Και τι δεν ακούσανε τα αυτιά μας τις μέρες αυτές του Ιουνίου 2022.
Μια μαινόμενη χορωδία διαφόρων αυλικών του «παλατιού Ερντογάν», από πολιτικούς και στρατιωτικούς κυβερνητικούς αξιωματούχους, κομματικά στελέχη, στρατευμένους δημοσιογράφους των ελεγχόμενων ΜΜΕ, πρώην στρατιωτικούς του τουρκικού «Βαθέως Κράτους» μέχρι τους φασίστες-συνεταίρους της τουρκικής εξουσίας, βάλθηκε να πείσει αμόρφωτους ανατολίτες και ανυποψίαστους πολίτες για τα δήθεν «δίκαια» της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Στοχεύοντας στα πιο ταπεινά ένστικτα μιας (υποτίθεται) εύκολης αρπαγής ξένου πλούτου η «μαινόμενη χορωδία», με σολίστ τον ίδιο τον πανικοβλημένο τούρκο πρόεδρο, προσπαθεί απεγνωσμένα να ανακαλύψει ένα στοιχειώδες «φύλλο συκής» για να καλύψει τις νέο-οθωμανικές της φαντασιώσεις και να σωθεί από την επερχόμενη εκλογική συντριβή.
Κάποτε ήταν τα «σύνορα της καρδιάς» που δεν χωρούσαν βέβαια στα σημερινά γεωγραφικά σύνορα της Τουρκίας, τώρα ανακάλυψαν την «στρατικοποίηση νησιών του Αιγαίου», λες και δεν ήταν η ίδια η Τουρκία που από το 1974 δημιούργησε την «Στρατιά του Αιγαίου» με μοναδικό στόχο τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Ανακάλυψαν «παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης» λες και δεν κάνουν το μαύρο-άσπρο, λες και η ίδια η Τουρκία δεν ρεζίλεψε την Συνθήκη της Λωζάνης σε δεκάδες περιπτώσεις με κορυφαίο παράδειγμα την διάλυση του ελληνισμού και της αυτοδιοίκησης των νησιών Ίμβρος και Τένεδος τα οποία από 92% χριστιανικό πληθυσμό, όταν υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάνης, περιορίστηκαν σήμερα σε μόλις…1%!
Η επιθετικότητα, η εχθρότητα, η κακία, η αλαζονεία και η απελπισία που αναδύεται μέσα από την μαινόμενη αυτή νεόπλουτη χορωδία, αποκαλύπτει τα εκρηκτικά αδιέξοδα στα οποία έχουν οδηγήσει την σημερινή Τουρκία, οι ισλαμιστές του Ρ.Τ. Ερντογάν, οι γκρίζοι λύκοι του Ν. Μπαχτσελή, σε αγαστή συνεργασία με τον τουρκικό υπόκοσμο και την τουρκική μαφία.
Τα αδιέξοδα αυτά (από τα Erdoganomics, τα σκάνδαλα, τις μολυσμένες πληγές που άνοιξε ο Ερντογάν σε ξένες χώρες και αιμορραγούν συνεχώς με φέρετρα που καταφθάνουν βυθίζοντας στο πένθος χιλιάδες οικογένειες, την διαπλοκή με την τουρκική μαφία, μέχρι την καταπίεση στο εσωτερικό και την «προσαρμογή» των ατομικών δικαιωμάτων στις απαιτήσεις του καθεστώτος) οδήγησε σταδιακά ολόκληρη την Τουρκία σε μια βαριά ασθένεια.
Τα εκρηκτικά αδιέξοδα ή η «θεραπεία» της Τουρκικής βαριάς ασθένειας είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν μέσα από τις διαδικασίες μιας κανονικής, δυτικού τύπου, εκλογικής αναμέτρησης.
Τούτο διότι όλες οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων ετών δείχνουν ότι ο Ρ. Τ. Ερντογάν θα χάσει τον προεδρικό θώκο από όλους τους μέχρι σήμερα (πιθανούς) αντιπάλους του, ακόμα και κάτω από συνθήκες εκλογικής νοθείας. Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελούν οι ψήφοι του φιλοκουρδικού HDP το οποίο αποτελεί τον αναμφισβήτητο, ρυθμιστικό παράγοντα για το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών της Τουρκίας. Για τον λόγο ακριβώς αυτόν, ο Ερντογάν επιχειρεί εσπευσμένα μια νέα «εκκαθάριση» Κούρδων μέσα στην Συρία, παρασύροντας την αντιπολίτευση σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, ώστε να απωλέσει το κρίσιμο εκείνο ποσοστό του φιλοκουρδικού HDP που καθιστά την ήττα του βέβαιη. Γνωρίζει βέβαια πολύ καλά πως σε περίπτωση ήττας κινδυνεύει όχι μόνο το δικό του κεφάλι αλλά και των πιο σημαντικών αξιωματούχων της προεδρικής αυλής.
