Η επιτυχία της ποπ μουσικής οφείλεται εν μέρει στις μη αναμενόμενες συνέπειες της, αναφέρει δημοσίευμα του Guardian. Για παράδειγμα, ο Γάλλος μουσικός Michel Bernholc δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι μια δεκαετία μετά την επιτυχία του «Burundi Black» το 1971, η βρετανική ποπ θα υπηρετούσε αυτόν τον ήχο, διαμορφωμένο από έναν άνθρωπο με ιδιαίτερο ντύσιμο. Όταν ο Ντέιβ Ντέιβις συνέδεσε την κιθάρα του σε ενισχυτή και άλλαξε δραστικά τον τόνο της, δεν φανταζόταν ότι είχε εφεύρει τη heavy metal και θα οδηγούσε τους Νορβηγούς να καίνε τις εκκλησίες. Μήπως λοιπόν και το Brexit ήταν μια από τις συνέπειες της Βρετανικής ποπ περισσότερο από 20 χρόνια πριν;
Πρόκειται για μια θεωρία που αναπτύχθηκε πρόσφατα- και έχει προταθεί από τον ιστορικό πολιτισμού Τζον Σαβατζ, σε μια εμπεριστατωμένη κριτική του νέου άλμπουμ του Ντέιμον Αλμπαρν με το «The Good, the Bad & the Queen». Ακόμα και ο επίσημος χρονικογράφος της Britpop και συντάκτης του Guardian Τζον Χάρις, έγραψε πέρυσι στο New Statesman: «Αν από το 1995 οι άνθρωποι τριγύριζαν ζαλισμένοι με σημαίες και επικαλούνταν συνέχεια μια Βρετανία του παρελθόντος, που πιθανότατα δεν υπήρξε, που οδήγησε όλο αυτό;».
Μήπως οδήγησε στους Νάιτζελ Φάρατζ, Μαικλ Γκοβ και Τζέικομπ Ρις-Μογκ;
«Όχι. Φυσικά όχι. Το τραγούδι “Menswear” δεν μας είπε όλα αυτά τα ψέματα για το τι ήθελαν να κάνουν οι Βρυξέλλες, ο Μπόρις Τζόνσον τα είπε- τότε κανείς δεν τον κατηγόρησε για αυτό. Ούτε το Northern Uproar δεν γύρισε όλη τη χώρα διαμαρτυρόμενο για τη μετανάστευση, ο Nigel Farage το έκανε - και το BBC συνέχισε να τον προσκαλεί στην εκπομπή η Ώρα των Ερωτήσεων. Όμως, αυτό που ήταν αρχικά η Britpop - ένας τρόπος για να ανακτηθεί μια φανταχτερή ταυτότητα, να ανασυρθεί η βρετανική μουσική από τη γκρίζα ζώνη της grunge, κάτι που τότε προβλήθηκε στο εξώφυλλο του περιοδικού Select τον Απρίλιο του 1993 - δεν είναι αυτό που έγινε τελικά. Ήταν φυσικό: η ουσία κάθε κινήματος ποπ αλλοιώνεται μετά από την έκθεση του, όταν αφορά πλέον στις ερμηνείες των καταναλωτών του και όχι στις προθέσεις των δημιουργών του. Η Britpop μεταβλήθηκε από κάτι περιπαικτικό, πικρόχολο και αδέξιο σε τραγούδια πίνοντας μπύρες και έχοντας όπλα περασμένα στους ώμους», αναφέρει ο Guardian.
Σε αυτή τη μετάβαση όμως, η Britpop σίγουρα «άνθισε» μια τάση συντηρητισμού που υπήρχε εδώ και καιρό στη μουσική - εκείνη που πιστεύει ότι υπάρχει ένας σωστός τρόπος να «πράττεις». Η Britpop είχε περισσότερη κοινωνική δύναμη από ότι τα περισσότερα ποπ κινήματα- γι ’αυτό υιοθετείται μέχρι και από την Downing Street.
Αλλά η Britpop δεν είναι το «όλα ή τίποτα» της βρετανικής μουσικής. Πάρτε για παράδειγμα το επιτυχημένο κομμάτι από το 1995, annus mirabilis, της Britpop: Robson and Jerome’s Unchained Melody/ The White Cliffs of Dover. Κανείς δεν λέει ότι οι Robson and Jerome είναι η αιτία της τωρινής μας στενοχώριας. Και να θυμάστε επίσης ότι η χορευτική μουσική ήταν πιο δημοφιλής από την Britpop
Η Britpop δεν ήταν μια μονολιθική δύναμη. Σίγουρα ήταν ένα νήμα προς το νέο, σεβαστό εθνικισμό της δεκαετίας του 1990 που ξεκίνησε με την αποκατάσταση της ποδοσφαιρικής ομάδας της Αγγλίας το 1990 και κορυφώθηκε με το εξώφυλλο του Vanity Fair Cool Britannia. Και, αναμφισβήτητα, κάποιοι από τους ανθρώπους που εξακολουθούν να έχουν φτερά και φορούν ρούχα Pretty Green ψήφισαν για την Αποχώρηση από την ΕΕ. Αλλά μερικοί – καθόλου. Έτσι, οδήγησε η Britpop στο Brexit? ¨Όπως θα έλεγε ο Noel Gallagher : “δεν τόχω.”
Πηγή: The Guardian