Το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, ένα από τα πλέον ιστορικά θέατρα ρεπερτορίου της Αθήνας, με διαδρομή που μετρά σχεδόν τριανταπέντε χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας, δίνει τη δυνατότητα στο θεατρόφιλο κοινό, αλλά και σε φοιτητές θεατρολογίας και σπουδαστές σχολών υποκριτικής τέχνης, να παρακολουθήσουν, αυτή τη δύσκολη στιγμή που βιώνουμε όλοι και ενώ Μένουμε σπίτι λόγω κορονοϊού, σε έξι διαφορετικές ημερομηνίες, έξι παραστάσεις - σταθμούς από το διεθνές δραματολόγιο και μία από την ελληνική λογοτεχνία.
Πρόκειται για έξι εμβληματικές παραστάσεις, που αγαπήθηκαν από το κοινό και υμνήθηκαν από τους κριτικούς (θα τις ξαναζήσουμε με συγκίνηση), σε σκηνοθεσίες των Λευτέρη Βογιατζή, Στάθη Λιβαθινού, Μίνου Βολανάκη, Δημήτρη Καραντζά και Νίκου Μαστοράκη.
Στο www.theatroodoukefallinias.gr μπορούμε να δούμε τις εξής παραστάσεις στις παρακάτω ημερομηνίες:
Σάββατο 4 Απριλίου από τις 11.00 πμ έως τις 11.00 πμ της επομένης: «Oι δούλες» του Ζαν Ζενέ, σκηνοθεσία Λευτέρης Βογιατζής (σεζόν 2005 - 2006)
Ρένη Πιττακή, Μπέττυ Αρβανίτη, Μάγια Λυμπεροπούλου, Αννέζα Παπαδοπούλου, σε ένα ρεσιτάλ υποκριτικής.
«Στο Θέατρο Κεφαλληνίας ο Βογιατζής, στην κλασική μετάφραση του Δημητριάδη, σκηνοθέτησε με τη λογική φαρμακευτικού ζυγού, με επιμονή στη λεπτομέρεια, τις Δούλες του Ζενέ, ένα έργο που εδώ και χρόνια ως γραφή έχει ξεπεραστεί, αλλά ως περιεχόμενο όσο περνούν τα χρόνια γίνεται συνταρακτικότερο. Και μη προς κακοφανισμόν τα ανωτέρω. Και ο Αισχύλος ως γραμμή και δομή είναι έξω από τα νερά μας, ακόμη και την αισθητική μας, αλλά μας αφορά. Καίρια.
Ο Βογιατζής μέσα στον αριστουργηματικό χώρο της Ομπολένσκι δίδαξε τις τρεις σπουδαίες πρωταγωνίστριες βάθος υποκριτικής οπτικής και σχέσεις σκηνικές ως ιστό αράχνης. Η Μπέττυ Αρβανίτη ξεπέρασε άλλη μια φορά τα όριά της (Σολάνζ), η Ρένη Πιττακή (Κλαιρ) με φαντασία δημιούργησε, ηθοποιός αυτή χωρίς μανιέρα, κάτι σημαντικό, έδωσε μανιέρα στον ρόλο της, αφού υποδύεται την Κυρία. Η Μάγια Λυμπεροπούλου (Κυρία) γνωρίζει να παίζει στα δάκτυλα τα στυλ και αυτοσχεδίασε σκηνικά τη ρητορική μιας ολόκληρης τάξης και μιας μεγάλης μερίδας γυναικείας ματαιόδοξης ευήθειας». Αυτά έγραφε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στα Νέα, τον Γενάρη του 2006.
Κυριακή 5/4 από τις 11.00 πμ έως τις 11.00 πμ της επομένης: «Η Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός (σεζόν 2011 - 2012 - 2013)
Παίζουν: Μπέττυ Αρβανίτη, Λίλλυ Μελεμέ, Λουκία Μιχαλοπούλου, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Τζίνη Παπαδοπούλου, Χάρης Χαραλάμπους.
