«Τους επισκόπους εκάστου έθνους, ειδέναι χρή τον εν αυτοίς πρώτον, και ηγείσθαι αυτόν ως κεφαλήν, και μηδέν τι πράττειν άνευ της εκείνου γνώμης εκείνα δε μόνα πράττειν έκαστον, όσα τη αυτού παροικία επιβάλλει, και ταις υπ' αυτήν χώραις. Αλλά μηδέ εκείνος άνευ της πάντων γνώμης ποιείτω τι. Ούτω γαρ ομόνοια εσταί, και δοξασθήσεται ο Θεός δια του Κυρίου εν Αγίω Πνεύματι, ο Πατήρ και ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα» (ΛΔ'- Απ. Κανών)*
Στις 22 Ιανουαρίου 2016, η Α.Θ.Π. Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος και αφού έχει προβεί σε μια μικρή ιστορική αναδρομή, παρουσιάσει επίσης όλα προς επίλυση ζητήματα εκείνης της συνάξεως των Προκαθημένων στο Σαμπεζί της Γενεύης (21 με 28 Ιανουαρίου 2016), τεχνικής φύσεως-άλυτα έως εκείνης της ημέρας - εμπόδια ή και θέματα πρωτοκόλλου, και εν συνεχεία διεξοδικώς αναλύσει τα διάφορα θέματα ακόμα και τις περιπτώσεις, που για τον ένα ή τον άλλο λόγο κάποιες εκ των Εκκλησιών δεν θα παραστούν δια της φυσικής τους παρουσίας ή εν τέλει αρνηθούν να μετάσχουν και άρα δεν παραστούν, καθαρίζοντας ότι ο ίδιος δεν όπως και η κατ Αυτόν Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως αδυνατεί πλέον να αναβάλει ένα τέτοιο ιστορικό γεγονός, ως κατακλείδα όλου αυτού του σκεπτικού και στεντόρεια τη φωνή τονίζει μεταξύ άλλων με έμφαση και με νόημα «Μία τοιαύτη Σύνοδος, τελοῦσα ὑπὸ τὴν ἀπειλὴν τῆς διαλύσεως, εἶναι προτιμότερον νὰ μὴ γίνῃ ποτέ!». Ορθώς είχε μιλήσει και καταλήξει τότε σε αυτή την αποστροφή της ομιλίας -εισήγησης του ενώπιον των υπολοίπων Προκαθημένων. Καθώς η Ορθόδοξη Εκκλησία αν και σε κάτι ακόμα ξεχωρίζει και διαχωρίζεται από τις άλλες χριστιανικές κοινότητες δόγματα και ομολογίες είναι ότι υπέρ Άνω όλων στα της διοίκησης είναι το Πολίτευμα Αυτής -της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας- είναι το Συνοδικό Πολίτευμα! Προφανώς και είχε στον Νου και την ψυχή του αυτόν τον υπέρτατο Αποστολικό κανόνα που πάντα στο τέλος καθόριζε την ζωή και την πορεία δια μέσου των αιώνων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Επομένως, Ορθώς και Δικαίως λοιπόν, ο συγκεκριμένος 34ος Αποστολικός Κανόνας, ένας εκ των 85 που συνολικά αναγνωρίσθηκαν ως τέτοιοι** θεωρούνται και είναι πράγματι η Κορωνίδα του Συνοδικού Πολιτεύματος. Πολίτευμα με βάση το οποίο πορεύεται, η κατ Ανατολάς Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία εδώ και αιώνες τώρα. Πότε με κλυδωνισμούς, «χάριν» ανθρωπίνων αδυναμιών και των μεταξύ μας μικροτήτων, και από τέτοιες έχει πολλές να αναγνώσει κάποιος αν εντρυφήσει και διατρίψεις στις σελίδες της μακραίωνης, παλαιότερης αλλά και νεότερης Ορθόδοξης (αλλά και Δυτικής) εκκλησιαστικής ιστορίας. Έτσι πορεύονταν προ και μετά το σχίσμα του 1054.