Με βάση τα δεδομένα αυτά και πυρήνα την περιβόητη ΜΙΤ, με αρχηγό την σκοτεινή προσωπικότητα του Φιντάν Χακάν, δηλαδή το δεξί χέρι του Ερντογάν σε όλο τον βούρκο και τις σκοτεινές επιχειρήσεις της τουρκικής εξουσίας, αναλύονται πολλά και διαφορετικά «σενάρια» που θα εξασφαλίσουν την παραμονή του Ερντογάν στην τουρκική εξουσία, χωρίς εκλογές – εκτός αν εξασφαλιστούν εγκαίρως οι προϋποθέσεις μιας νέας εκλογικής «νίκης». Τα επικρατέστερα από τα σενάρια αυτά, φαίνεται να έχουν περιοριστεί κυρίως σε δύο:
Το πρώτο άρχισε ήδη να εφαρμόζεται, καθώς επιχειρείται η αξιοποίηση της «συνεργασίας» της Τουρκίας με την Ρωσία στον πόλεμο της Ουκρανίας. Με την επιφανειακή «ταύτιση» συμφερόντων την συγκεκριμένη χρονική συγκυρία (Ρωσική ανοχή ή και υποστήριξη σε τουρκικές φαντασιώσεις, Τουρκική εξυπηρέτηση Ρωσικών συμφερόντων μέσα και έξω από το ΝΑΤΟ) η Τουρκία επιχειρεί να προετοιμάσει το κλίμα για μια «πολεμική κρίση» με την Ελλάδα ή/και την Κύπρο.
Η προσπάθεια αυτή με ακραίες δηλώσεις («Η Ελλάδα θα έχει καταστροφικό τέλος», «Όσοι κάνουν προβοκάτσιες στη θάλασσα τους περιμένει ο πνιγμός», «Το αποτέλεσμα των (ελληνικών) προκλήσεων στα χωρικά μας ύδατα είναι η βύθιση, οι κοιλιές των ψαριών, ο βυθός», «Μπορούμε να έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ» κ.α.π.) αποβλέπει στην καλλιέργεια κατάλληλου κλίματος που θα αξιοποιηθεί όταν φθάσει η ώρα καθώς επίσης και στον αποπροσανατολισμό της λαϊκής προσοχής από τα έντονα, βασανιστικά και καθημερινά συμπτώματα της βαριάς τουρκικής ασθένειας, προς την κατεύθυνση ενός αρρωστημένου αλλά καλοδεχούμενου «πλιάτσικου» σε ξένα πλούτη. Επί πλέον, η συνεχής «καλλιέργεια» ενός τέτοιου ενδεχόμενου, προσελκύει συνεχώς αμόρφωτα πλήθη ενισχύοντας την εκλογική πελατεία του καθεστώτος.
Αντικειμενικά, και με βάση την κοινή λογική, τα 52 εκατομμύρια τουρίστες που αναμένονται φέτος στην Τουρκία με την απόλυτη εξάρτηση της τουρκικής οικονομίας από τα πλούσια έσοδα που θα αποφέρουν, απαγορεύουν την υπέρβαση της φραστικής αλητείας σε απόπειρα πράξης επί του πεδίου. Επί πλέον, ενδεχόμενη αποτυχία οποιασδήποτε «απόπειρας», είτε στην Ελλάδα είτε στην Κύπρο, σημαίνει αυτόματα την κατάρρευση του καθεστώτος και την πιθανότατη εκτέλεση της ηγεσίας του, με συνοπτικές διαδικασίες.
Παρ΄ όλα αυτά, η δημιουργία ενός «θανάσιμου εχθρού» έξω από την Τουρκία αποτελεί μια απόλυτα αναγκαία «διέξοδο» για το τουρκικό καθεστώς. Η Συρία αποτέλεσε ανάλογη «διέξοδο» στο παρελθόν, με οθωμανικούς ζουρνάδες και νταβούλια να συνοδεύουν, τον Αύγουστο του 2016, την πρώτη τουρκική εισβολή στην σπαρασσόμενη από εμφύλιο πόλεμο χώρα. Στην σημερινή όμως συγκυρία, ή Συρία δεν προκαλεί τα επιθυμητά αντανακλαστικά στις λαϊκές μάζες και ο ιδανικός για την περίσταση «θανάσιμος εχθρός» δεν μπορεί παρά να είναι η Ελλάδα.
Εάν πάντως υπάρξει σχεδιασμός για «απόπειρα πράξης επί του πεδίου» ο πλέον πιθανός χρόνος εκδήλωσης του θα πρέπει να είναι μερικές μέρες ή μερικές εβδομάδες πριν από τις τουρκικές εκλογές και εφόσον, παρόλες τις προσπάθειες, δεν έχει επιτευχθεί μια (θεωρητική) εκλογική «νίκη» του καθεστώτος. Σε μια τέτοια περίπτωση, οποιαδήποτε «αψιμαχία» επί του πεδίου, θα παρέχει την αφορμή αναβολής των εκλογών και διαιώνισης της εξουσίας του καθεστώτος ισλαμιστών, φασιστών και τουρκικού υπόκοσμου.
