Είναι γεγονός πια, το Game of Thrones αποτελεί παρελθόν. Μία σειρά-φαινόμενο που δημιούργησε μία παγκόσμια βάση φανατικών θεατών έπρεπε να τελειώσει. Φόβοι για το επερχόμενο τέλος μία σειράς τέτοιου βεληνεκούς πάντα υπάρχουν, καθώς δεν μπορεί ο κάθε θεατής να μείνει ευχαριστημένος από την τροπή των γεγονότων. Πάντα κάποιοι θα μείνουν δυσαρεστημένοι. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, δεν μιλάμε για υποκειμενική δυσαρέσκεια μερίδας θεατών που δεν εκπληρώθηκαν οι εσωτερικές τους επιθυμίες ή οι πολυεπίπεδες fan θεωρίες που αναπτύχθηκαν, αλλά για αντικειμενικές αστοχίες που προέρχονται από τη συγγραφή των σεναρίων.
Ήμουν από τους ανθρώπους που παρακολουθούσα συστηματικά το Game of Thrones από τη στιγμή που έκανε πρεμιέρα το 2011. Έχοντας δει τη σειρά μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια και παρακολουθώντας την κοινότητα των fans να μεγαλώνει, συνειδητοποιούσα ότι αυτό που την έκανε πετυχημένη δεν ήταν το θέαμα που βασίζεται στα πολυδάπανα οπτικά εφέ, αλλά η πολυεπίπεδη ανάπτυξη των βασικών χαρακτήρων και η τεκμηριωμένη αλληλουχία των γεγονότων της δράσης.
Οι βασικοί χαρακτήρες της σειράς δεν ήταν διαχωρισμένοι ανάμεσα σε ένα δίπολο άσπρου-μαύρου, αλλά όλοι τοποθετούνταν μέσα στην κλίμακα του γκρι έχοντας ενσωματωμένα στον εσωτερικό τους κόσμο καλά και κακά στοιχεία. Αυτό, βοηθούσε στο να είναι τεκμηριωμένες όλες οι δράσεις τους και όσο αποτρόπαιες και να ήταν, το κοινό τις στηρίζει και πολλές φορές να τις επευφημεί κιόλας. H Cersei Lannister (Lena Headey), μία από τους πιο πολυδιάστατους χαρακτήρες της τηλεόρασης, είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα αυτού. Κάθε αποτρόπαια πράξη της που στοίχιζε τις ζωές άλλων χαρακτήρων ήταν αιτιολογημένη βάσει της αφήγησης και μεγάλη μερίδα θεατών ήταν με το μέρος της.
Αυτή η πολυεπίπεδη αναπαράσταση των χαρακτήρων συμβάλει σε αυτό που λέμε τόξο μεταβολής του χαρακτήρα. Σε κάθε οπτικοακουστική αφήγηση, οι χαρακτήρες ξεκινούν από ένα σημείο Α’ εσωτερικού (και εξωτερικού) επιπέδου και μέσα από όλη τη δράση, μεταβάλλονται και καταλήγουν σε ένα σημείο Β’. Όλα τα γεγονότα που τους συμβαίνουν βοηθούν στο να μεταβληθεί ο χαρακτήρας τους με απώτερο στόχο τη βελτίωση ή τη λύτρωση τους. Η τελευταία σεζόν του Game of Thrones δεν αντιμετώπισε και δεν ανέπτυξε σωστά τα τόξα μεταβολής αρκετών βασικών χαρακτήρων, τα οποία χτίζονταν με αριστοτεχνία για 7 χρόνια. Από τον Jaime Lannister (Nikolaj Coster-Waldau) και την Arya Stark (Maisie Williams) έως τον Tyrion Lannister (Peter Dinklage) και τον Bran Stark (Isaac Hempstead Wright), οι χαρακτήρες δρούσαν όχι βάσει της εσωτερικής πολυπλοκότητας τους και του τόξου του χαρακτήρα τους, αλλά σύμφωνα με το τι θα βοηθούσε καλύτερα την αφήγηση να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα για το τέλος που είχαν οι δημιουργοί στο μυαλό τους.
Το μεγαλύτερο ατόπημα αυτής της συνθήκης ήταν η αντιμετώπιση του χαρακτήρα της Daenerys Targaryen (Emilia Clarke). Ένας χαρακτήρας, που όντως έκανε αποτρόπαια πράγματα κατά το παρελθόν, αλλά πάντα κάτω από τη συνθήκη αιτίας-αιτιατού. Κάθε βάναυση πράξη της στις προηγούμενες σεζόν ήταν αιτιολογημένη και οι θεατές τη στήριζαν. Έχοντας οι δημιουργοί χτίσει για εφτά σεζόν το τόξο μεταβολής της Daenerys γύρω από την ενηλικίωση και ενδυνάμωσή της (ξεκίνησε από μία ανίσχυρη κοπέλα και έφτανε με σταθερά βήματα στο να γίνει μία δίκαιη βασίλισσα), ήταν πολύ ξαφνική η μεταβολή της σε βασική απειλή των εφτά βασιλείων. Ασχέτως αν σε υποκειμενικό επίπεδο κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με αυτή την τροπή των πραγμάτων, το πρόβλημα προέρχεται από τη γρήγορη και χωρίς δραματουργική στήριξη μεταβολή του τόξου χαρακτήρα. Με απλά λόγια, έχοντας μόνο 6 επεισόδια για να κλείσει το μεγάλο κεφάλαιο που λέγεται Game of Thrones, ήταν ρεαλιστικά αδύνατο να γίνει ομαλά αυτή η μετάβαση και να μεταβληθεί ένας χαρακτήρας που για 71 επεισόδια είχε θετική χροιά στον ανταγωνιστή των τελευταίων 2 επεισοδίων.