Η εγκεφαλική διάσειση στον ερασιτεχνικό αθλητισμό δεν συνδέεται με αυξημένους μακροπρόθεσμους κινδύνους γνωστικής εξασθένισης, σύμφωνα με μία μελέτη που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη.
Μάλιστα οι αθλητές και αθλήτριες που έχουν υποστεί διάσειση μπορεί ακόμη και να παρουσιάζουν καλύτερες γνωστικές επιδόσεις σε ορισμένους τομείς σε σύγκριση με εκείνους που δεν υπέστησαν ποτέ, με τους ερευνητές να υποδεικνύουν ότι θα μπορούσε να υπάρχει μια πιθανή προστατευτική επίδραση της αθλητικής συμμετοχής.
Περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι ηλικίας 50 έως 90 ετών έλαβαν μέρος στη μελέτη για τις αθλητικές διασείσεις, η οποία διεξήχθη από ακαδημαϊκούς του Πανεπιστημίου του Έξετερ, του UNSW Sydney, του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ.
Ο επικεφαλής συγγραφέας Matt Lennon, από το UNSW Sydney, δήλωσε: «Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι υπάρχει κάτι στην ενασχόληση με τον αθλητισμό, ακόμη και αν ένα άτομο μπορεί να υποστεί διάσειση, που μπορεί να είναι ευεργετικό για τα μακροπρόθεσμα γνωστικά αποτελέσματα.
«Μολονότι όσοι αθλούνται είχαν πρόσβαση σε καλύτερη εκπαίδευση και περισσότερους πόρους, ελέγξαμε αυτούς τους παράγοντες στην ανάλυσή μας, οπότε αυτό δεν εξηγεί το αποτέλεσμα.
«Υποθέτουμε ότι μπορεί να υπάρχουν σωματικές, κοινωνικές και μακροπρόθεσμες συμπεριφορικές επιδράσεις του αθλητισμού που μπορεί να κάνουν τους ενήλικες πιο υγιείς στα τέλη της ζωής τους».
Η καθηγήτρια Anne Corbett, από το Πανεπιστήμιο του Έξετερ στη Βρετανία, δήλωσε: «Αυτό που βλέπουμε να αναδύεται είναι ένα εντελώς διαφορετικό προφίλ των αποτελεσμάτων της υγείας του εγκεφάλου για τα άτομα που έχουν διάσειση ως αποτέλεσμα του αθλητισμού σε σύγκριση με εκείνα που δεν σχετίζονται με τον αθλητισμό.
«Οι διασείσεις που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του αθλητισμού δεν οδηγούν σε προβλήματα υγείας του εγκεφάλου, ενώ άλλοι τύποι διασείσεων οδηγούν, ιδίως όταν οι άνθρωποι υφίστανται πολλαπλές διασείσεις.
«Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι που συμμετέχουν στον αθλητισμό φαίνεται να έχουν καλύτερη εγκεφαλική υγεία, ανεξάρτητα από το αν είχαν διάσειση κατά τη συμμετοχή τους ή όχι».
Οι ερευνητές συνέλεξαν ιστορικό διάσεισης από 15.214 συμμετέχοντες, εκ των οποίων 6.227 (39,5%) ανέφεραν τουλάχιστον μία διάσειση και 510 (3,2%) τουλάχιστον μία μέτρια-σοβαρή διάσειση.
Οι συμμετέχοντες ανέφεραν ότι υπέστησαν την τελευταία τους κρανιοεγκεφαλική κάκωση κατά μέσο όρο 29 χρόνια πριν από τη μελέτη και την πρώτη τους κρανιοεγκεφαλική κάκωση κατά μέσο όρο 39 χρόνια νωρίτερα.
Οι ερευνητές συνέκριναν τη γνωστική λειτουργία μεταξύ ατόμων με μηδενικές, μία, δύο και τρεις και πλέον αθλητικές διασείσεις και μηδενικές, μία, δύο και τρεις και πλέον μη αθλητικές διασείσεις, για παράδειγμα από πτώσεις, τροχαία ατυχήματα και επιθέσεις.
Η ομάδα των ατόμων με διάσειση σχετιζόμενη με τον αθλητισμό (SRC) παρουσίασε οριακά καλύτερη μνήμη εργασίας από εκείνους που δεν είχαν υποστεί διάσειση σχετιζόμενη με τον αθλητισμό και καλύτερη ικανότητα συλλογισμού από εκείνους που δεν είχαν υποστεί διάσειση.
Όσοι είχαν μία SRC είχαν επίσης καλύτερη λεκτική λογική και προσοχή σε σύγκριση με όσους δεν είχαν SRC.
Τα ευρήματα έρχονται σε μια εποχή αυξανόμενης ανησυχίας σχετικά με τις επιπτώσεις των κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων στους επαγγελματίες αθλητές.
Εκατοντάδες πρώην παίκτες ποδοσφαίρου, ράγκμπι γιούνιον και ράγκμπι λιγκ προσφεύγουν στη δικαιοσύνη, ισχυριζόμενοι ότι τα διοικητικά όργανα δεν έλαβαν εύλογα μέτρα για να τους προστατεύσουν από μόνιμους τραυματισμούς.
Πηγή: rfi