Μία αστρονόμος του Dunlap Institute ανακάλυψε πως το Ηλιακό Σύστημα ίσως να είναι περιτριγυρισμένο από κάτι που περιγράφει ως μαγνητική «σήραγγα» που μπορεί να φανεί σε ραδιοκύματα.
Η Τζένιφερ Γουέστ, ερευνήτρια στο Dunlap Institute for Astronomy and Astrophysics, παρουσιάζει την επιστημονική υπόθεση πως δύο φωτεινές δομές που φαίνονται σε αντίθετες πλευρές του ουρανού – και στο παρελθόν πιστευόταν πως ήταν χωριστές μεταξύ τους- στην πραγματικότητα συνδέονται και αποτελούνται από σχοινοειδή «νημάτια». Η σύνδεση αυτή σχηματίζει κάτι που μοιάζει με «σήραγγα» γύρω από το Ηλιακό Σύστημα.
«Αν ήταν να κοιτάξουμε ψηλά στον ουρανό» εξηγεί η Γουέστ, «θα βλέπαμε αυτή τη δομή, σαν σήραγγα σχεδόν σε κάθε κατεύθυνση που θα κοιτούσαμε – αυτό αν είχαμε μάτια που θα μπορούσαν να δουν φως ραδιοκυμάτων».
Οι δομές αυτές ήταν γνωστές εδώ και καιρό – η αποκαλούμενη «North Polar Spur» και η «Fan Region»- για την ακρίβεια, από τη δεκαετία του 1960, σύμφωνα με τη Γουέστ. Ωστόσο οι περισσότερες επιστημονικές εξηγήσεις εστίαζαν σε αυτές μεμονωμένα. Η Γουέστ και οι συνάδελφοί της πιστεύουν πως είναι οι πρώτοι αστρονόμοι που τις συνδέουν ως μονάδα.
Αποτελούμενα από φορτισμένα σωματίδια και ένα μαγνητικό πεδίο, οι δομές έχουν σχήμα σαν μακριά σχοινιά και βρίσκονται περίπου 350 έτη φωτός μακριά μας. Έχουν μήκος περίπου 1.000 έτη φωτός, «Η απόσταση αυτή αντιστοιχεί στο να ταξιδέψει κανείς από το Τορόντο και το Βανκούβερ δύο τρισεκατομμύρια φορές» εξηγεί η Γουέστ.
Οι δομές αυτές την απασχολούσαν περιστασιακά για περίπου 15 χρόνια – από τότε που πρωτοείδες έναν χάρτη του ουρανού στο φάσμα των ραδιοκυμάτων. Σχετικά πρόσφατα δημιούργησε ένα μοντέλο υπολογιστή που υπολόγιζε πώς θα έμοιαζε ο χάρτης αυτός από τη Γη, καθώς άλλαζε το σχήμα και τη θέση των «σχοινιών». Το μοντέλο αυτό της επέτρεψε να «χτίσει» τη δομή γύρω μας, και έδειξε πώς θα έμοιαζε ο ουρανός μέσα από τα τηλεσκόπιά μας. Ήταν αυτή η νέα οπτική που τη βοήθησε να αντιστοιχίσει το μοντέλο στα δεδομένα.
«Μερικά χρόνια πριν, ένας από τους συντελεστές της έρευνάς μας, ο Τομ Λάντεκερ, μου είπε για ένα επιστημονικό άρθρο από το 1965, από τον πρώτο καιρό της ραδιοαστρονομίας» λέει η Γουέστ. «Με βάση τα ακατέργαστα δεδομένα που ήταν τότε διαθέσιμα, οι συντελεστές της (Μάθιουσον και Μίλνε) έκαναν την εικασία πως εκείνα τα πολωμένα ραδιοσήματα μπορούσαν να προκύψουν από την οπτική μας γωνία του Τοπικού Βραχίονα του Γαλαξία, από μέσα του».
«Αυτό το επιστημονικό άρθρο με ενέπνευσε να αναπτύξω αυτή την ιδέα και να ‘δέσω’ το μοντέλο μου στα πολύ καλύτερα δεδομένα που μας δίνουν σήμερα τα τηλεσκόπιά μας».
Για να το εξηγήσει αυτό περαιτέρω, η Γουέστ χρησιμοποιεί ως παράδειγμα τον χάρτη της Γης. Ο Βόρειος Πόλος είναι στην κορυφή και ο Ισημερινός στη μέση, μα ανά πάσα στιγμή μπορεί να αναδημιουργηθεί αυτός ο χάρτης, με διαφορετική οπτική. Το ίδιο ισχύει και για τον χάρτη του γαλαξία μας. «Οι περισσότεροι αστρονόμοι κοιτούν έναν χάρτη με τον Βόρειο Πόλο του γαλαξία και το κέντρο του γαλαξία στη μέση» εξηγεί. «Κάτι σημαντικό που ενέπνευσε αυτή την ιδέα ήταν να ξαναφτιάξουμε αυτόν τον χάρτη με ένα διαφορετικό σημείο στη μέση».