Μπορεί να υπάρχει μέχρι και ένας πλανήτης σαν τη Γη για κάθε πέντε άστρα σαν τον Ήλιο στον Γαλαξία μας, σύμφωνα με εκτιμήσεις αστρονόμων του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολούμπια που βασίστηκαν σε δεδομένα από την αποστολή Kepler της NASA.
Για να θεωρηθεί πως ένας πλανήτης είναι σαν τη Γη πρέπει να είναι βραχώδης, με μέγεθος σχεδόν σαν της Γης και να βρίσκεται σε τροχιά γύρω από άστρα σαν τον Ήλιο (G-type). Επίσης πρέπει να κινείται στην αποκαλούμενη κατοικήσιμη ζώνη του άστρου – το εύρος αποστάσεων από ένα άστρο όπου ένας βραχώδης πλανήτης μπορεί να έχει νερό σε υγρή μορφή, και ως εκ τούτου, πιθανώς ζωή στην επιφάνειά του.
«Οι υπολογισμοί μου θέτουν ένα ανώτερο όριο περίπου 0,18 πλανητών σαν τη Γη ανά άστρο τύπου G» είπε η Μισέλ Κουνιμότο, μία εκ των συντελεστών της νέας έρευνας, που δημοσιεύεται στο The Astronomical Journal. «Το να υπολογίσουμε πόσο κοινά είναι τα διαφορετικά είδη πλανητών γύρω από διαφορετικά άστρα μπορεί να αποδώσει σημαντικούς περιορισμούς στις θεωρίες σχηματισμού και εξέλιξης πλανητών, και βοηθήσει στη βελτιστοποίηση μελλοντικών αποστολών για τον εντοπισμό εξωπλανητών».
Σύμφωνα με τον αστρονόμο Τζέιμι Μάθιους, «ο Γαλαξίας μας έχει μέχρι και 400 δισεκατομμύρια άστρα, με το 7% εξ αυτών να είναι τύπου G. Αυτό σημαίνει πως λιγότερα από έξι δισεκατομμύρια άστρα μπορεί να έχουν πλανήτες σαν τη Γη στον Γαλαξία μας».
Προηγούμενες εκτιμήσεις ως προς τη συχνότητα πλανητών σαν τη Γη κυμαίνονταν μεταξύ 0,02 πιθανώς κατοικήσιμων πλανητών ανά άστρο σαν τον Ήλιο και άνω του ενός.
Κατά κανόνα οι πλανήτες σαν τη Γη είναι πιο πιθανό να ξεφύγουν από μια έρευνα για πλανήτες σε σχέση με άλλα είδη, καθώς είναι πολύ μικροί και κινούνται σε τροχιές μακριά από τα άστρα τους. Η Κουνιμότο χρησιμοποίησε μια τεχνική γνωστή ως «forward modelling» για την αντιμετώπιση των προκλήσεων αυτών.
«Άρχισα προσομοιώνοντας τον πλήρη πληθυσμό εξωπλανητών γύρω από τα άστρα που έψαξε το Kepler» σημείωσε σχετικά. «Μάρκαρα τον κάθε πλανήτη ως “εντοπισμένο” ή “διαφυγόντα”, ανάλογα με το πόσο πιθανό ήταν ο αλγόριθμος αναζήτησης πλανητών μου να τους βρει. Μετά έκανα σύγκριση μεταξύ των εντοπισμένων πλανητών με τον πραγματικό κατάλογο πλανητών. Αν ταίριαζαν, τότε ο αρχικός πληθυσμός ήταν μια καλή αναπαράσταση του πραγματικού πληθυσμού πλανητών σε τροχιά γύρω από αυτά τα άστρα».
Η έρευνα της Κουνιμότο επίσης ρίχνει περισσότερο φως σε ένα από τα σημαντικότερα ερωτήματα όσον αφορά στους εξωπλανήτες: Το αποκαλούμενο «radius gap» (διάκενο ακτίνας), που υποδεικνύει ότι είναι ασυνήθιστο για πλανήτες με περιόδους τροχιάς κάτω των 100 ημερών να έχουν μέγεθος μεταξύ 1,5 και 2 φορών αυτό της Γης. Όπως διαπίστωσε, το διάκενο ακτίνας υφίσταται σε ένα πολύ μικρότερο εύρος περιόδων τροχιάς από ό,τι πιστευόταν προηγουμένως. Οι παρατηρήσεις αυτές μπορούν να παρέχουν πολύτιμα στοιχεία στα μοντέλα εξέλιξης των πλανητών.