέτης, γνώσεις και τεχνική. Και φυσικά χαρά! Τα ακούσματα που έχουμε από μικρά παιδιά στο κεφάλι μας, από την κλασική, τη ρεμπέτικη, τη ροκ, τη heavy metal, την ποπ, την μπαρόκ, τη ρομαντική, την παραδοσιακή μουσική, δε θα μπορούσαν να μην υπάρχουν σε αυτά που παίζουμε, που διασκευάζουμε, που γράφουμε. Είναι εκεί, ως προέκταση των χεριών, του βιολιού και του τσέλου. Το “κοίταγμα” λοιπόν το δικό μας δεν περιλαμβάνει ταμπέλες και στεγανά. Παίζουμε και γράφουμε μουσική που στα δικά μας αυτιά αρέσει! Δουλεύουμε, μελετάμε και την παρουσιάζουμε. Και έχουμε δει πως η αισθητική αυτή έχει απήχηση και αγαπιέται και από τον κόσμο. Τόσο απλά!».
-Πιστεύετε πως οι νέοι απωθούνται από τον συμβατικό τρόπο που ερμηνεύεται η κλασική αλλά και η παραδοσιακή μουσική;
«Νομίζουμε πως οι άνθρωποι περνάμε κάποια φάση στη ζωή μας, κάποια στιγμή, που μας απωθούν σχεδόν τα πάντα. Δεν είναι δηλαδή μόνο θέμα των μουσικών αυτών. Η συμβατικότητα όμως σίγουρα δεν είναι ελκυστική. Πολλές φορές μάλιστα κάνει κακό, γιατί τελικά μπορεί λανθασμένα να χαρακτηριστεί συμβατική η ίδια η μουσική ενώ δεν είναι η ίδια συμβατική, αλλά οι άνθρωποι που παίζουν και την ερμηνεύουν έτσι. Είναι όμως στο χέρι του κάθε ανθρώπου, σε όποια ηλικία και αν είναι, να αποκτήσει την ικανότητα να ξεχωρίζει “την ήρα απ’ το σιτάρι”, δηλαδή το πότε είναι η ίδια η μουσική βαρετή και πότε ο παίκτης, ο ερμηνευτής την πλασάρει και την αγγίζει με τέτοιο τρόπο που να προκαλεί χασμουρητά! Γιατί αλλιώς μπορεί να αποκλείσει κανείς από τη ζωή του μουσικές, κομμάτια, τραγούδια, συνθέτες, προσωπικότητες που θα μπορούσαν να γεμίσουν την ψυχή, το μυαλό και τις αισθήσεις του με τέτοιον τρόπο που ίσως ποτέ να μην είχε φανταστεί. Αυτό είναι κρίμα».
-Σας ενοχλεί όταν κάποιοι μιλώντας για την κλασική μουσική την χαρακτηρίζουν «σοβαρή»;
«Mα η μουσική (η όποια μουσική) είναι σοβαρή. Και χιουμοριστική. Και χαρούμενη. Και μελαγχολική (και τόσο πολλά άλλα, αναλόγως πως νιώθουμε και είμαστε όταν την ακούμε). Η λέξη “σοβαρός” δεν είναι κακή, η λέξη “αποστειρωμένος” είναι. Ίσως κάποιοι άνθρωποι θεωρώντας με αγωνία πως πρέπει να προστατεύσουν κάποια μουσικά είδη να έχουν γίνει υπερβολικοί και να φτάνουν καμιά φορά στα όρια της αποστείρωσης. Η κλασική μουσική δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα μέρος της μουσικής που γράφτηκε πριν από 2,3,4 αιώνες και είχε απ’ ότι φαίνεται την ομορφιά και το βάθος να είναι τρομερά διαχρονική, αφού ακούγεται και παίζεται με αγάπη μετά από τόσους αιώνες. Αντιστοίχως, υπάρχουν κομμάτια της μουσικής αυτής που δεν ακούγονται μέχρι τώρα, είτε γιατί δεν διασώζονται, είτε γιατί δεν υπήρξαν τόσο αγαπητά ανά τους αιώνες ώστε να φτάσουν εδώ σε εμάς. Ο χρόνος θα δείξει τι από τη σημερινή μουσική θα είναι τόσο διαχρονικό ώστε να το ακούν οι άνθρωποι μετά από 2,3,4 αιώνες. Η κλασική μουσική δεν είναι κάτι το βαρύ που πρέπει να μας τρομάζει, δεν είναι το τέρας που θα έρθει να μας φάει! Είναι αυτό που είναι. Γράφτηκε από ανθρώπους άλλων εποχών, με τα ακούσματα και το περιβάλλον άλλων εποχών, αλλά σίγουρα με τα ίδια πάθη και τις αδυναμίες της σημερινής εποχής. Δεν είναι δύσκολο να φανταστείς τον Beethoven μπροστά απ’ το πιάνο του, να πίνει το κρασί του, να θρηνεί έναν χαμένο έρωτα και να γράφει το “Fur Elise”! Απλώς το έκανε τον 19ο αιώνα! Αν είχε γεννηθεί το 1940 ίσως να ήταν ο John Lennon!».
