Μέρες τώρα λαβωμένη στην εμπόλεμη ζώνη της εντατικής μετά από μάχη που κρίθηκε στα χαρακώματα. Ταγμένοι στο ιερό καθήκον γιατροί και νοσοκόμες επιστράτευσαν τα δικά τους όπλα, τις τακτικές της προκεχωρημένης γραμμής, ενώ συγγενείς με όσα επικουρικά ψυχικά αποθέματα και πολεμοφόδια πίστης προσέτρεξαν για βοήθεια στους διαδρόμους της ατέρμονης αναμονής.
Η μάχη πολύωρη, πολυήμερη, πολυμέτωπη και απηνής, με οχυρά που λίγο έλειψε να σωριαστούν. Να τόσο δα, τόσο κοντά έφτασε η πολιορκία, τα τείχη ριζιμιά, δόξα τω Θεώ ανθεκτικά παρά τις επιθέσεις.
Άγρυπνοι στην οριογραμμή της ελπίδας που δεν χάθηκε, με ταπεινωτικούς μισθούς επιστήμονες που διακονούν όμως ιεραποστολικά την Ιατρική, με γλίσχρα μέσα και πλουσιοπάροχα φρονήματα καρδιάς, αυταπάρνησης και ενσυνείδητης αφοσίωσης στο καθήκον. Ακοίμητοι φρουροί, μέρα νύχτα, μέσα από την είσοδο της Μονάδας Εντατικής στον Άγιο Σάββα, υπηρετούν τον πονεμένο συνάνθρωπο με περίσσεια αγάπης. Ένα χάδι στοργικό για τον ασθενή που χρειάζεται χρόνο για ν´ ανανήψει και ένας λόγος θαλπωρής, παρηγορητικός, για τον συγγενή που ξεροσταλιάζει απ έξω καρτερώντας ένα νεύμα που θα φλογίσει την ελπίδα στην καταρρακωμένη καρδιά του.
Μέσα στους θαλάμους της Εντατικής το νόημα της ζωής ανασημασιοδοτείται, η ιερή σχέση γιατρού και νοσηλευτή με τον ασθενή καθαγιάζεται, φεγγοβολεί το «εικονοστάσι των αξιών» αυτών που δεν κατάφερε η κερδώα εποχή μας να διαγράψει από τις ταυτότητες του καθήκοντος που ο καθείς μας κουβαλά.
Κόντρα στα άγρια κύματα, ο Αλέξανδρός μας, γιατρός και ποιητής που εξημερώνει το θηρίο του φόβου, πόσες αγρύπνιες εκεί στην μάχη με τον Πόνο και τον ολομέτωπο αγώνα για Ζωή, «στο θαλασσοπάλεμα χέρι - χέρι με τους απεγνωσμένους».
Ανακουφιστικό το σημερινό ελπιδοφόρο του θρόισμα μετά τα τόσα θραύσματα: «Πίσω από τη μάσκα οξυγόνου σπρώχνει με τη γλώσσα τον ρινογαστρικό. Παραπονιέται πως πεινάει. Μια διστακτική σημαία νίκης κυματίζει. Και όμως η Γαρούφω ξύπνησε». Πόσες ευχαριστίες για τους ιεραπόστολους λειτουργούς του δημόσιου αντικαρκινικού νοσοκομείου «Άγιος Σάββας», πόση ευγνωμοσύνη για τον κρατικό, κραταιό, βαθύ και αληθινό Ανθρωπισμό που διακονούν εκεί, στον προμαχώνα, «ενός πολέμου ανειρήνευτου με συμμάχους τις πιθανότητες και αντίπαλο τη βεβαιότητα της τελικής έκβασης».