Η ερώτηση «Πώς σου φάνηκε το τέλος του Game of Thrones;» είναι τόσο ανούσια και εκνευριστική όσο και η ερώτηση που κάνουν συνήθως οδηγοί ταξί όταν θέλουν να πιάσουν κουβέντα, τύπου «πώς τα βλέπεις τα πράγματα;». Τι να σου εξηγήσω; Από πού να το πιάσω και πού να σταματήσω; Μισή ώρα μου πήρε για να σηκωθώ από τον καναπέ αφού έπεσαν οι τίτλοι -ενός γλυκόπικρου- τέλους και από εκείνη τη στιγμή το μυαλό μου δουλεύει ασταμάτητα καθώς σκέφτομαι κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά.
Είδα όλα όσα ήθελα και περίμενα; Κατηγορηματικά, ναι. Παρά τις πίκρες που πήρα για μια ακόμη φορά για την τύχη του Jon Snow. Αλλά τι άλλο να περίμενα από μια σειρά που στον πρώτο κύκλο «σκότωσε» τον ήρωα των ηρώων Ned Stark και δεν υποτάχθηκε ποτέ στη λογική των happy endings (αν και μας αντάμειψε διαπρέποντας στην τέχνη της εκδίκησης). Ήξερα που είχα μπλέξει και άξιζε τον κόπο μέxρι τέλους. Κυριολεκτικά.
Το πιο εκπληκτικό όμως για μένα χαρακτηριστικό του Game of Thrones αυτά τα 8 χρόνια που πέρασα, βλέποντας κάθε ένα από τα 73 επεισόδια, δύο ή και τρεις φορές, ήταν πως κατάφερε να ολοκληρωθεί διαγράφοντας έναν πλήρη κύκλο σε επίπεδο συνολικής πλοκής και εξέλιξης των χαρακτήρων (που συχνά έγινε σχεδόν αθόρυβα), όσο και αν ξέρω πως κάποιοι διαφωνούν σφόδρα. Στην 8η σεζόν μάλιστα αυτός ο κύκλος ήταν εμφανές πως έκλεινε από τις πρώτες κιόλας σκηνές του πρώτου επεισοδίου που θυμίζουν το πρώτο επεισόδιο της πρώτης σεζόν: ένα παιδί σκαρφαλώνει σε κάρα και δέντρα για να δει την βασιλική πομπή που πλησιάζει στο Winterfell.
Και αν το 2011 παπαγάλιζα τα επίσημα ή ανεπίσημα moto των οίκων των ευγενών («The winter is coming», «The Lannisters always pay their debts»), με τον καιρό κατάλαβα πως το «Valar Morghulis», όπως και στη ζωή, ήταν η μόνη αλήθεια. Και εμπέδωσα πως πολλές από τις ατάκες των χαρακτήρων, που τις προσπερνούσα ως «δεύτερες», πρόδιδαν το τέλος και αποκάλυπταν στοιχεία για τον πραγματικό χαρακτήρα των ηρώων. Ούτε μια ατάκα που ακούστηκε στη σειρά ή μια σκηνή δεν πήγε στο βρόντο. Όλα απέκτησαν νόημα. (Και ακόμη και εάν μια σκηνή δεν είχε το νόημα που της απέδιδα και μόνο το ότι με έβαζε στο τρυπάκι να την δω από 10 πλευρές, λέει πολλά).
Jon Snow - Ένα δάκρυ για τον μπάσταρδο
Ο χαρακτήρας με την πιο αταλάντευτη «ηθική πυξίδα» που δεν αναγνωρίστηκε ποτέ ως Stark ή ως Targaryen, έγινε ο τελικά ο King Slayer (βασιλοκτόνος) της σύγχρονης ιστορίας του μεταπολεμικού Westeros. Ο αιώνιος μπάσταρδος στα χαρτιά, αλλά όχι στην ψυχή, έκανε όπως και ο Jamie το καθήκον του για να σώσει την ανθρωπότητα. Όπως και ο Jamie κρίθηκε ένοχος γι′ αυτό. Από κάποιους τουλάχιστον ενώ κάποιοι άλλοι βολεύτηκαν γιατί καθάρισε την παρτίδα.