Η Εκκλησία ωστόσο πάντοτε εν τέλει πορεύεται, άλλοτε εν ειρήνη και άλλοτε εν μέσω πολέμων και τεράστιων καταστροφών, εν Συνόδω. Πορεύεται, με αυτό το ίδιο σοφό, Θεόπνευστο και Θεόσδοτο σύστημα. Το Συνοδικό Πολίτευμα. Προχωρά έστω, και αν για πολλούς αιώνες, χάριν άλλων δυσχερεστέρων δυσκολιών που οφείλονται είστε σε αποτέλεσμα και έργων χειρών ανθρώπων ή ακόμα και απρόσμενων θεομηνιών το πλοίο της Ορθοδοξίας. Στο χώρο και στον χρόνο. Εν μέσω θαλασσοταραχών φουρτούνων, πολέμων, καταστροφών. Εδώ και σχεδόν 2000 χρόνια. Ωστόσο σήμερα η πραγματικότητα είναι εκείνη στην οποία με όλη την δύναμη της ψυχής του απεύχονταν το Πατριάρχης Βαρθολομαίος όταν ομιλούσε προς τους ομοίους Συν Επισκόπους και Προκαθημένους ηγέτες των υπολοίπων 13 Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.
Το σημείο δηλαδή, που ο κ. Βαρθολομαίος είχε τονίσει, «προφητικά» και ευλόγως απευχηθεί, αλλά μάλλον, γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα, γεγονότα και καταστάσεις, ορατές και «αόρατες» προορατικά μιλώντας πάντα, και θέτοντας ο ίδιος τον πήχη πολύ υψηλά, βάζοντας τους όρους και τις προϋποθέσεις που ένα τέτοιο μεγάλο ιστορικό εγχείρημα, θα κινδύνευε να μην πραγματοποιηθεί και να ματαιωθεί! Δυστυχώς φαίνεται πως η Ορθόδοξη Εκκλησία, πάντα κατά το φθαρτό και ανθρώπινο Διοικητικό και Ιεραρχικό της Σώμα, αν και Άχρονη όπως ο Δημιουργός Της κατά την Θεϊκή της Υπόσταση δεν κλυδωνίζεται δεν φοβάται αλλά πορεύεται εις τους αιώνες , εν τούτοις, οι διοικούντες αυτή φαίνεται να βρίσκονται σε σημείο καμπής. Ύστερα από προετοιμασία ενός αιώνος. Ύστερα από μακρά προσυνοδική επίπονη και βασανιστική (προ) διαδικασία που χρειάστηκε να εργαστούν περισσότεροι των 10 Πατριαρχών για να φτάσουμε μια ανάσα πριν το μεγάλο ιστορικό γεγονός. Αντιμέτωποι, τουλάχιστον οι βασικοί εκ των πρωταγωνιστών, Βαρθολομαίος, Κύριλλος αλλά και Αρχ. Ιερώνυμος, με τους πειρασμούς της πολιτικής των διεθνών συμφερόντων, και των αντίστοιχων επιρροών τους, πάντα υπό το πρίσμα των νέων γεωπολιτικών δεδομένων που δημιουργούν οι μεγάλοι παίχτες της διεθνούς πολιτικής, Ρωσία και ΗΠΑ, περιπεπλεγμένοι και αυτοί στα κελεύσματα της μεγάλης ορατής και αόρατης παγκοσμιοποίησης σε κάθε επίπεδο.
