Το Εθνικό Θέατρο μάς προσκαλεί να συντονιστούμε στην «ψηφιακή» του σκηνή για να παρακολουθήσουμε τρία διαχρονικά έργα, τρεις εμβληματικές παραστάσεις.
Το πρόγραμμα για την τρέχουσα εβδομάδα (8-10 Μαΐου) διαμορφώνεται ως εξής:
«Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» της Άλκης Ζέη, ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά παιδικά μυθιστορήματα. Παρουσιάστηκε με τεράστια επιτυχία για δυο χρονιές στην Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά (2011 - 2012).
Η Άλκη Ζέη για τον Μεγάλο περίπατο με αφορμή την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου:
Μια φορά κι έναν καιρό, όταν οι μαμάδες σας δεν είχαν ακόμα γεννηθεί και οι γιαγιάδες σας ήταν μικρά κορίτσια, ένα κορίτσι γύρω στα δεκαπέντε είχε βάλει το ξυπνητήρι για να σηκωθεί να πάει την άλλη μέρα σχολείο. Το είχε βάλει αρκετά νωρίς γιατί εκείνη η μέρα που ξημέρωνε ήταν μια σημαντική μέρα γι’ αυτή. Είχε γράψει ένα έργο για το κουκλοθέατρο του σχολείου και μια επιτροπή από τις πιο μεγάλες τάξεις θα έδινε την έγκριση αν ήτανε να παιχτεί. Το κορίτσι δεν άκουσε το ξυπνητήρι γιατί, πριν χτυπήσει, την ξύπνησε η μητέρα της. –Σήκω! της είπε με ταραγμένη φωνή, η αδελφή σου σηκώθηκε κιόλας. Δεν ακούς τις σειρήνες! Έγινε πόλεμος!
Η μέρα ήταν μια Δευτέρα, στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Και το κορίτσι ήμουν εγώ.
Έτσι έζησα τον πόλεμο, την Κατοχή, την Αντίσταση, την απελευθέρωση. Το έργο μου παίχτηκε στο κουκλοθέατρο παρ′ όλο που ήταν Κατοχή, πείνα και τρόμος. Και στα θέατρα παίζανε σπουδαία έργα, κι οι συγγραφείς γράψανε ποιήματα και μυθιστορήματα που τα διαβάζουμε και τα θαυμάζουμε ως σήμερα, γιατί δεν θέλανε ν’ αφήσουνε τον κόσμο να ζει μόνο μέσα στον τρόμο και την πείνα.
Τίποτα δεν ξέχασα από κείνα τα χρόνια που έζησα, από τις 28 Οκτωβρίου του 1940, που μας κήρυξαν οι Ιταλοί τον πόλεμο, κι αργότερα και οι Γερμανοί, ως τις 12 Οκτωβρίου του 1944, που απελευθερώθηκε η Ελλάδα. Κι ακόμα δεν ξέρω γιατί είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που δεν γιορτάζει τη μέρα της απελευθέρωσης, που, για τη δικιά μας τουλάχιστον γενιά, ήταν η ομορφότερη μέρα της ζωής μας.
Έτσι λοιπόν έζησα τον πόλεμο, την Κατοχή, την Αντίσταση. Δύσκολες μέρες. Κρύο, πείνα... Ζούσαμε όμως έντονες στιγμές και σχεδόν όλοι, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, παλεύαμε για να φύγει ο καταχτητής. Περνούσαμε αγωνίες μα και μεγάλες χαρές και μ′ ενθουσιασμό πηγαίναμε να γράψουμε στους τοίχους τη λέξη «λευτεριά» με κίνδυνο να μας σημαδέψουν ίσια στην καρδιά. Πιστεύαμε πως, γράφοντας αυτήν τη λέξη, η λευτεριά θα έρθει σίγουρα και κάναμε όνειρα πολλά, όνειρα για τη ζωή που θα ζούσαμε τότε.
Στα παιδιά μου, αντί για παραμύθια, διηγιόμουνα όλες αυτές τις σημαντικές μέρες που έζησα και δεν ξεχνούσα ούτε μια λεπτομέρεια. Δεν ξέρω αν τις έλεγα γι’ αυτά ή για μένα, για να μην τις ξεχάσω.
Διηγιόμουνα λοιπόν στην Ειρήνη και τον Πέτρο κάθε βράδυ και μια ιστορία των παιδικών και των πρώτων εφηβικών μου χρόνων και βλέποντας πως τους άρεσε πιο πολύ από το να τους πω τη Χιονάτη και τους εφτά νάνους, σκέφτηκα γιατί να μη διηγηθώ αυτή την ιστορία και σ’ άλλα παιδιά και σ’ όλα τα παιδιά της Ελλάδας.