Βέβαια ο Jon σε αντίθεση με τον Jaime χρειάστηκε να δολοφονήσει και τη γυναίκα που αγαπούσε. Ήξερε όμως πως η Daenerys δεν θα «έσπαγε ποτέ τον τροχό» της τυραννίας όπως είχε υποσχεθεί. Θα τον αντικαθιστούσε με αυτό που θα έφτιαχνε εκείνη. Κανείς δεν θα ήταν ποτέ ασφαλής. Και σίγουρα όχι η οικογένειά του.
Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει από τον νέο τροχό, όποιος και αν ήταν τελικά ο δημιουργός του, ήταν αυτό που έκανε στο τέλος. Χαιρέτησε τον «πολιτισμό» και ακολούθησε τους Free Folks. Εκεί που δεν υπάρχουν βασιλιάδες, σκλάβοι, άρχοντες και μπάσταρδοι. Κοινώς μας βγήκε αντι-συστημικός και ολίγον αναρχικός. Και όπως είχε πει και ο Tormund ο Jon είχε ζήσει πολύ καιρό πέρα από το Τείχος και πλέον δεν μπορούσε να προσκυνήσει κανέναν.
Daenerys – Ένα ταιριαστό τέλος για τη βασίλισσα της στάχτης
Έγινε ακριβώς αυτό που προέβλεψε-και απευχόταν-o Tyrrion. Όχι μια mad queen (γιατί για μένα ποτέ δεν τρελάθηκε) αλλά μία αδίστακτη queen of ashes (βασίλισσα της στάχτης), όπως την είχαν προειδοποιήσει οι σύμβουλοί της στον 7ο ακόμη κύκλο όταν απειλούσε να κάψει το King’s Landing.
Το τέλος της ήταν αυτό που ήθελα να δω για έναν ηγέτη που αποζητά τυφλή πίστη, λατρεία και νομίζει πως κατέχει τη απόλυτη αλήθεια. Το τέλος μιας αδίστακτης γυναίκας με εμμονή να καθίσει στον Iron Throne και που όταν δεν έπαιρνε αγάπη επέλεγε με άνεση τον φόβο (δικά της λόγια). Και το τέλος δεν μπορούσε να έρθει από κανέναν άλλο, παρά μόνο τον Jon.
Και όχι το «γύρισμα» στο χαρακτήρα της δεν έγινε ξαφνικά. Φάνηκε από νωρίς. Λίγο-λίγο. Από την έκσταση που ένιωθε όταν οι σκλάβοι του Meereen τη σήκωναν στα χέρια και την αποκαλούσαν «μητέρα» (και μετά τους άφησε χωρίς σχέδιο για την επόμενη μέρα να ζητιανεύουν στους δρόμους). Φάνηκε όταν επιστράτευσε Dothraki, δηλαδή ληστές και βιαστές που έπαιρναν σκλάβους, για να τους κάνει ”απελευθερωτές” υποσχόμενη να ικανοποιήσει τους σκοπούς και τα ταπεινότερα ένστικτά τους, τάζοντας τους ότι θα κάψουν και θα λεηλατήσουν τα πέτρινα σπίτια των εχθρών της (με τους ζωντανούς μέσα αν και κατά τα άλλη ήθελε να γίνει η βασίλισσά τους). Φάνηκε από την επιστράτευση των Unsullied τους οποίους αντί να τους απελευθερώσει από παρελθόν τους, τους ζήτησε να σκοτώσουν αμάχους όπως οι αφέντες του Yunkai τους ζητούσαν να σκοτώνουν βρέφη στην αγκαλιά της μάνας τους για να αποδείξουν την αξία τους.
Και τέλος οι δράκοι. Η εμμονή να καίει τον “εχθρό” της όπως πχ έναν από τους πιο ηθικούς- εν τέλει- χαρακτήρες της σειράς, τον Varys.
