Πώς είναι να είσαι κορίτσι σήμερα; Πώς γίνεσαι αποδεκτή από τους αμείλικτους/-ες συνομήλικους/-ες; Πώς αντιμετωπίζεις τον σεξισμό; Υπάρχει κάτι πιο σπουδαίο από τη φιλία; Πώς βιώνουν οι έφηβες την καραντίνα; Μαθήματα μέσω webex, zoom calls, τηλεοπτικές σειρές, χορευτικά στο TikTok, αϋπνία, δίαιτες, άγχη, προβληματισμοί, όνειρα και συνειδητοποιήσεις.
Το Girlhood (2021) των Βάνιας Τέρνερ και Μαρίας Σιδηροπούλου, σε ανάθεση και παραγωγή του Onassis Culture, ακολουθεί την ιστορία τριών δεκαεφτάχρονων κοριτσιών σε μια γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας, καθώς διανύουν τη δύσκολη περίοδο της μετάβασης στην ενηλικίωση και την απομόνωση της καραντίνας.
Η Χριστίνα μοιράζεται το δωμάτιο με τον αδερφό της, βοηθάει τη μητέρα της στις δουλειές του σπιτιού και ονειρεύεται την ανεξαρτησία της. Η Βέρα νιώθει άβολα μέσα στο σώμα της και ζητά αποδοχή, παλεύει με τα στερεότυπα που της επιβάλλουν οι άλλοι για την εξωτερική της εμφάνιση, ενώ παράλληλα φαντασιώνεται έναν κόσμο πιο συμπεριληπτικό. Η Νεφέλη δεν κάνει παρέα με αγόρια, ανακαλύπτει τον φεμινισμό και βρίσκει διέξοδο στο διάβασμα και στα social media.
Μέσα από αυτή την ιστορία ενηλικίωσης, βλέπουμε οικείες εικόνες εφήβων που ονειρεύονται την ανεξαρτησία τους, βιώνουν διατροφικές διαταραχές και σεξισμό, ενώ προσπαθούν να μάθουν να αγαπούν τον εαυτό τους. Έχοντας κολλημένα τα πρόσωπά τους σε μια οθόνη, η Χριστίνα, η Βέρα και η Νεφέλη βρίσκουν καταφύγιο η μία στην άλλη και περιμένουν να τελειώσουν το σχολείο.
Οι δημιουργοί της ταινίας Βάνια Τέρνερ και Μαρία Σιδηροπούλου, αναφέρουν: «Θέλαμε να καταγράψουμε το πώς η απομόνωση της πανδημίας επηρεάζει τρία κορίτσια, τα οποία μεγαλώνουν σε μια κοινωνία που παραμένει βαθιά πατριαρχική. Με την κάμερα να είναι ένας απλός παρατηρητής, στόχος μας ήταν να κινηματογραφήσουμε την καθημερινότητά τους χωρίς να παρεμβαίνουμε, να τις ακούμε χωρίς να τις κρίνουμε, με την πρόθεση να δείξουμε το πώς ο σεξισμός διεισδύει σε κάθε πτυχή της ζωής τους και να πυροδοτήσουμε ειλικρινείς συζητήσεις για το πώς μεγαλώνουν τα κορίτσια και τα αγόρια σήμερα. Τα ζητήματα που θίγει η ταινία, όπως η ενηλικίωση, η σχέση με τα social media, οι διατροφικές διαταραχές, ο ρόλος και το performativity των φύλων κ.ο.κ., φανερώθηκαν οργανικά μέσα από τον χρόνο και τις συζητήσεις που κάναμε μαζί τους μπροστά στην κάμερα, τις περισσότερες φορές σαν έκπληξη. Αυτή είναι η μαγεία του ντοκιμαντέρ εξάλλου, αυτό είναι που σε κάνει να κολλάς.»
Το Girlhood μόλις ξεκίνησε τη φεστιβαλική του διαδρομή και έχει ήδη επιλεγεί να συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Από το Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα του 44ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας (DISFF44) έως το Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα «Ελληνικές Μικρές Ιστορίες» του 27ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας, από το επίσημο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του 8ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου έως το 4ο Παιδικό και Εφηβικό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας.