Δανείστηκα το όνομα του γιου μου του Πέτρου και πολλά από το χαρακτήρα του, κι έτσι άρχισε ο Μεγάλος περίπατος του Πέτρου, μέσα σε μια τόσο σημαντική εποχή για τη χώρα μας, και περπατάει ακόμα, από το 1972 που έγραψα το βιβλίο ως σήμερα, που κάνει το «μεγάλο του περίπατο» στο Εθνικό θέατρο.
Παρασκευή 8/5, από τις 12:00 το μεσημέρι, έως την ίδια ώρα του Σαββάτου, 9 Μαΐου.
«Τίμων ο Αθηναίος» των Ουίλλιαμ Σαίξπηρ & Τόμας Μίντλτον, ένα έργο-πρόκληση για τον πλούτο, το χρέος, τη φιλία, την κολακεία, τη γενναιοδωρία, την αχαριστία, διαχρονικό και πάντοτε ενοχλητικό. Παρουσιάστηκε στο Θέατρο Rex - Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού (2018 - 2019).
O Τίμων ο Αθηναίος, ο… δεύτερος –μετά τον μολιερικό ήρωα– πιο γνωστός μισάνθρωπος στην ιστορία του θεάτρου, ζει μέσα σε σκανδαλώδη πολυτέλεια, ξοδεύοντας αμύθητα ποσά σε διασκεδάσεις, συμπόσια, αγαθοεργίες, δώρα προς φίλους. Τα πλούτη του, όμως, έχουν ήδη τελειώσει και ο Τίμων αναγκάζεται να ζητήσει δανεικά από τους φίλους που ταΐζει. Όταν εκείνοι του γυρίζουν την πλάτη, ο Τίμων μισεί όλους τους ανθρώπους εξίσου και μην αντέχοντας να βρίσκεται μαζί τους, αποσύρεται σε μια ερημιά, όπου ζει μέχρι το τέλος του σαν αγρίμι. H ιστορία του Τίμωνα θα μπορούσε να είναι ένα απλό παραμυθάκι με ηθικό δίδαγμα – αν δεν ήταν γραμμένη από τον Σαίξπηρ…
Έργο περίεργης βοής και μεγαλείου, ο Τίμων ο Αθηναίος έχει ως κύριο θέμα του (αν και στον Σαίξπηρ το θέμα δεν είναι ποτέ μόνο ένα) το χρήμα: ποιος το κατέχει, ποιος όχι, ποιος χρωστάει πόσα σε ποιον, πώς τα χρέη γιγαντώνονται και πώς συλλέγονται ή δεν συλλέγονται. Πρόκειται για τη μεταστροφή ενός άνδρα μεγάλης γενναιοδωρίας, που έπειτα από τη χρεωκοπία του περιέρχεται σε κατάσταση άγριας μισανθρωπίας.
Σάββατο 9/5, από τις 13:00 το μεσημέρι, έως την ίδια ώρα της Κυριακής, 10 Μαΐου.
«Ο θείος Βάνιας» το κλασικό αριστούργημα του Άντον Τσέχωφ. Ενα έργο βαθιά ποιητικό, τρυφερό και ανθρώπινο, όπου η ζωή σχοινοβατεί ανάμεσα στο δράμα και στην κωμωδία. Παρουσιάστηκε στην Κεντρική Σκηνή, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά τη σεζόν 2009 -2010.
Ο συνταξιούχος καθηγητής Σερεμπριακώφ και η νεαρή γυναίκα του Ελένα καταφτάνουν στο απομακρυσμένο υποστατικό τους στη ρωσική επαρχία, το οποίο συντηρούν η Σόνια κόρη του καθηγητή από τον πρώτο του γάμο και ο θείος της, Βάνιας. Η παρουσία τους αναστατώνει τη ζωή των ανθρώπων του κτήματος, διαταράσσει τις ισορροπίες και φέρνει στην επιφάνεια χαμένα όνειρα και ανεκπλήρωτους πόθους. Η φθορά της καθημερινότητας, η πλήξη, τα λάθη, οι δικαιολογίες, ένας υποδόριος ερωτισμός και μια σχεδόν σουρεαλιστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας χαρακτηρίζουν τη ζωή των ηρώων, που βλέπουν τον κόσμο γύρω τους να αλλάζει αναπόφευκτα.
Το κλασικό αριστούργημα του Άντον Τσέχοφ, ένα έργο βαθιά ποιητικό, τρυφερό και ανθρώπινο, όπου η ζωή σχοινοβατεί ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, παρουσιάζεται για δεύτερη μόλις φορά στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου -μετά την ιστορική παράσταση του 1953 σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν.
Κυριακή 10, από τις 14:00 το μεσημέρι, έως και την ίδια ώρα της Δευτέρας, 11 Μαΐου.
Οι παραστάσεις προβάλλονται στο www.n-t.gr και στο www.culture.gr.