«... Καθώς βλέπουμε την εγκλωβισμένη μέσα σε ένα χαντάκι άμμου Φόνισσα της Μπέττυς Αρβανίτη να απολογείται και να αναβιώνει το έγκλημά της πριν τελικά χαθεί σε μια αβέβαιη ανάληψη, νιώθουμε ότι παρακολουθούμε κάτι περισσότερο από το άγχος της «ερμηνείας» της. Πρόκειται για την αγωνία εξιλασμού της. Μια παράξενη αίσθηση ότι βρισκόμαστε μάρτυρες στον εξορκισμό μιας αιώνια δαιμονισμένης.
Είναι γεγονός ότι η Φραγκογιαννού καταλαμβάνεται από τον οίστρο του θανάτου, από τη σκοτεινή θέληση να επέμβει στον κόσμο και να ενεργήσει πάνω του. Σε αυτή την κατάληψη της επιθυμίας που την κατέχει, οι όποιες ευλογοφανείς ερμηνείες έρχονται εκ των υστέρων και μοιάζουν με πρόδηλες δικαιολογίες. Μόνο ελάχιστοι συγγραφείς κάποτε, ο Ευριπίδης, ο Σαίξπηρ, ο Ντοστογιέφσκι, μπόρεσαν να αποδώσουν τη φύση του Κακού με αυτό τον τρόπο, σαν μια αδιάλυτη και ερεβώδη δύναμη, ικανή να ανακαλύπτει εξόδους στα ανθρώπινα επιχειρήματα...» Γρηγόρης Ιωαννίδης, «Η διαλεκτική της Φόνισσας», Ελευθεροτυπία,10 Δεκεμβρίου 2011
Δευτέρα 6 Απριλίου από τις 11.00 πμ έως τις 11.00 της επομένης: «H κυρία από τη θάλασσα» του Χένρικ Ιψεν, σκηνοθεσία Μίνως Βολανάκης (σεζόν 1994 - 1995 - 1996)
Διανομή:
Μπάλεστεντ, Διονύσης Μανουσάκης
Μπολέττα, Χρύσα Σπηλιώτη
Λύγκστραντ, Δημήτρης Σίνης
Χίλντα, Χριστίνα Παπαμίχου / Βάσω Γουλιελμάκη
Γιατρός Βάγκελ, Γιάννης Βόγλης
Άρνχολμ, Σοφοκλής Πέππας
Ελλίντα, Μπέττυ Αρβανίτη
Ο Ξένος, Κίμων Ρηγόπουλος
«Ο Μίνως Βολανάκης άλλαξε πολλά σ’ αυτή την παράσταση του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας. […] Άλλαξε ουσιαστικά τον τίτλο του έργου. Η Κυρά της θάλασσας έγινε Η κυρία από τη θάλασσα. Η αλλαγή είναι σημαντική και κατά τη γνώμη μου πιο σωστή. […] Η σημαντικότερη αλλαγή όμως που έκανε ο Βολανάκης είναι στο ίδιο το έργο. Με τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία του παρουσίασε ένα νέο, ζωντανό και τρομερά ενδιαφέρον έργο. Ακριβώς το αντίθετο απ’ ό,τι παρουσιαζόταν σε παλαιότερες παραστάσεις στην Ελλάδα. Και αυτό δεν είναι λίγο. Κρύβει πίσω του πολλή και λεπτομερειακή δουλειά. Και με το κείμενο και με τους ηθοποιούς του. Το κείμενο δεν είχε κανένα σημείο που να «ακούς τη μετάφραση». Άκουγες ελληνικά, καθαρά, χωρίς εκζητήσεις και χωρίς μεταφραστικές εξυπνάδες. Δεν είχε «ρητορείες» και «ρομαντισμούς», που αδίκως είχαν χρεωθεί στον Ίψεν. Αυτό το κείμενο μπορούσε πια να μιληθεί φυσικά από τους ηθοποιούς, που ελεύθεροι από λεκτικά στραμπουλήγματα, είχαν την άνεση να το δουλέψουν άνετα και να δοκιμάσουν τις υποκριτικές αναζητήσεις τους. Και αυτό έκαναν. Όλοι. Σε ρόλους δύσκολους, απαιτητικούς, παγιδευτικούς, που μπορούν εύκολα να παρασύρουν τους ηθοποιούς σε ευκολίες και σε κλισέ. Κανένας δεν έπεσε στην παγίδα. […] Μέσα στο εξαίρετο σκηνικό του Γιώργου Πάτσα και τους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου ο Ίψεν ζει ευτυχισμένες μέρες στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας». Μηνάς Χρηστίδης, «Ένας νέος, “καινούριος” Ίψεν», Ελευθεροτυπία, 4 Μαρτίου 1995.
