Οι εξωπλανήτες προσελκύουν έντονο επιστημονικό και μη ενδιαφέρον από τότε που άρχισαν να εντοπίζονται βραχώδεις πλανήτες, παρόμοιοι με τη Γη, να κινούνται σε τροχιές στη θεωρούμενη κατοικήσιμη ζώνη κοντινών μας άστρων- ωστόσο ισχυρός αποτρεπτικός παράγων για την ύπαρξή της θεωρείται πως είναι τα υψηλά επίπεδα ακτινοβολίας που βομβαρδίζουν τις επιφάνειές τους. Ο Εγγύτατος Κενταύρου- b, «μόλις» 4,24 έτη φωτός μακριά, δέχεται 250 φορές περισσότερη ακτινοβολία Χ από τη Γη, κάτι που σημαίνει πως η ζωή στην επιφάνειά του θα ήταν αδύνατον να επιβιώσει- ωστόσο αστρονόμοι του Πανεπιστημίου Κορνέλ διαφωνούν, υποστηρίζοντας πως η ζωή έχει ήδη αποδείξει πως μπορεί να αντέξει τέτοιου είδους έκθεση σε ακτινοβολία, και η απόδειξη για αυτό είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Οι Λίζα Κάλτενεγκερ και Τζακ Ο’Μάλεϊ Τζέιμς παρουσιάζουν τη θεωρία τους σε ένα επιστημονικό άρθρο ονόματι «Lessons from Early Earth: UV Surface Radiation Should Not Limit the Habitability of Active M Star Systems», το οποίο δημοσιεύτηκε στο Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. Όπως σημειώνουν, όλη η ζωή στη Γη σήμερα εξελίχθηκε από όντα που επιβίωναν μιας ακόμα σκληρότερης «επίθεσης» από αυτήν που υφίσταται ο Εγγύτατος Κενταύρου- b: Για την ακρίβεια, η Γη πριν 4 δισεκατομμύρια χρόνια ήταν ένας χαοτικός, εξαιρετικά αφιλόξενος κόσμος, ωστόσο η ζωή κατάφερε να ριζώσει και να επεκταθεί, οπότε το ίδιο θα μπορούσε- σύμφωνα με τους επιστήμονες- να συμβαίνει και σε κάποιους από τους κοντινότερους σε εμάς εξωπλανήτες.
Οι δύο ερευνητές δημιούργησαν μοντέλα των περιβαλλόντων υπεριώδους ακτινοβολίας των τεσσάρων εξωπλανητών που είναι πιο κοντά στη Γη και θεωρούνται δυνάμει κατοικήσιμοι: Πρόκειται για τους εξής: Εγγύτατος Κενταύρου- b, TRAPPIST 1e, Ross-128b και LHS-1140b. Οι πλανήτες αυτοί κινούνται σε τροχιά γύρω από μικρούς κόκκινους νάνους- αστέρια που, όπως ο Ήλιος μας, έχουν συχνές εκλάμψεις, «ποτίζοντας» τις επιφάνειές τους με υψηλής ενέργειας υπεριώδη ακτινοβολία. Αν και είναι άγνωστο τι ακριβώς συνθήκες επικρατούν στις επιφάνειες των πλανητών γύρω από αυτά τα άστρα, είναι γνωστό πως τέτοια φαινόμενα είναι επιβλαβή για τη βιολογία και μπορούν να προκαλούν ζημιές σε ατμόσφαιρες πλανητών. Τα υψηλά επίπεδα ακτινοβολίας μπορούν να προκαλέσουν μεταλλάξεις, ή ακόμα και τερματισμό λειτουργίας σε κύτταρα.
Σύμφωνα με τη δουλειά των ερευνητών, αν και οι πλανήτες που εξετάστηκαν δέχονται υψηλότερα επίπεδα υπεριώδους ακτινοβολίας από ό,τι εκπέμπει ο Ήλιος σήμερα, είναι σημαντικά χαμηλότερα από αυτά που δεχόταν η Γη πριν από 3,9 δισεκατομμύρια χρόνια.
«Δεδομένου πως η πρώιμη Γη ήταν κατοικημένη, δείχνουμε πως η υπεριώδης ακτινοβολία δεν θα έπρεπε να αποτελεί περιοριστικό παράγοντα για την κατοικησιμότητα των πλανητών σε τροχιά γύρω από αστέρες Μ. Οι κοντινότεροι γειτονικοί μας κόσμοι παραμένουν ενδιαφέροντες στόχοι για την αναζήτηση ζωής πέρα από το Ηλιακό Σύστημα» γράφουν σχετικά.
Σημειώνεται πως πολλοί οργανισμοί στη Γη χρησιμοποιούν στρατηγικές επιβίωσης- όπως προστατευτικές χρωστικές ουσίες, βιοφθορισμό, ζωή κάτω από την επιφάνεια του εδάφους κ.α.- για να αντιμετωπίσουν τα υψηλά επίπεδα ακτινοβολίας, κάτι που σημαίνει ότι κάτι ανάλογο θα μπορούσε να συμβαίνει και σε άλλους κόσμους. Υπό αυτή την έννοια, η υπόγεια ζωή θα ήταν πιο δύσκολο να εντοπιστεί σε μακρινούς πλανήτες, χωρίς το είδος ατμοσφαιρικών «βιοϋπογραφών» που μπορούν να εντοπιστούν από τηλεσκόπια.