Επιλέχθηκε επίσης από το μεγαλύτερο Διεθνές Φεστιβάλ Παιδικού Κινηματογράφου στον κόσμο και το ένα από τα δύο Academy Award qualifying children’s film festivals, το 38ο Chicago International Children’s Film Festival (CICFF) το οποίο θα διεξαχθεί τον Νοέμβριο του 2021.
Λίγα λόγια για τις δημιουργούς
Η Βάνια Τέρνερ (γενν. 1989) είναι διευθύντρια φωτογραφίας, μοντέρ και σκηνοθέτρια. Έχει κινηματογραφήσει ανθρωπιστικές κρίσεις, κλιματικές καταστροφές και μεταπολεμικές καταστάσεις στη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και την υποσαχάρια Αφρική. Με έδρα την Κένυα, όπου ζούσε και εργαζόταν μέχρι την αρχή της πανδημίας, τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε αποκλειστικά με την καταγραφή των επιπτώσεων της αναγκαστικής εκτόπισης, λόγω πολεμικών συρράξεων, κλιματικής αλλαγής και ένδειας, καθώς και με την έμφυλη διάστασή της. Μεταξύ άλλων, έχει καλύψει τον βασανισμό αμάχων από τoν ISIS στο βόρειο Ιράκ, την αύξηση των παιδικών γάμων στην Κένυα εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, την παιδική εργασία στο Κονγκό και διασώσεις μεταναστών στην πιο θανατηφόρα μεταναστευτική διαδρομή, την Κεντρική Μεσόγειο.
Η δουλειά της δημοσιεύεται τακτικά από την εφημερίδα Guardian, ενώ έχει συνεργαστεί με διάφορα διεθνή μέσα, όπως το TIME Magazine. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Warwick και Πολιτική Θεωρία στο LSE. Είναι μέλος του Video Consortium και του Frontline Freelance Register, ενός διεθνούς σώματος ανεξάρτητων δημοσιογράφων οι οποίοι εκτίθενται σε κινδύνους στη δουλειά τους. Αυτό το διάστημα ετοιμάζει ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ για θέματα έμφυλης βίας, σεξισμού και κατάχρησης εξουσίας.
Η Μαρία Σιδηροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988. Υπήρξε παραγωγός σειρών ντοκιμαντέρ για το ARTE και το Vice Greece, μεταξύ άλλων. Έχει εργαστεί από το 2014 στις σημαντικότερες ερευνητικές δημοσιογραφικές εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης, αλλά και ως freelance δημοσιογράφος για ξένα ΜΜΕ. Συν-σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ Μέσα μου βλέπω μονάχα θάλασσα, με συμμετοχές στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Έχει σπουδάσει δημοσιογραφία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και παραγωγή ντοκιμαντέρ στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Το 2017 υπήρξε υπότροφος του Thomson Reuters Foundation στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα “Reporting on Human Trafficking” και του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος στο Video Journalism Workshop του Πανεπιστημίου Columbia της Νέας Υόρκης. Σκηνοθετεί, γράφει και κάνει παραγωγή ντοκιμαντέρ, κυρίως σε σχέση με έμφυλα ζητήματα, κοινωνικές διακρίσεις και ανισότητες, αλλά και ταινιών τεκμηρίωσης με ιστορικό περιεχόμενο.
Σκηνοθεσία: Βάνια Τέρνερ, Μαρία Σιδηροπούλου
Σενάριο, Μοντάζ, Ήχος, Διεύθυνση Φωτογραφίας: Βάνια Τέρνερ
Έρευνα, Creative Production: Μαρία Σιδηροπούλου
Εκτέλεση Παραγωγής: Laika Productions
Συνθέτρια: Δεσποινίς Τρίχρωμη
Sound Designer: Στέλιος Κουπετώρης
Colorist: Άγγελος: Μάντζιος / MetaPost
Βοηθός Colorist: Φοίβος Πέτικας
Παραγωγή: Onassis Culture