Τρίτη 7/4 από τις 11.00 πμ έως τις 11.00 πμ της επομένης: «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας», του Φρήντριχ Ντύρενματ, σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός (σεζόν 2008 - 2009)
Διανομή:
Πρώτος πολίτης / Δήμαρχος, Νίκος Αλεξίου
Δεύτερος πολίτης / Αστυνόμος, Μπάμπης Σαρηγιαννίδης
Τρίτος πολίτης / Δάσκαλος, Βασίλης Καράμπουλας
Τέταρτος πολίτης / Πάστορας, Θανάσης Δήμου
Άλφρεντ Ιλ, Γιάννης Φέρτης
Κλαιρ Τσαχανασιάν, Μπέττυ Αρβανίτη
Μπόμπυ, Κώστας Γαλανάκης
Σύζυγος 7 / Σύζυγος 8 / Σύζυγος 9 / Δημοσιογράφος, Δημήτρης Μυλωνάς
Μηχανοδηγός / Δικαστικός κλητήρας / Καρλ, Παναγιώτης Παναγόπουλος
«Η εκκεντρική θεατρικότητα της Επίσκεψης της γηραιάς κυρίας (1956) παραμένει ανέπαφη και η τραγελαφική εικόνα του κόσμου που παρουσιάζει συνιστά ένα τέλειο είδωλο για να καθρεφτιστεί επάνω του η σαθρή ηθική του καπιταλισμού. Ίσως όμως να μην είναι τυχαίο που το πολυπρόσωπο έργο, λόγω της απλής και διδακτικής υπόθεσής του, έχει ανέβει κατά κόρον από ερασιτεχνικές ομάδες και πολύ σπανιότερα από επαγγελματικούς θιάσους.
Η τραγική κωμωδία του Ντύρενματ, ως μια κλασικοποιημένη πρωτοπορία του παρελθόντος, αποζητά διακαώς μια συνάμα κλασική και πρωτοπόρα σκηνοθεσία για να υπάρξει σκηνικά στο σήμερα. Ο Στάθης Λιβαθινός ταλαντεύτηκε σε αυτό το δίπολο: νατουραλισμός στην υποκριτική, εξπρεσιονισμός στο ύφος, ένταξη των σκηνικών οδηγιών ως μέρους των διαλόγων, τονισμός των παράλογων και επικών στοιχείων, αφαιρετικότητα στο σκηνικό και γκροτέσκες περιβολές». Ιλειάνα Δημάδη, «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας», Αθηνόραμα, 11 Δεκεμβρίου 2008
Τετάρτη 8/4 από τις 11.00 πμ έως τις 11.00 πμ της επομένης: «Γυάλινος κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς, σκηνοθεσία Δημήτρης Καραντζάς (σεζόν 2018 - 2019)
Διανομή:
Μπέττυ ΑρβανίτηΑμάντα Γουίνγκφιλντ,
Χάρης Φραγκούλης Τομ Γουίνγκφιλντ
Eλίνα Ρίζου Λώρα Γουίνγκφιλντ
Εκτορας Λιάτσος Τζιμ Ο΄ Κόννορ
Η πρώτη συνάντηση της Μπέττυς Αρβανίτη με έναν από τους πλέον ταλαντούχους σκηνοθέτες της νέας γενιάς, τον Δημήτρη Καραντζά.
