Αυτή η άποψη ότι για τους νεκρούς του τραγικού ναυαγίου αλιευτικού σκάφους σε διεθνή ύδατα ανοιχτά της Πύλου, που έπλεε από την βόρεια Αφρική προς την Αδριατική, φταίει το ελληνικό κράτος, και όχι οι δουλέμποροι, αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ιδεολογικής εργαλειοποίησης ενός τραγικού συμβάντος.
Ποιοί το λένε αυτό; Εκείνοι που βάζουν τα ερπυστριοφόρα της ιδεολογικής τους δικαίωσης να πατήσουν πάνω στο συμβάν, και να καταγγείλουν τα τείχη και την φύλαξη των συνόρων, για ένα έγκλημα που συντελέστηκε στη θάλασσα με αυτουργούς τους δουλεμπόρους. Τους ίδιος δουλεμπόρους που κατά τα άλλα αποθεώνουν γιατί υποτίθεται πως υπερβαίνουν και καταργούν την ”μεταποικιακή συνθήκη του συνόρου”.
Γνωρίζουμε την πραγματική συνέπεια αυτής της εντελώς αυτάρεσκης και αυτοαναφορικής θεωρίας. Πόσοι άνθρωποι χάθηκαν στο Αιγαίο το 2015, όταν όταν επιτέλους πραγματώθηκε το ιδεώδες μιας θάλασσας που δεν έχει σύνορα; 805 σύμφωνα με στοιχεία του ΔΟΜ. Και πάλι όμως γι′ αυτούς έφταιγαν τα σύνορα, που τότε είχαν ολότελα παρακαμφθεί.
Εκείνοι, λοιπόν. Που δεν τους καίγεται καρφί αν οι άμεσοι αυτουργοί του εγκλήματος αυτού παζαρεύουν τις ανθρώπινες ζωές με το κεφάλι, έναντι αδρότατης αμοιβής, για να βάλουν τους ανθρώπους αυτούς σε σαπιοκάραβα, εκθέτοντάς τους σε χίλιους κινδύνους. Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, που πολύ συχνά τους μεταβάλουν σε δούλους αφότου καταφθάσουν, και τους υποβάλουν σε καταναγκαστική εργασία έως ότου καταφέρουν να συγκεντρώσουν την αμοιβή για την μετάβαση στην υποτιθέμενη γη της επαγγελίας.
″Αλληλεγγύη ανάπηρη πάλι σου τάζουν”.