Αν και οι ΗΠΑ είχαν ήδη από τον 19ο αι. ενδιαφέρον για την Μεσόγειο και ειδικά το ανατολικό της μέρος, ουσιαστικά έπονταν του ενδιαφέροντος της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας για την περιοχή. Παρότι υπήρχε φιλελληνικό προφίλ, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αναγνώρισαν μεν την ανεξαρτησία της Ελλάδας σχετικά νωρίς, συνάπτοντας εμπορικές σχέσεις και Προξενείο ( 1837 ) , αλλά ο πρώτος Πρέσβης τους, Charles K. Tuckerman, (1827-1896), ήρθε στην Ελλάδα μόλις το 1868.
Την ίδια περίοδο, μετά τον Αμερικάνικο εμφύλιο, ο Augustus Charles Hobart-Hampden, γνωστός ως Hobart Pasha, κατατάχθηκε εθελοντικά στο Οθωμανικό ναυτικό φτάνοντας στο βαθμό του αντιναυάρχου στο Ρωσο-Τουρκικό πόλεμο του 1877 -78, ο δε αδελφός του Henry Hobart - Lord Hobart, ήταν ο Γενικός Τραπεζίτης της Ottoman Bank/ Οθωμανικής Τράπεζας.
Είναι γνωστό πως στον Β’Π.Π. η Τουρκία θεωρήθηκε ο «επιτήδειος ουδέτερος» (βλ. σχετ. βιβλίο του Frank Weber, ΓΕΣ 1985 ), με ουσιαστική βοήθεια στη Ναζιστική Γερμανία μέχρι το Φεβρουάριο το 1945, οπότε μετέστρεψε και με τη σύμφωνη γνώμη των συμμάχων, έκατσε στο τραπέζι των νικητών!
Έκτοτε, η Τουρκία είχε και έχει πρωτεύοντα ρόλο στο ΝΑΤΟ, διατηρώντας καλές εμπορικές και στρατιωτικές σχέσεις με τη Δύση, αλλά και την Ρωσία, το Κατάρ, την Κίνα, το Πακιστάν, μέχρι την Λιβύη, την υποσαχάρ(ε)ια Αφρική κ.ά . Καταφανώς είχε και έχει σκοπό την αυτονομία της , μέσα σ’ ένα ευρύτερο περιβάλλον συμμαχιών, σύμφωνα με το δικό της αξιακό κώδικα και λογική, όπου δεν θέλει ν’ αναζητά , αλλά να την αναζητούν ως σύμμαχο, όντας ισχυρή σε όλους τους τομείς. Παρά το «περιτύλιγμα» που κατά καιρούς είχε στην ιστορία της ( Οθωμανικό – Kemalικό – Erdoğanικό ), παρουσιάζεται ως ενιαίο μέτωπο στην εξωτερική πολιτική και φυσικά ότι προαναγγέλλει το υλοποιεί επιλέγοντας το χώρο και το χρόνο που θα το εκδηλώσει. Με 30 έως 70 παραβιάσεις καθημερινά στο Αιγαίο, με τις απαιτήσεις σε Κύπρο, Θράκη, πρόσφατα στη Συρία, ουδείς νομιμοποιείται να την αποκαλεί απρόβλεπτη. Αντιθέτως είναι ξεκάθαρα προβλέψιμη και οι «στόχοι της» ( π.χ τα Ελληνικά συμφέροντα είναι τέτοιοι ) θα πρέπει να λάβουν αντίμετρα προς αποφυγήν εις βάρος τους υλοποίησης των φανερών σχεδίων της Τουρκίας.
Επίσης θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τους πως, η επίκληση του διεθνούς δικαίου, εκλαμβάνεται από την Γείτονα ως αδυναμία , γνωρίζοντας πως το διεθνές δίκαιο πρέπει να μπορείς και να το επιβάλεις, όχι απλά να το επικαλείσαι. Η Τουρκία σέβεται μόνον την ισχύ των αντιπάλων της, τις δε συνεργασίες με χώρες σαν την Ελλάδα τις αντιλαμβάνεται ως σχέσεις γάμου, όπου αυτή είναι ο άνδρας και η άλλη χώρα η «ύπανδρος γυνή» !