Το έργο γράφτηκε το 1944 και παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά στο θέατρο Civic στο Σικάγο. Αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη θεατρική επιτυχία του Ουίλιαμς. Ο Aμερικανός συγγραφέας σε πολλά από τα έργα του ενσωματώνει στοιχεία της δικής του προσωπικής ζωής κι εκείνης των παιδικών του χρόνων με την οικογένειά του.
«Η παράσταση επιχειρεί να φωτίσει εκτενώς αυτή ακριβώς τη διαδικασία ,της ανάσυρσης που σημειώνει ο συγγραφέας στον πρόλογό του . Ο παρών χρόνος ,ένας συγκεκριμένος χρόνος του παρελθόντος που επιστρέφουν τα πρόσωπα του έργου για να ξανά αντιμετωπίσουν το τραύμα τους , και ένα ακόμα βαθύτερο- ευτυχέστερο – παρελθόν στο οποίο ανατρέχουν ως καταφύγιο . Μ αυτή τη δομή και με πολύ καινοτόμες - ακόμα – σκηνικές επιλογές ο Ουιλιαμς δημιουργεί ένα εντελέστατο δράμα για την ύπαρξη και την ίδια τη λειτουργία του θεάτρου . Ένας κατασκευασμένος ρεαλισμός ,μουσικής δομής που επιχειρεί να συνομιλήσει με τις απαρχές της θεατρικής πράξης» σημειώνει ο Δημήτρης Καραντζάς
Πέμπτη 9/4 από τις 11.00 πμ έως τις 11.00 πμ της επομένης: «Πριν την αποχώρηση«, του Τόμας Μπέρνχαρντ, σκηνοθεσία Νίκος Μαστοράκης (οι παραστάσεις διεκόπησαν λόγω της πανδημίας)
Παίζουν:
Μπέττυ Αρβανίτη στο ρόλο της Βέρα
Περικλής Μουστάκης στο ρόλο του Ρούντολφ Χέλλερ
Σμαράγδα Σμυρναίου στο ρόλο της Κλάρα
Ο δικαστής Χέλλερ, ένας πρώην ναζί που κατάφερε να διαφύγει τη σύλληψη και να αναλάβει ανώτατο κρατικό αξίωμα στη Γερμανία μετά τον πόλεμο -φαινόμενο συχνό στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο- ζει με τις δύο αδελφές του προσπαθώντας να κρατήσει ζωντανή την ανάμνηση του ζοφερού παρελθόντος.
Αυτή είναι η υπόθεση του εμβληματικού «Πριν την αποχώρηση», που όταν ανέβηκε πρώτη φορά, το 1979, ήταν ένας θρίαμβος. Η εφημερίδα Die Zeit έγραφε τότε: Τί είναι λοιπόν το πριν την αποχώρηση; To ντεμπούτο ενός εντελώς καινούργιου Τόμας Μπέρνχαρντ; Ενός ανελέητου πολιτικού κωμωδιογράφου; Το έργο είναι φάρσα με θέμα τους ναζί, τους φασίστες που τους ξεσκεπάζει κάνοντάς μας να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια; Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Το «Πριν την αποχώρηση» είναι το πιο δύσκολο. Το πιο σκοτεινό, το πιο άρτιο απ όλα τα έργα του Μπέρνχαρντ. Όποιος θα δει σ αυτό μόνο τη σκανδαλώδη πλευρά (τις πολιτικές αναφορές και τα αστεία) δεν θα έχει καταλάβει το έργο.