Με αφορμή την αποδοχή της παραίτησης του υπουργού εξωτερικών Νίκο Κοτζιά από τον Αλέξη Τσίπρα και την ανάληψη του ΥΠΕΞ από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, τόσο ως Ελληνίδα όσο και ως πολιτικός, έχω να πω τα εξής:
Πολλές φορές διαφώνησα δημόσια για τις πολιτικές επιλογές του Νίκου Κοτζιά, με κορυφαία διαφωνία μου το θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, και ως εκ τούτου η τοποθέτηση μου δεν αποτελεί στήριξη στον τ.υπουργό εξωτερικών.
Ουδέποτε όμως αποδέχθηκα τις πολιτικές του Πάνου Καμμένου, ούτε όταν χρησιμοποιούσε μια κατάπτυστη ρητορική κατά των πολιτικών του αντιπάλων (με χαρακτηρισμούς όπως «γερμανοτσολιάδες», «προδότες», «μνημονιακοι»!!!), αλλά και όταν πλέον υπουργοποιήθηκε από τον κυβερνητικό του εταίρο, Αλέξη Τσίπρα, προκειμένου οι ΑΝΕΛ να λειτουργήσουν ως το δεκανίκι του Τσίπρα στην ανάληψη της εξουσίας!
Εν προκειμένω, σχολιάζοντας τη διαδικασία που ακολουθήθηκε από τον πρωθυπουργό προκειμένου να διατηρήσει τη συμμαχία του με τον αρχηγό των ΑΝΕΛ και Υπουργό Άμυνας της χώρας μας, για ένα θέμα που εμπίπτει στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Εξωτερικών, η επιλογή του Πρωθυπουργού να «θυσιάσει» στην κυριολεξία τον Υπουργό Εξωτερικών δεν αποτελεί μια πολιτική πράξη με γνώμονα το συμφέρον της Ελλάδας, αλλά αφορά μόνο την προσπάθεια διατήρησης της εξουσίας.
Και ας έχουμε και αυτό το πρίσμα κατά νου στην ανάλυση της κατάστασης. Ιδίως όταν η ανάλυση αφορά έναν πολιτικό όπως είναι ο Αλέξης Τσίπρας που τζογάρει συνεχώς και έχει ανατρέψει τα πάντα.
Πιο συγκεκριμένα, ποιος μας λέει - και παρά τις δημόσιες δηλώσεις και άλλες διαρροές - ότι αυτή η παραίτηση (η καλύτερα ο εξαναγκασμός σε παραίτηση) δεν υποδηλώνει παρά μια αλλαγή πλεύσης 180 μοιρών του Αλέξη Τσίπρα ως προς την εξωτερική πολιτική του και ιδίως ως προς τη Συμφωνία των Πρεσπών, τώρα που διαπιστώνει πως δεν έχει τα αποτελέσματα που περίμενε και άρα θα καταλήξει σε ένα φιασκο!
Επομένως, η «καρατόμηση» Κοτζιά εξυπηρετεί αφάνταστα τον Τσίπρα, ο οποίος από την πρώτη στιγμή έδειξε πως ασκεί πολιτική με όρους προσωπικής πολιτικής επιβίωσης. Δεν είναι η πρώτη φορά που πολιτικοί του συνεργάτες γίνονται «Ιφιγένειες» προκειμένου να διατηρηθεί ο ίδιος στην εξουσία...
Όμως διερωτήθηκε ο πρωθυπουργός που κρατά την τύχη αυτής της χώρας αν έχει το δικαίωμα και την πολυτέλεια να κάνει πολιτικά παίγνια με τους θεσμούς, να εμπαίζει τους συμμάχους εντός και εκτός Ελλάδος, να αλλάζει θέσεις κατά το δοκούν , κοινώς να παίζει το μέλλον της χώρας στα ζάρια;
Το μόνο σίγουρο είναι πως η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας δεν μπορεί να αντιμετωπίζετε με όρους gambling (τζόγου). Απαιτεί στιβαρά χέρια, που θα δίνουν μάχες για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, χωρίς να υποκύπτουν στον εκβιασμό του κάθε Σουλτάνου, του διεθνούς παράγοντα και όσων εκφράζουν ανθελληνική πολιτική.
Η εξωτερική αλλά και η αμυντική πολιτική της Ελλάδας δεν πρέπει να αποτελούν πεδίο κομματικών αντιπαραθέσεων, εσωτερικών συγκρούσεων και επίδειξης δυνάμεως. Η άσκηση τους προϋποθέτει διαχρονικό στρατηγικό σχεδιασμό, απαιτεί σοβαρότητα, και αγάπη στην Πατρίδα. Το κυριότερο απαιτεί Γνώση. Άραγε την έχει ο κος Τσίπρας;
Φοβάμαι πως θα ζήσουμε νέες κυβισθήσεις που όμως αυτή τη φορά θα είναι επικίνδυνες για την ασφάλεια της Ελλάδας καθώς η καλλιέργεια προσδοκιών στο εξωτερικό και η διαμόρφωση κλίματος με διεθνείς συμμαχίες και συμφωνίες έχουν δυσμενέστατες επιπτώσεις όταν γίνονται αλλαγές εσωτερικής κατανάλωσης.
Το διεθνές περιβάλλον είναι πάντα ένας παράγοντας που δεν συγχωρεί λάθη και σκοπιμότητες, και η τιμωρία συνήθως πλήττει τις εθνικές θέσεις και επιδιώξεις...