Ευτυχώς ο δράκος της έκανε αυτό θα έπρεπε να ’χε κάνει η ίδια...Έκαψε τον σιδερένιο θρόνο. Για κατάλαβε πως αυτός είχε σκοτώσει πραγματικά την μητέρα του, και όχι ο Snow (και που φυσικά ποτέ δεν θα σκότωνε αφού ήταν ένας Targaryen.
Jaime – Cersei = Love Forever
Ό,τι και να μου πείτε γνώμη δεν αλλάζω. Ήταν το μεγαλύτερο love story της σειράς και το μεγαλύτερο, για ’μένα, love story της μικρής οθόνης. Ήταν το αγαπημένο μου ζευγάρι κυρίως για τον τρόπο που ο Jaime αγαπούσε τη δική του «mad queen». Θα ήθελα να είχε ζήσει αλλά υποκλίνομαι γιατί πέθανε όπως ήθελε: «Ιn the arms of the woman I love» (στην αγκαλιά της γυναίκας που αγαπώ). Ακριβώς όπως τον είδαμε στο τελευταίο επεισόδιο όταν ο αδερφός του Tyrion τον αναζητούσε στα ερείπια. Πείτε ό,τι θέλετε αλλά διέγραψε μια εκπληκτική πορεία, βασανίστηκε εσωτερικά και σωματικά, πάλεψε με τους δαίμονες του, έζησε με τις ενοχές του («the things we do for love»), έκανε το καθήκον του αλλά ποτέ δεν πρόδωσε την αγάπη που ένιωθε.
O Bran και τα Ηνωμένα Έθνη
Δευτεροκλασσάτοι άρχοντες (βλέπε Arryn και Riverrun για να καταλάβετε για τι μιλάμε) και παιδιά παλιών αρχόντων (σε σαφώς βελτιωμένη version) κλήθηκαν να χαράξουν το μέλλον του Westeros. Μόνο που όταν απέκτησαν την εξουσία δεν ήξεραν τι ακριβώς θέλουν ή πως να το πετύχουν (με εξαίρεση τη Sansa, βεβαίως-βεβαίως). Ναι αυτή είναι η εικόνα μετά από έναν πολυετή εμφύλιο. Ο παλιός στα κόλπα, Tyrion προσέφερε την πιο βιώσιμη λύση. Η επιλογή του Bran ήταν αυτό που χρειαζόταν μια κατασπαραγμένη χώρα για να σταθεί στα πόδια της με την ελπίδα πως θα μάθει από το παρελθόν της για να αποφύγει τα ίδια λάθη στο μέλλον. Μακράν η καλύτερη επιλογή, αλλά πάντα μετά τον Snow.
Sansa who?
Πέρασε πολλά, της αξίζουν πολλά αλλά όχι, όχι, όχι! Όταν ο αδερφός σου πάει στο θάνατο για σένα (Battle of the Bastards) δεν τον αφήνεις να φάει τα νιάτα του στη Night’s Watch. Βέβαια, επειδή ξεκίνησα κάνοντας λόγο περί «κύκλου» της σειράς, η κοκκινομάλλα παγωμένη καλλονή του Βορρά πήρε αυτό που μας έλεγε πως ήθελε από το πρώτο επεισόδιο. Έγινε βασίλισσα.
Και για να κλείνουμε...Η λατρεμένη Arya σίγουρα δεν θα μπορούσε να περιοριστεί στο βασίλειο του Βορρά μετά από όσα είχε δει, είχε κάνει, είχε ζήσει. Εάν έμενε θα ήταν μια μάλλον τελείως ανεδαφική εξέλιξη. Έτρεξε μακριά, ελεύθερη όπως ο ανταρόλυκός της, η Nymeria.
Και ενώ εμείς γράφουμε όλα αυτά, κάπου εκεί στο King’s Landing ο Tyrrion, ο Bron (γιατί βρέθηκε στο μικρό συμβούλιο, πραγματικά!;), o Sam, η Brienne, και ο Onion Knight προσπαθούν να φτιάξουν έναν νέο τροχό που ελπίζουν πως θα είναι καλύτερος από τους προηγούμενους. Κοινώς, business as usual...
Valar Morghulis!
*To the man who calls himself Jamie.