Το δεύτερο επικρατέστερο σενάριο, φαίνεται πως αφορά μια βελτιωμένη οργανωτικά επανάληψη του χάους που εμφανίστηκε στην Τουρκία τα έτη 2015/2016 και οδήγησε στην παντοδυναμία Ερντογάν μετά το (δήθεν) πραξικόπημα του Ιουλίου 2016. Και τότε οι δημοσκοπήσεις δεν παρείχαν καμιά σιγουριά για «νίκη» των ισλαμιστών μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2014, όταν ο Ερντογάν απώλεσε για πρώτη φορά την απόλυτη πλειοψηφία, με αποτέλεσμα να εφαρμοστούν τα σκοτεινά σχέδια της ΜΙΤ με βομβιστικές επιθέσεις σε προεκλογικές συγκεντρώσεις Κούρδων, οι οποίες αποδόθηκαν σε ισλαμιστές ή … Κούρδους!
Στις 20 Ιουλίου π.χ. 2015 «άγνωστοι» έκαναν βομβιστική επίθεση στο πολιτιστικό κέντρο της πόλης Σουρούτς (κοντά στα σύνορα της Τουρκίας με την Συρία) στις 12 το μεσημέρι. Την ώρα εκείνη δινόταν συνέντευξη τύπου με θέμα την ανοικοδόμηση της (Κουρδικής) πόλης Κομπάνι, που έγινε σύμβολο αντίστασης σε ολόκληρο τον κόσμο. 32 νεκροί, περισσότεροι από 100 τραυματίες, μεταξύ τους 10 παιδιά και 4 μωρά, ήταν το αιματηρό αποτέλεσμα της βομβιστικής επίθεσης των «αγνώστων».
Νωρίτερα, δύο μόλις μέρες πριν από τις εκλογές της 7ης Ιουνίου 2015, πέντε οπαδοί του φιλοκουρδικού κόμματος HDP σκοτώθηκαν από έκρηξη δύο βομβών που τοποθέτησαν «άγνωστοι» σε συγκέντρωση στην πόλη Ντιγιαρμπακίρ της νοτιοανατολικής Τουρκίας, ενώ μετά τις εκλογές υπήρξε σωρεία καταγγελιών για εκλογική νοθεία και βία κατά «αντιπολιτευόμενων» υποψηφίων βουλευτών, ακτιβιστών, απλών οπαδών κ.α.
Ο τρόμος των λαϊκών μαζών για ανεξέλεγκτο χάος και εμφύλιο πόλεμο μέσα στην Τουρκία, ο απροκάλυπτος κομπασμός του καθεστώτος πως την ασφάλεια μέσα στην Τουρκία μπορεί να εξασφαλίσει μόνο ο Ρ. Τ. Ερντογάν και κανένας άλλος, οδήγησε στην πολυπόθητη «συσπείρωση» γύρω από το παλάτι, ανοίγοντας τον δρόμο για τις υπερεξουσίες που χάρισε στον εαυτό του ο Ρ. Τ. Ερντογάν με το διάτρητο δημοψήφισμα της 16/4/2017 και το (νοθευμένο) ποσοστό του 51,4%.
Σ υ μ π ε ρ ά σ μ α τ α: Με τα δυο (επικρατέστερα) σενάρια που επεξεργάζονται μέσα στην απελπισία τους ο Ερντογάν, η ΜΙΤ και το Βαθύ Κράτος της Τουρκίας, παίζουν κυριολεκτικά με την φωτιά. Επί πλέον και με δεδομένο τον βαθύτατο διχασμό της τουρκικής κοινωνίας, προκαλούν αυξημένους κινδύνους για ένα εμφύλιο πόλεμο μέσα στην Τουρκία. Και το χειρότερο, είναι πολύ πιθανό, οι εξελίξεις που θα προκύψουν να υποχρεώσουν το καθεστώς στην παράλληλη «εφαρμογή» και των δύο σεναρίων ταυτοχρόνως!
Το τουρκικό καθεστώς, προκειμένου να σωθεί και να διαιωνίσει την απόλυτη εξουσία του, παίζει αδίστακτα με τις ζωές, την ελευθερία και τις περιουσίες χιλιάδων ανθρώπων ενώ θέτει σε μεγάλο κίνδυνο την ακεραιότητα της Τουρκίας οδηγώντας την συνεχώς προς τα βράχια.
Ο Ρ. Τ. Ερντογάν θυμίζει πλέον ολοένα και πιο έντονα τον Μπενίτο Μουσολίνι που καυχιόταν πως ο Χίτλερ θα μάθει από τις εφημερίδες ότι κατέλαβε την Ελλάδα, αλλά λίγα χρόνια αργότερα βρέθηκε κρεμασμένος ανάποδα στην κεντρική πλατεία του Μιλάνου.
Εξ΄ού και ο τίτλος του άρθρου αυτού: Ερντογάν, βάλε (επιτέλους) μυαλό!