-Πώς είναι να παίζεις με τον αδερφό σου/την αδερφή σου; Τσακώνεστε ποτέ ή το ότι γνωρίζεστε τόσο καλά βοηθά;
«Τσακωνόμαστε πολύ! Και αυτό βοηθά!»
-Στις συναυλίες σας ο Κωνσταντίνος μιλά στο κοινό. Μοιάζει πιο εξωστρεφής ενώ η Λυδία είναι πιο μυστηριώδης και σιωπηλή. Πώς προέκυψαν αυτοί οι ρόλοι;
«Δεν είναι ρόλοι! Είναι αυτό ακριβώς που είμαστε και στη ζωή μας και μεταφέρεται και στη σκηνή».
-Το ιδιαίτερο ντιζάιν του τσέλου και του βιολιού σας εντυπωσίασε στο φεστιβάλ Ολυμπίας. Ήταν «γυμνά», σαν σκελετοί, χωρίς δηλαδή το ξύλο του οργάνου. Έτσι δεν αλλοιώνεται ο ήχος τους;
«Τα όργανα αυτά είναι ηλεκτρικά, γι’ αυτό έχουν άλλο «ντιζάιν». Λειτουργούν δηλαδή μόνο με ηχητική υποστήριξη, ακούγονται ως φυσικά και παίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, οπότε δεν υπάρχει κάποια αλλοίωση».
-Ο πατέρας σας είναι ο γνωστός βιρτουόζος της κλασικής κιθάρας Βαγγέλης Μπουντούνης. Τι γνώμη έχει για τη δουλειά σας;
«Ήταν και είναι πάντα τρομερά υποστηρικτικός, ακόμα και με τα πράγματα που δε συμφωνεί (τουλάχιστον αρχικά!), όπως και η μητέρα μας, η Μάρω Ραζή».
-Με τι κριτήρια επιλέγετε κάθε φορά ποιο κομμάτι θα διασκευάσετε; Αν θα είναι δηλαδή Βιβάλντι, Τσιτσάνης, Iron Maiden ή εκκλησιαστική μουσική;
«Βασιζόμαστε πάνω στους 3 “πυλώνες” μας: τη Heavy Metal, την Κλασσική και την Παραδοσιακή Ελληνική Μουσική. Αυτό ισχύει και για τα εξ’ ολοκλήρου δικά μας κομμάτια! Από εκεί και πέρα, όποια μουσική, μοτίβο ρυθμικό ή μελωδικό, μελωδία, κομμάτι, τραγούδι φτάσει στα αυτιά μας και μας αρέσει πολύ, μας καταβάλλει μία ακατανίκητη επιθυμία να πιάσουμε τα όργανα και να το παίξουμε. Και βγαίνει με τον δικό μας τρόπο! Ούτως ή άλλως, η οποιαδήποτε ταυτότητά μας συνδέεται άρρηκτα με τη φράση που λέει ότι η μουσική είναι μία: η καλή!».
-Μπορούν να επιβιώσουν δυο νέοι καλλιτέχνες (μόνο) από τη μουσική στην Ελλάδα της κρίσης;
«Καλώς ή κακώς, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα στην Ελλάδα, η χώρα αυτή δεν μπορεί να προσφέρει τρομερή βιοποριστική ασφάλεια σε κανένα επάγγελμα τελικά. Αυτό δηλαδή που κάποτε ίσχυε για τη μουσική, τώρα ισχύει για όλα, ανεξαιρέτως! Θα πούμε αυτό: γενικώς είμαστε ευχαριστημένοι και σε αυτό το κομμάτι, όσο το επιτρέπει η χώρα στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Το σημαντικό είναι να κάνει κανείς αυτό που αγαπά, γιατί αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να το κάνει καλά και να ζήσει τελικά από αυτό και κυρίως με αυτό! Εμείς μέχρι τώρα έχουμε λάβει πολλή καλή ενέργεια και ενθουσιασμό από τους ανθρώπους και μία “δίψα” για ωραία μουσική, οπότε είμαστε ευχαριστημένοι».
-Τι θα μας παίξετε στο Half Note;
«Αυτές τις 2 stringdemoνικές συναυλίες, με τίτλο “Full concert in Half Note”, για 2 Πέμπτες, 8 και 15 Μαρτίου, που τις ετοιμάζουμε με πολλή χαρά, εκπλήξεις , έγχορδα, ρυθμό, εκρήξεις, λυρισμό , ατμόσφαιρα, τρέλα, κατάνυξη και εκλεκτούς καλεσμένους, 8/3 τον Βαγγέλη Μπουντούνη και 15/3 την Αρετή Κετιμέ! Και φυσικά καινούργια κομμάτια και τραγούδια από τον νέο μας δίσκο ‘’Rise of Strings’’ που μόλις κυκλοφόρησε από την ΜΙΝΟΣ ΕΜΙ. Τα υπόλοιπα επί σκηνής».
-Ποιο είναι το πιο ακραίο κομμάτι που έχετε διασκευάσει ή που θα θέλατε να διασκευάσετε;
«Δε θα το αποκαλύψουμε , είναι… επικίνδυνος συνδυασμός! Υπάρχει και θα το παίξουμε πάντως στο Half Note».
Facebook : https://www.facebook.com/string.demons/
String Demons.gr
Instagram : string_demons