Campochiaro: Ένα ιταλικό χωριό - φάντασμα στη Ρόδο, κοντά στο χωριό Ελεούσα. Είναι ένα εγκαταλελειμμένο χωριό, στους κατάφυτους πρόποδες του βουνού Προφήτης Ηλίας.
Το έφτιαξαν οι Ιταλοί (Campochiaro ήταν το αρχικό όνομά του). Στον Προφήτη Ηλία διέμεναν οι επίσημοι επισκέπτες της Ρόδου. Η πλατεία της Ελεούσας είναι περιστοιχισμένη από επιβλητικά κτίρια.
Το μεγαλύτερο, με τις καμάρες και τα καμπυλωτά μικρά μπαλκόνια, ήταν η αγορά. Απέναντι ήταν οι φυλακές (σήμερα λειτουργεί ως σχολείο). Στη μια άκρη της πλατείας βρισκόταν το σανατόριο και στην άλλη η εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους, άλλοτε καθολική και τώρα ορθόδοξη. Λίγα μέτρα μετά την πλατεία, υπάρχει μια μεγάλη στρογγυλή υδατοδεξαμενή, όπου συγκεντρώνονται τα νερά της παρακείμενης πηγής του Κοσκινιστή.
Εκεί μέσα ζει ένας αρκετά μεγάλος πληθυσμός από γκιζάνια (σπάνιο είδος ψαριού). Είναι ότι απέμεινε από έναν πληθυσμό που δεν υπάρχει πλέον, αυτόν του ρέματος Πλατύ.
Το βίντεο είναι μια παραγωγή του Haanity.
Η Ιταλοκρατία στη Ρόδο
Ο Λαός της Ρόδου, λαβωμένος από την τούρκικη σκλαβιά, ήλπιζε στην απελευθέρωση του έστω και μετά από τέσσερις αιώνες. Ούτε τότε όμως κατάφερε να απαλλαγεί από το ζυγό του κατακτητή, καθώς λίγους μήνες προτού η Ελλάδα απελευθερωθεί στους βαλκανικούς πολέμους του 1912, τα νησιά της Δωδεκανήσου, τα κατέλαβαν οι Ιταλοί. Έτσι, ξεκινά μια νέα υποδούλωση για τη Ρόδο, τώρα πια στους Ιταλούς κατακτητές, η οποία θα κρατήσει περίπου 35 χρόνια, αναφέρει δημοσίευμα του secretrhodes.gr.
Η Ιταλία παρουσιάστηκε στα Δωδεκάνησα ως σύμμαχος, απελευθερωτής, ο λαός της επεφύλαξε ένθερμη υποδοχή και αναπτύχθηκε μια ελληνοιταλική φιλία. Οι Ιταλικές αρχές έφτιαξαν δρόμους, τα σχολεία αναβαθμίστηκαν, οι κάτοικοι άρχισαν να μορφώνονται, ήταν ελεύθεροι να διατηρούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και το βιοτικό τους επίπεδο άλλαξε από εξευτελιστικό σε αξιοπρεπές.
Η δεύτερη φάση της Ιταλοκρατίας στη Ρόδο και τα Δωδεκάνησα, ήταν η εποχή του φασισμού. Παρόλα αυτά επί Ιταλών, έγιναν πολλά έργα κοινής ωφέλειας όπως διάνοιξη δρόμων, ίδρυση μουσείων και αρχαιολογικής υπηρεσίας, εκκαθάριση του χώρου του κάστρου, τουριστική προβολή της Ρόδου κ.α. , αλλά οι κάτοικοι θεωρούνταν Ιταλοί υπήκοοι της Δωδεκανήσου, με κύριο μέλημα των αρχών τον αφελληνισμό τους. Αυτό το επιδίωκαν με επιβλητικές ιταλικές γιορτές, με μικτούς γάμους, με κατάργηση του ελληνικού τύπου κ.α.
Με την κήρυξη του πολέμου το 1939, η Ρόδος βρίσκεται σε συναγερμό πολέμου και αν και αποκομμένη από τα νέα της υπόλοιπης Ελλάδας, συμπαραστεκόταν ηθικά στον ελληνισμό που αγωνιζόταν. Με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα το 1941, κάποιοι από αυτούς εγκαταστάθηκαν και στη Ρόδο, οι οποίοι επικράτησαν των Ιταλών. Αυτό ήταν το τέλος της Ιταλικής κατοχής στα Δωδεκάνησα, τέλος βίαιο, απάνθρωπο που προκάλεσε τον οίκτο των ντόπιων, οι οποίοι προσπαθούσαν να το σταματήσουν παρά τα όσα είχαν υποφέρει από αυτούς.