Είναι αλήθεια ότι οι σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας είναι σε πάρα πολύ κακό επίπεδο, σε μεγάλο βαθμό λόγω των λεονταρισμών της γείτονος προς πάσα κατεύθυνση, η οποία προσπαθεί να επιδείξει ότι αποτελεί περιφερειακή υπερδύναμη που «δεν έχει ανάγκη κανέναν» και, εάν το επιθυμεί, μπορεί να εγκαταλείψει τους παλιούς της συμμάχους χάριν νέων (πχ Ρωσία). Μεταξύ άλλων, η Τουρκία κατηγορεί τις ΗΠΑ για το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016 και την κατάσταση της οικονομίας της, ενώ συχνές είναι οι διαφωνίες και για τους χειρισμούς στη Συρία.
Σε κάθε περίπτωση πάντως- αν και η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι πλέον έχουμε μάθει πως ελάχιστα πράγματα είναι πραγματικά αδύνατα σε αυτό τον κόσμο- το ενδεχόμενο μιας ανοιχτής σύγκρουσης μεταξύ των ΗΠΑ και της γείτονος φαντάζει εξωπραγματικό – ωστόσο πρόκειται ακριβώς για το υλικό από το οποίο παράγονται τα «what if» υποθετικά σενάρια, που μπορεί να δημιουργούνται είτε «για πλάκα» από φίλους της ιστορίας, είτε να αποτελούν σοβαρά πονήματα «contingency planning».
Αυτά τα σενάρια είναι το αντικείμενο του καναλιού Binkov’s Battlegrounds στο YouTube- που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ανήκουν στην πρώτη κατηγορία.
Αφήνοντας λοιπόν κατά μέρος το δεδομένο πως πρόκειται και στις δύο περιπτώσεις για χώρες- συμμάχους στο ΝΑΤΟ, και αφήνοντας έξω οποιονδήποτε άλλον «τρίτο», στο συγκεκριμένο βίντεο παρατίθενται σε γενικές γραμμές οι δυνάμεις, οι αριθμοί και τα πλεονεκτήματα που θα είχε η κάθε χώρα σε μια τέτοια σύγκρουση.
Όπως υπογραμμίζεται, οι ΗΠΑ διαθέτουν σειρά από βάσεις στην ευρύτερη περιοχή που θα τους επέτρεπε να διεξάγουν επιχειρήσεις εναντίον της Τουρκίας- από την άλλη πλευρά, οι αμερικανικές βάσεις σε τουρκικό έδαφος και οι δυνάμεις τους θα θεωρούνταν βέβαιη απώλεια. Από τις ΗΠΑ θα ακολουθούσαν αεροπορικές και πυραυλικές επιθέσεις, που στη συνέχεια θα κλιμακώνονταν, καθώς η κινητοποίηση των αμερικανικών δυνάμεων θα γινόταν μεγαλύτερη.
Όπως σημειώνεται, η Τουρκία δεν θα μπορούσε να απειλήσει σημαντικά τις μεγαλύτερες αμερικανικές βάσεις στην ευρύτερη περιοχή, αν και θα μπορούσε να σημειώσει μερικά πλήγματα- ειδικά εναντίον αμερικανικών στόχων στον Περσικό Κόλπο (με μεγάλες απώλειες όμως για τους Τούρκους).
Σε κάθε περίπτωση, υπογραμμίζεται ότι οι ΗΠΑ θα χρειάζονταν μήνες για να αποστείλουν και κινητοποιήσουν επαρκείς δυνάμεις ώστε να πραγματοποιήσουν γενικευμένο πόλεμο εναντίον της Τουρκίας- και το θέμα των βάσεων για αυτές θα αποτελούσε πρόβλημα. Όπως εκτιμάται, προφανώς θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αεροπλανοφόρα, ειδικά στα πρώτα στάδια, αλλά αυτό ανοίγει άλλα «κεφάλαια», καθώς αφ’ενός θα έπρεπε να υπάρχει «rotation» τους με το πέρασμα του χρόνου, και αφ’ετέρου θα υπήρχε και κίνδυνος απώλειας κάποιου, εάν πχ κάποιο τουρκικό υποβρύχιο στεκόταν (πάρα πολύ) τυχερό.