Από το καλοκαίρι του 2018, δημοσίως με αναφορές μου στα ΜΜΕ και τον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο ( περισσότερα από 40 άρθρα, ευκολοπροσβάσιμα στο διαδίκτυο και το web αρχείο των Καναλιών, τα οποία εκδόθηκαν ανθολογημένα σε βιβλίο), επιμένω στην προβλεψιμότητα της Τουρκίας και των σχέσεών της με τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Ε.Ε , τη Ρωσία. Από τότε, έχω επαληθευτεί, στο πότε ακριβώς θα απελευθέρωνε τους Ελληνες αξ/κους ( 15 Αυγ. 2018 ), πως δεν θα πτωχεύσει, πως θα πάρει S400 και στη συνέχεια πιθανολογώ και patriot και F35, παρά τα αντίθετα σημάδια, ότι θα επιτείνει την παρουσία της στη θάλασσα της Κύπρου, ήδη στη Λιβύη και προαναγγέλλει τη διατάραξη στη θάλασσα της νότιας Κρήτης, ασκώντας πολιτική «θαλάσσιων γεωτρύπανων και κανονιοφόρων», δηλ. ασκώντας κυριαρχία, ή το δίκαιο της επιμέλειας (όπως θα λέγαμε στο αστικό δίκαιο περί χρησικτησίας), ενώ ΗΠΑ & ΕΕ δεν πρόκειται να της επιβάλουν ουσιαστικές κυρώσεις, παρά τους βερμπαλισμούς, αφού αφενός έχουν τεράστια συμφέροντα στην Τουρκία, αφετέρου δεν θέλουν να την αφήσουν να περάσει στην σφαίρα επιρροής της Ρωσίας με απώτερο σκοπό την πλήρη απεξάρτησή της, αναβαθμιζόμενη σε αυτόνομη δύναμη όπως προαναφέρθηκε. Θεωρώ θέμα χρόνου την αποκατάσταση των σχέσεων της Τουρκίας με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, αφού οι διαφορές τους δεν είναι σε κρατικό επίπεδο, αλλά προσωπικό μεταξύ Erdoğan- Netanyahu και Erdoğan- Khalil el-Sisi, που όταν με κάποιον τρόπο εκλείψουν, θα ξεχαστούν τα μεταξύ τους προβλήματα.
Τέλος, με ρωτούν συχνά : «Γιατί οι συμμαχικές μας δυνάμεις διαχρονικά δεν χαλάνε τις σχέσεις τους με την Τουρκία, παρότι αυτή είναι διαρκώς ”άτακτη”» ; Ως απάντηση παραπέμπω στην παραβολή του ασώτου, όπου ο πατέρας θυσίασε τον ”Μόσχο τον σιτευτό ” και γλέντησαν για την επιστροφή του άτακτου υιού ( βλ. Τουρκία ) και όχι για τον φρόνιμο υιό που ήταν δεδομένος ( βλ. Ελλάδα). Την ώρα που δίπλα μας δομείται η νέα αυτοκρατορία, εμείς φαίνεται να ζούμε στο φαντασιακό μας όπως θα έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Καιρός να «επανέλθουμε» στον σκληρό πραγματικό κόσμο, με δική μας ατζέντα και προτεραιότητες και όχι να κυνηγάμε την ατζέντα της Τουρκίας, ή να εκφράζουμε γνώμη, αφού μας υποδειχθεί από τρίτους.
*Σε πρόσφατο ομώνυμο βιβλίο του, ( εκδ. 24γράμματα ) ο Δημ. Σταθακόπουλος εξηγεί γιατί η Τουρκία δεν είναι απρόβλεπτη και γιατί η επίκληση του απροβλέπτου είναι το άλλοθι του απροετοίμαστου.