Ειδικοί σε θέματα πλανητικής επιστήμης πρόσφατα παρουσίασαν μια εναλλακτική εκδοχή του Ηλιακού Συστήματος: Μία στην οποία κυριαρχεί μία «Σούπερ Γη», που θα προκαλούσε χάος στη Γη, τον Άρη και την Αφροδίτη.
Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του Space.com, ένας από τους πιο κοινούς τύπους πλανητών στον Γαλαξία είναι αυτοί οι κόσμοι που είναι μεγαλύτεροι από τη Γη, μα όχι τόσο μεγάλοι όσο ο Ποσειδώνας. Οι πλανήτες αυτοί χαρακτηρίζονται συχνά ως «Σούπερ Γη» και υπάρχουν σχεδόν παντού στον Γαλαξία- εκτός (παραδόξως) από το Ηλιακό Σύστημα. Ωστόσο, σύμφωνα δύο πλανητικούς επιστήμονες του Florida Institute of Technology (Έμιλι Σίμπσον, Χάουαρντ Τσεν) δεν είναι έκπληξη το ότι βρισκόμαστε σε μια «γειτονιά» χωρίς τέτοιον πλανήτη, δεδομένου ότι, αν υπήρχε ένας κοντά μας, τότε μάλλον...δεν θα υπήρχαμε καν εμείς.
Μελετώντας μια εναλλακτική εκδοχή του Ηλιακού Συστήματος, οι Σίμπσον και Τσεν ήλπιζαν να διερευνήσουν πώς εξωπλανήτες μπορούν να επηρεάζουν ο ένας την τροχιά του άλλου. Κάποιες συγκεκριμένες τροχιές κάνουν τους γειτονικούς πλανήτες πιο φιλόξενους/ κατοικήσιμους. Όπως προκύπτει, εάν στα ενδότερα ενός αστρικού συστήματος υπάρχει ένας πλανήτης πολύ μεγαλύτερος από τη Γη, οι άλλοι είναι πολύ πιθανό να βιώνουν περίεργες τροχιές και ακραία κλιματικά φαινόμενα.
Οι Σίμπσον και Τσεν έφτιαξαν προσομοιώσεις υπολογιστών που έδειχναν τι θα συνέβαινε εάν μια «Σούπερ Γη» ήταν σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο κάπου μεταξύ Άρη και Δία. Από τεχνικής άποψης το Ηλιακό Σύστημα θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί έτσι εάν κάτι είχε γίνει ελαφρώς διαφορετικά κατά τα χρόνια του σχηματισμού του, όταν οι πλανήτες σχηματίζονταν από τον δίσκο υλικού που περιστρεφόταν γύρω από τον νεογέννητο Ήλιο: Για παράδειγμα, εάν οι γίγαντες αερίων είχαν βγει μικρότεροι, τότε μπορεί να είχε υπάρξει χώρος και υλικό για μια «Σούπερ Γη» λίγο μετά τον Άρη.
«Αυτή η διαρρύθμιση με την οποία καταλήξαμε στο Ηλιακό Σύστημα σίγουρα δεν είναι κάτι πραγματικά κοινό» είπε στο Space.com ο Τσεν.
Ένας τέτοιος πλανήτης πέρα από τον Άρη θα απορρύθμιζε όλους τους μικρότερους βραχώδεις πλανήτες του εσώτερου Ηλιακού Συστήματος: Η βαρύτητά του θα έθετε άλλους πλανήτες σε εκκεντρικές τροχιές ή ακόμα πιο «δύσκολες». Κάποιες εξ αυτών θα μεταβάλλονταν συνεχώς, χωρίς να σταθεροποιούνται ποτέ. Στις επιφάνειες αυτών των πλανητών οι συνθήκες θα ήταν εξαιρετικά ταραχώδεις, με ακραία καλοκαίρια και χειμώνες και εποχές των παγετώνων που θα άρχιζαν και θα τελείωναν απότομα.
Οι μορφές ζωής σε τέτοιους κόσμους θα έπρεπε να είναι πολύ ανθεκτικές και ικανές να προσαρμόζονται γρήγορα σε δραματικές αλλαγές στο περιβάλλον. Αυτό μπορεί να δείχνει πως ακόμα και βραχώδεις, μεγέθους Γης κόσμοι στις κατοικήσιμες ζώνες (έτσι ορίζεται η περιοχή γύρω από ένα άστρο όπου οι θερμοκρασίες επιτρέπουν την παρουσία νερού σε υγρή μορφή στην επιφάνεια) μπορεί να ήταν αφιλόξενοι εάν είχαν κοντά έναν ή δύο πλανήτες τύπου «Σούπερ Γη», επειδή τα κλίματά τους θα ήταν πολύ ασταθή.
Οι Σίμπσον και Τσεν έκαναν προσομοιώσεις διαφορετικών εκδοχών μιας υποθετικής «Σούπερ Γης» με την ονομασία Φαίδρα, με διαφορετικά μεγέθη/ μάζες. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως το χειρότερο δυνατό σενάριο για τη ζωή στο εσώτερο Ηλιακό Σύστημα περιλαμβάνει έναν πλανήτη 10 με 20 φορές μεγαλύτερο από τη Γη.
«Όσο μεγαλύτερη η μάζα, τόσο χειρότερο γίνεται» λέει ο Τσεν. «Η μεγαλύτερη μάζα ήταν η χειρότερη από άποψης αλλαγής της σταθερότητας των τροχιών της Γης και της Αφροδίτης και του Άρη- ειδικά της Γης» προσθέτει. Ένας τέτοιος πλανήτης σε πολύ εκκεντρική τροχιά θα επηρέαζε επίσης πολύ τους εσώτερους πλανήτες, επειδή θα ήταν πιθανότερο να απωθήσει ή να έλξει τη Γη, τον Άρη και τον Αφροδίτη σε άλλες τροχιές. Ακόμα και ένας πλανήτης λίγο μεγαλύτερος από τη Γη ανάμεσα στον Άρη και στον Δία θα έκανε τη ζωή στη Γη πολύ δύσκολη- μα όχι εντελώς αδύνατη: Σε αυτή την περίπτωση ο καιρός θα ήταν πιο ακραίος, με πιο έντονα καλοκαίρια και χειμώνες, μα σε γενικές γραμμές θεωρείται ότι ο πλανήτης μας θα ήταν και πάλι κατοικήσιμος.