Πάντως, όπως υπογραμμίζεται, η τουρκική πολεμική αεροπορία, όσο σύγχρονη και να είναι, δεν θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα απέναντι στην αμερικανική- κυρίως λόγω των αμερικανικών stealth μαχητικών F-22 και F-35, και της ανεπαρκούς τουρκικής αεράμυνας (κενό που οι Τούρκοι προσπαθούν να καλύψουν με την αγορά των ρωσικών S-400). Γενικότερα, οι αμερικανικές δυνάμεις θα «ξήλωναν» την τουρκική αεράμυνα μεθοδικά και σταδιακά στο πλαίσιο μιας αργής εκστρατείας φθοράς, που θα διαρκούσε περίπου μισό χρόνο- και το αποτέλεσμά της δεν εκτιμάται πως δεν θα ανατρεπόταν από τους S-400, ακόμα και αν οι Τούρκοι τους έπαιρναν εντός λογικού χρονικού πλαισίου (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα υπήρχαν αμερικανικές απώλειες). Όσον αφορά στο τουρκικό ναυτικό, εκτιμάται ότι θα εξουδετερωνόταν με συνοπτικές διαδικασίες (αν και μπορεί να σημείωνε κάποιο «τυχερό» πλήγμα υποβρυχίου, όπως προαναφέρθηκε) εάν δεν εγκατέλειπε την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου για να υποχωρήσει στη Μαύρη Θάλασσα.
Συνοπτικά, λοιπόν, οι ΗΠΑ θα εξουδετέρωναν την τουρκική αεροπορία και το ναυτικό χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα (αν και θα χρειαζόταν χρόνος και θα υπήρχαν απώλειες). Σε περίπτωση που η σύγκρουση έφτανε στο έδαφος, ωστόσο, τα πράγματα θα γίνονταν σαφώς πιο περίπλοκα, καθώς οι ΗΠΑ θα έπρεπε να «μπουν» από το Ιράκ (και η περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι, ως γνωστόν, πολύπλοκη υπόθεση), ή να κάνουν αποβάσεις και αεραποβάσεις- που θα ήταν πολύ δύσκολο να επιτύχουν, δεδομένων των τουρκικών αριθμών στον στρατό ξηράς- ακόμα και λαμβάνοντας υπόψιν την αμερικανική αεροπορική υπεροχή. Το αποτέλεσμα θα ήταν βαρύτατες απώλειες και για τις δύο πλευρές σε μια χερσαία σύγκρουση που θα διεξαγόταν σε τουρκικό έδαφος (αν και υπογραμμίζεται πως δεν θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολη ή δαπανηρή η εξουδετέρωση των τουρκικών δυνάμεων στην Κύπρο και η κατάληψη των Κατεχόμενων).
Τα τελικά συμπεράσματα: Πέρα από το, όπως υπογραμμίστηκε, καθαρά υποθετικό και εξωφρενικό της υπόθεσης με τα σημερινά δεδομένα, εάν γινόταν μια τέτοια σύγκρουση θα διαρκούσε μεγάλο χρονικό διάστημα (άνω του ενός έτους) και θα είχε κυρίως αεροναυτικό χαρακτήρα, καθώς μια γενικευμένη χερσαία εισβολή/ σύγκρουση στο έδαφος θα είχε πολύ μεγάλο φόρο αίματος και θα ήταν δύσκολο να ολοκληρωθεί με επιτυχία για τις ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα θα ήταν νίκη των ΗΠΑ (όπως θα ήταν αναμενόμενο)- αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα επρόκειτο για «περίπατο» (και αυτό, χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν οι όποιες πολιτικές προεκτάσεις).