Η φυλή των Μπάχο στη νοτιοανατολική Ασία είναι γνωστή και ως «νομάδες της θάλασσας», καθώς περνούν πολύ μεγάλο μέρος της ζωής τους σε αυτήν: Οι Μπάχο κάνουν βάρδιες διάρκειας οκτώ ωρών, με σύντομα μόνο διαλείμματα, σε καταδύσεις, χρησιμοποιώντας παραδοσιακό εξοπλισμό για να πιάνουν ψάρια και θαλασσινά για τις οικογένειές τους.
Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Science Daily, σε μελέτη που δημοσιεύτηκε στις 19 Απριλίου, στο Cell, ερευνητές αναφέρουν πως οι ασύλληπτες καταδυτικές δυνατότητες των Μπάχο ίσως οφείλονται εν μέρει στις ασυνήθιστα μεγάλες τους σπλήνες. Η εξέλιξη/ προσαρμογή τους αυτή, σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι ένα σπάνιο παράδειγμα φυσικής επιλογής στον σύγχρονο άνθρωπο- και ταυτόχρονα μία που θα μπορούσε να παρέχει πολύτιμη ιατρική γνώση ως προς τη διαχείριση της υποξίας από τους ανθρώπους.
«Οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα προσαρμοστικά όντα. Μπορούμε να προσαρμοζόμαστε σε έναν αριθμό διαφορετικών ακραίων περιβαλλόντων απλά και μόνο μέσω αλλαγών στον τρόπο ζωής μας ή στη συμπεριφορά μας, οπότε δεν ήταν απαραίτητα πιθανό πως θα βρίσκαμε κάποια γενετική προσαρμογή στις καταδύσεις» είπε η Μελίσα Ιλάρντο, πρώτη συντάκτρια της έρευνας και διδακτορική στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, η οποία συνεργάστηκε με τους Ράσμους Νίλσεν (Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια) και Έσκε Γουίλερσλεβ (Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ). «Η πρώτη ένδειξη πως ίσως να πλησιάζαμε σε κάτι ήταν όταν είδαμε πως τόσο οι βουτηχτές Μπάχο, όσο και οι μη βουτηχτές, είχαν μεγαλύτερες σπλήνες από τους Σαλουάν, έναν κοντινό πληθυσμό που δεν είναι βουτηχτές».
Το μέγεθος της σπλήνας είναι σημαντικό εξαιτίας του ρόλου του οργάνου στο πώς ο ανθρώπινος οργανισμός αντιδρά στην κατάδυση, που λαμβάνει χώρα όταν τα πρόσωπά μας βουτάνε στο νερό και κρατάμε την αναπνοή μας. Καθώς ο χτύπος της καρδιάς επιβραδύνει και τα αιμοφόρα αγγεία στα άκρα μας συσφίγγονται, η σπλήνα συστέλλεται, απελευθερώνοντας οξυγονωμένα ερυθρά αιμοσφαίρια και αυξάνοντας τον οξυγόνο που είναι διαθέσιμο στο αίμα. Μια μεγαλύτερη σπλήνα σημαίνει πως απελευθερώνεται περισσότερο οξυγόνο. Αυτός είναι ίσως ο λόγος που μεγαλύτερες σπλήνες έχουν καταγραφεί σε φώκιες.
Οι μεγαλύτερες σπλήνες έδειχναν πως η κουλτούρα των Μπάχο είχε επηρεάσει τη φυσιολογία τους, ωστόσο το γεγονός ότι τόσο βουτηχτές όσο και μη βουτηχτές είχαν μεγαλύτερες, έδειχνε ότι δεν επρόκειτο απλά για μια αντίδραση στην παραμονή κάτω από το νερό, αλλά ότι υπήρχε κάτι διαφορετικό στο DNA τους.
Όταν οι ερευνητές μελέτησαν τα γονιδιώματα των Μπάχο, βρήκαν 25 σημεία που διέφεραν σημαντικά από άλλους δύο πληθυσμούς, τους Σαλουάν και τους Κινέζους Χαν. Από αυτούς, ένα σημείο σε ένα γονίδιο γνωστό ως PDE10A βρέθηκε να σχετίζεται με το μεγαλύτερο μέγεθος σπλήνας, ακόμα και λαμβάνοντας υπόψιν παράγοντες όπως η ηλικία, το φύλο και το ύψος. Σε ποντίκια, το PDE10A είναι γνωστό πως ρυθμίζει μια ορμόνη που ελέγχει το μέγεθος της σπλήνας, παρέχοντας στήριξη στην ιδέα πως οι Μπάχο ίσως να εξέλιξαν το μέγεθος της σπλήνας που είναι απαραίτητο για τις καταδύσεις τους.
Πέρα από το ότι περαιτέρω έρευνες μπορούν να βοηθήσουν στο να γίνει καλύτερα κατανοητό το πώς το ανθρώπινο σώμα αντιδρά στην έλλειψη οξυγόνου, η Ιλάρντο πιστεύει πως η έρευνά της θα επηρεάσει το πώς αντιμετωπίζουμε τη φυσική επιλογή στους σύγχρονους ανθρώπους. «Πιστεύω πως η φυσική επιλογή είναι πολύ πιο ισχυρή από ό,τι πιστεύουμε, και ίσως θα έπρεπε να την ψάχνουμε σε περισσότερα μέρη από ό,τι νομίζαμε».