Όταν ο φοβερός και τρομερός Τυραννόσαυρος Rex απεικονίζεται σε ταινίες, ντοκιμαντέρ, βιντεοπαιχνίδια κλπ, η «φωνή» του κατά κανόνα δεν είναι κάτι άλλο από έναν τρομακτικό, τερατώδη βρυχηθμό, αντίστοιχο ενός εκ των τρομακτικότερων κυνηγών που έχουν περπατήσει ποτέ στη Γη. Ωστόσο, αυτό ίσως και να μην ανταποκρίνεται και τόσο στην πραγματικότητα, σύμφωνα με νέες έρευνες, οι οποίες «αποκρυσταλλώνονται» υπό τη μορφή μιας αναπαραγωγής/ «ανακατασκευής» ήχου στο πλαίσιο ενός ντοκιμαντέρ του BBC (The Real T.rex).
Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της Telegraph, ο φυσιοδίφης Κρις Πάκαμ και η Τζούλια Κλαρκ, του καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Τέξας, «πάτησαν» στη θεωρία που λέει ότι οι δεινόσαυροι ακούγονταν περισσότερο σαν τα σημερινά πουλιά και ερπετά παρά σαν τα σημερινά αρπακτικά.
«Οι πιο ανατριχιαστικοί ήχοι στον φυσικό κόσμο σήμερα προέρχονται από αρπακτικά, το ουρλιαχτό του λύκου, ο βρυχηθμός της τίγρης, αλλά οι ειδικοί τώρα αμφιβάλλουν για το αν ο Τ-Rex ακουγόταν σαν αυτά» λέει ο Πάκαμ.
Οι δεινόσαυροι είναι οι πρόγονοι των σημερινών πουλιών και «συγγενεύουν» με τους αλιγάτορες και τους κροκόδειλους, οπότε η Κλαρκ χρησιμοποίησε τον «απόκοσμο» ήχο του ευρασιατικού ήταυρου (ένα σπάνιο είδος ερωδιού) και τους ήχους κινεζικών κροκοδείλων για να «εκτιμήσει» το πώς θα ακουγόταν ο τυραννόσαυρος. Στη συνέχεια, αύξησε την κλίμακα και έντασή του για να αντιστοιχεί σε ένα πλάσμα του μεγέθους του τυραννόσαυρου και προέκυψε ένα υπόκωφο, απειλητικό γρύλισμα- πιο «διακριτικό» από τον βρυχηθμό που θα φανταζόταν κανείς, αλλά αρκετά τρομακτικό για να προκαλέσει ανατριχίλα.
Ένα ενδιαφέρον στοιχείο της όλης υπόθεσης είναι ότι η Κλαρκ θεωρεί πως ο λόγος για τον οποίο βρίσκουμε τρομακτικούς/ απειλητικούς τέτοιους ήχους σήμερα ενδεχομένως να είναι βαθιές, αρχέγονες μνήμες του είδους μας για, εξαφανισμένα πλέον, επικίνδυνα αρπακτικά.
«Νιώθω ότι αυτός ο ήχος απλά προκαλεί φόβο. Οι άνθρωποι νομίζουν πως πρέπει να είναι βρυχηθμός για να είναι πραγματικά τρομακτικός, αλλά είναι ο πιο τρομακτικός ήχος που ακούσετε ποτέ. Δεν ξέρω αν έχουμε κάποια βαθιά ενστικτώδη αντίδραση στους ήχους χαμηλών συχνοτήτων, αλλά δεν θα με εξέπληττε. Στα ζώα, οι βαθύτεροι ήχοι είναι μια αρκετά ακριβής ένδειξη για μεγαλύτερα μεγέθη σώματος, οπότε οι ήχοι που ακούγαμε θα συνδέονταν με ένα πραγματικά μεγάλο ζώο. Η φυσική επιλογή ώστε να φοβόμαστε τέτοιους ήχους φαίνεται αρκετά πιθανή. Αν δούμε κλασικές ταινίες με δεινοσαύρους, ο T-Rex βρυχάται. Ο λόγος για τον οποίο το νομίζαμε αυτό είναι ότι στα μεγάλα σαρκοφάγα,τα περισσότερα είναι θηλαστικά και αυτοί είναι οι ήχοι που παράγουν. Αλλά όταν σκεφτόμαστε τον τυραννόσαυρο, είναι ένα ζώο το οποίο συγγενεύει περισσότερο με τα πουλιά, τους αλιγάτορες και τους κροκοδείλους και αυτά τα ζώα αφήνουν τελείως διαφορετικούς ήχους».
Για την ακρίβεια, θεωρείται πως ο T-Rex πιθανότατα δεν χρειαζόταν να ανοίξει καν το στόμα του για να βγάλει αυτόν τον ήχο, καθώς στα πουλιά και τα ερπετά είναι αρκετά κοινή η παραγωγή ήχου με κλειστό στόμα. Επίσης, το γρύλισμα αυτό πιθανώς να έπιανε μια τόσο βαθιά συχνότητα ώστε τα πλάσματα που βρίσκονταν κοντά να το «ένιωθαν» περισσότερο από ό,τι το άκουγαν.
Περαιτέρω στοιχεία για τη «φωνή» του T-Rex αντλήθηκαν από τη μελέτη των ακουστικών οργάνων του από απολιθώματα- με βάση το τι μπορούσε να ακούσει το πλάσμα. Όπως προκύπτει, ο τυραννόσαυρος είχε πολύ ευαίσθητο ακουστικό όργανο, ιδιαίτερα ευαίσθητο σε χαμηλές συχνότητες- ίσως πιο χαμηλά από ό,τι μπορεί να ακούσει ο άνθρωπος. Ως αποτέλεσμα, η «φωνή» του θα μπορούσε να ταξιδεύει σε μεγάλες αποστάσεις- και ο «δέκτης» μάλλον θα την ένιωθε αντί να την ακούει.
«Θα μπορούσε να είναι η πρώτη φορά εδώ και 66 εκατομμύρια χρόνια που ακούγεται αυτός ο ήχος στη Γη. Είναι μια προσπάθεια στα τυφλά, αλλά χρησιμοποιούμε τα στοιχεία που έχουμε. Νομίζω πως είναι ο πιο τρομακτικός ήχος που έχω ακούσει ποτέ» καταλήγει ο Πάκαμ.