Ύστερα και από την απόφαση της ενδημούσας έκτακτης Πατριαρχικής Συνόδου της 6 Ιουνίου, που ο ίδιος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος συνεκάλεσε μετά και από σχετικό αίτημα -και δι πατριαρχικών γραμμάτων και επιστολών- και δημόσια «παράκληση», έμμεση ή άμεση, των Εκκλησιών της Μόσχας, της Βουλγαρίας αλλά και της Αντιόχειας, προκειμένου να συν εξεταστούν οι νέες καταστάσεις, να συνέλθουν όλοι μαζί (εκ νέου και πάλι) οι προκαθήμενοι, έστω και την υστάτη ώρα (προτείνοντας μάλιστα ως ημερομηνία την 10η Ιουνίου) σε μια έκτακτη, κατά το προηγούμενον των αντίστοιχων Συνάξεων του 2008, του 2014 και του 2016, και πάντως πριν την έναρξη των εργασιών της Πανορθόδοξης(16 Ιουνίου) προκειμένου να επιλυθούν όλες οι εκκρεμότητες και όσα δυστυχώς δεν επιλύθηκαν και πράγματι παρέμειναν ως είχαν χωρίς επίλυση και από την τελευταία Σύναξη των Προκαθημένων στη Γενεύη, το ερώτημα που τίθεται είναι τι θα πράξουν οι υπόλοιπες Εκκλησίες. Αν Μόσχα και Σόφια θα εμμείνουν στις θέσεις και τις απόψεις τους. Αν Αντιόχεια και Ρουμανία όπως και άλλες Εκκλησίες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλαδικής θα ρισκάρουν, αφενός τις μεταξύ τους σχέσεις, που καλώς ή κακώς άπτονται και των διμερών μεταξύ τους διακρατικών σχέσεων, θα αγνοήσουν το Πατριαρχείο Μόσχας και όσες άλλες Εκκλησίες ακολουθήσουν σε αυτή την επιδεικτική και ηχηρή (τους) απουσία ή θα προχωρήσουν σε μια άλλη Μείζονα και Υπερτελή Σύνοδο; Μακάρι να μη συμβεί κάτι τέτοιο καθώς πια το σχίσμα δεν θα είναι απλή απειλή αλλά σκληρή και οδυνηρή καταστροφική πραγματικότητα!
* Σε απλή ελληνική απόδοση σημερινής καθομιλουμένης: Οι Επίσκοποι κάθε έθνους (σ.σ. κάθε περιοχής, χώρας ή έθνους κατά τα σημερινά γεωγραφικά δεδομένα) οφείλουν όμως να αναγωρίζουν κάποιον (σ.σ. πάλι εκείνον που έχει είτε τα πρεσβεία της ιεροσύνης, είτε η τιμή και το πρωτείον του αναγνωρίζεται και του έχει δοθεί από τους Ιερούς Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας) μεταξύ τους ως Πρώτον, που θα ηγείται ως Κεφαλή και δεν θα κάνουν τίποτα χωρίς την γνώμη εκείνου, εκτός από εκείνα που αφορούν στην δική του περιοχή (σ.σ Μητρόπολη, Επισκοπή κτλ). Αλλά και εκείνος δεν θα κάνει τίποτα χωρίς την γνώμη εκείνων. Αυτό σημαίνει ομόνοια και έτσι μόνον δοξάζεται ο Θεός δια του Κυρίου (σ.σ Ημών Ιησού Χριστού) μαζί με το Άγιο Πνεύμα. Όπως συμβαίνει μεταξύ του Πατέρα του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. ΛΔ' ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ {αντίστοιχες συναφείς παραπομπές σε Οικουμενικές και Περιφερειακές Συνόδους Α' ς' , ζ' - Β' β' γ' - Γ, η' -Δ, κη' ΣΤ', λς' λθ' Αντιοχ. θ' Καρθαγ.μς' }
** (ως Αποστολικοί δηλαδή, καθώς στους πρώτους αιώνες κυκλοφορούσαν και αρκετοί «κανόνες» που αποδίδονταν στους Αποστόλους αλλά μόλις το 550 μ.χ κατάφεραν και ξεχώρισαν, οι Πατέρες της Εκκλησίας και μετά από πολλές τοπικές και περιφερειακές Συνόδους, τους γνήσιους από όλες τις άλλους που τους αποδίδονταν).