Τις τελευταίες δεκαετίες, όπως είναι γνωστό, κατατίθενται σχεδόν καθημερινά πλήθος αγωγών εναντίον γιατρών και νοσηλευτών, νοσοκομείων και κλινικών, από συμπολίτες μας που έχουν πέσει θύματα ιατρικού ή οδοντιατρικού σφάλματος, με κύριο αίτημα την αποζημίωση αυτών.
Tο ύψος της ορίζεται μεν από το Δικαστήριο, θα μπορούσε όμως να συμφωνηθεί από τα μέρη, αν εκείνα επέλεγαν την προσφυγή τους στη Διαμεσολάβηση (αποφεύγοντας την πολυδάπανη και χρονοβόρα διαδικασία του ακροατηρίου, η οποία συν της άλλοις, όπως υποστηρίζουν συχνά οι ιατροί, δεν προσιδιάζει στην αξιοπρέπεια του ιατρικού επαγγέλματος).
H Διαμεσολάβηση, ως εναλλακτικός τρόπος επίλυσης των διαφορών, γίνεται νόμος του κράτους (Ν. 3868) μόλις το 2010, σε μια προσπάθεια τόσο εναρμόνισης με την ευρωπαϊκή οδηγία 2008/52/ΕΚ, όσο και αποσυμφόρισης των Δικαστηρίων της χώρας.
Εν προκειμένω, στην Ιατρική Διαμεσολάβηση υπάγονται οι διαφορές - και μόνο - που αφορούν την αστική ιατρική ευθύνη των γιατρών όλων των ειδικοτήτων, συμπεριλαμβανομένων και των πλαστικών χειρουργών (αγωγή αποζημιώσεως και χρηματική ικανοποίηση λόγω της ηθικής βλάβης κατά γιατρού ή νοσηλευτικού ιδρύματος από την πρόκληση βλάβης στην υγεία του ασθενούς), καθώς και οι διαφορές που προκύπτουν από την ιδιωτική παροχή ιατρικών υπηρεσιών.
Η επιλογή της διαμεσολάβησης σε αυτού του είδους τις υποθέσεις, όχι μόνο προστατεύει τα μέρη από τη συχνά επίπονη και ψυχοφθόρα αντιδικία εντός της δικαστικής αίθουσας, βοηθώντας τα να καταλήξουν σε συμφωνία σε ελάχιστο χρόνο (ακόμα και οι πιο σύνθετες υποθέσεις μπορούν να επιλυθούν σε λίγες μόνο μέρες αν όχι ώρες) και με μικρότερο κόστος, αλλά είναι ικανή να οδηγήσει στην εξεύρεση καινοτόμων λύσεων σε διαφορές που συχνά είναι πολύ ευαίσθητες, καθώς και στη λήψη ευφάνταστων μέτρων αποκατάστασης, τα οποία συχνά δε θα μπορούσαν να είχαν διαταχθεί από ένα δικαστήριο.
Ο διαμεσολαβητής ως εγγυητής της όλης διαδικασίας, προσεγγίζει τα ευαίσθητα αυτά θέματα με σεβασμό, κατανόηση, τρόπο εξαιρετικό και καταπραϋντικό, στα πλαίσια της απόλυτης εχεμύθειας των όσων αναφέρονται, ώστε αφενός οι ασθενείς που ζημιώθηκαν ή οι συγγενείς αυτών, να νιώσουν ανέτα, οικεία και ασφαλείς, να «ανοιχτούν» και να διατυπώσουν όλες τις αξιώσεις που μπορεί να έχουν απέναντι στον θεράποντα ιατρό ή το νοσηλευτικό προσωπικό (διότι σε πολλές περιπτώσεις μπορεί ο ασθενής να μην επιδιώκει μόνο τη χρηματική ικανοποίηση, αλλά και την αναγνώριση του σφάλματος από την άλλη πλευρά και ίσως μια συγγνώμη).
Στον αντίποδα, το απόρρητο και η εχέμυθεια της όλης διαδικασίας ωφελεί και προστατεύει ιατρούς και νοσηλευτικά ιδρύματα από την έκθεση και τη δυσφήμιση (φαινόμενο σύνηθες στις αίθουσες των δικαστηρίων).
Με τη βοήθεια λοιπόν του Διαμεσολαβητή, ο οποίος είναι ανεξάρτητος και αμερόληπτος, τα μέρη μπορούν να καταλήξουν σε μια αμοιβαία αποδεκτή λύση (λύση win - win).
Εν κατακλείδι, η Ιατρική Διαμεσολάβηση είναι μια διαδικασία ευέλικτη (που καλό είναι να προτιμάται σε πολλές περιπτώσεις έναντι της δικαστικής οδού), η οποία προστατεύει τα συμφέροντα όλων των μερών, μειώνει το κόστος και ελαχιστοποιεί τον χρόνο επίλυσης της διαφοράς, συμβάλλει ουσιαστικά στη διαχείριση των συγκρούσεων πάνω σε τόσο ευαίσθητα θέματα όπως αυτό της υγείας, τα επιλύει και προάγει τη θετική εικόνα των ιδρυμάτων παροχής υγείας αλλά και του ιατρικού προσωπικού.
Επιλέγοντας τη Διαμεσολάβηση, δεν διευθετείται μόνο η συγκεκριμένη διαφορά και (σε πολλές περιπτώσεις) η διατήρηση της σχέσης ιατρού - ασθενούς, αλλά πραγματοποιείται και ένα πολύ μεγάλο βήμα... Ενα βήμα πολιτισμού.